Vandaag dus 20 jaren oud geworden. Precies. En om nog preciezer te zijn: 5 over ½ 9 ‘s ochtends, zonder het bewust te zijn, stripboekje lezend, is dat ene moment dat mijn levensjaren precies een mooi rond getal vormden, toch (mijn moeder had me er 5 minuten daarvoor op geattendeerd) voorbijgegleden.

Ik had moeten denken? Zou het dit moment zijn geweest, of nu misschien. Of had de verloskundige verkeerd gekeken op zijn of haar horloge? En ben ik 1 minuut later of was ik 1 minuut eerder verjaard?

Eigenlijk doet dit alles er niet zo toe; ik ben 20 nu en word (misschien nu al) serieus genomen, omdat mijn leeftijd niet met een 1 begint. En doen de mensen dat niet, is dat ook niet zo erg, want het duurt toch nog wel tot mijn 21e verjaring voor mijn boek verschijnt, dan zullen de recensenten dus op die leeftijd afgaan bij het bekritiseren, niet beseffend dat ik het best wel eens in mijn 21e levensjaar geschreven kan hebben (dit wil zeggen: ik was dus 20 toen ik het schreef, maar ben 21 als het verschijnt. Weliswaar heb ik het ‘in mijn 21e levensjaar’ geschreven, maar dat betekent precies hetzelfde als dat ik zeg dat ik 20 was toen ik het schreef, het laatste klinkt volgens mij alleen ietsjes minder mooi als datgene wat ik gebruikt heb voordat ik met de haakjes begon. Hiermee wil ik alleen maar zeggen dat het niet uitmaakt wat je schrijft, als het maar mooi klinkt. Maar daar hoor ik alweer stemmen opklinken, en ik geef het onmiddelijk toe: het maakt niet uit wat je schrijft, als je het zelf maar leuk vindt om daarbij een lamme arm en blaren op je vingers mee op te lopen.
(En ik sta waarachtig niet te liegen).

Ja, blaren, da’s een tijd van lang gelee in Zijperspace.