Mijn collega’s zijn niet altijd even verrukt van de muziek die ik meeneem voor tijdens ‘t schoonmaken. Ik houd ‘t er dan altijd maar op dat de boer niet lust wat-ie niet kent. Door m’n nimmeraflatende zucht naar nieuw, oftewel ‘t euvel hebbende dat de verveling ietwat snel toeslaat bij mij, neem ik vaak muziek mee die zij anders nooit te horen zouden krijgen. Dat kan dus van alles zijn: de laatste tijd was ik nogal gecharmeerd van soul & funk uit de jaren ’60 & ’70, maar ook Nick Lowe, Mercury Rev, the Stripes & New Order hebben de afgelopen weken de revu gepasseerd (van Frank Sinatra mag ik alleen op nieuwjaarsdag 1 nummer draaien). Meestal zijn m’n collega’s niet zo enthousiast als ik, of durven ‘t gewoon afschuwelijk te noemen. Da’s misschien maar goed ook, dan besteden ze niet zoveel geld als ik aan nieuwe cd’s.
In die bovengenoemde drang moest ‘t er toch ‘ns van komen dat m’n aandacht wat meer getrokken zou worden door klassiek. Om dan een winkel in te lopen & tegen de 1e de beste verkoper te zeggen: doet u mij maar de beste klassieke cd, is mijn eer te na. Hoewel een behoorlijke leek, wil ik dat niet laten blijken tegenover de cd-boer. Groot voordeel was dat afgelopen zaterdag m’n oog viel op een recensie van de hand van Paul Witteman in de Volkskrant: ‘Miserere’ van Allegri. Die moest ik hebben, dacht ik bij lezing.
Ik begon gister op m’n werk in m’n 1tje, dus kon in alle rust genieten van m’n nieuwe aanschaf. ‘t Deed me terugdenken aan ‘t bezoek aan een klooster in Zwitserland, waar de monniken, in een ruimte die we niet mochten betreden, de muren van ‘t gehele gebouw deden weergalmen (hoewel die monniken niet beschikten over de hoge registers).
Tegen ‘t eind van de werkdag wilde ik toch een stukje laten horen aan m’n collega’s; kijken hoe ze zouden reageren & na enkele minuten gedwee uitzetten. Ze lieten ‘t echter aanstaan.
‘t Was de 1e goede cd die ik had laten horen, was ‘t commentaar na afloop.
Speciaal voor ‘t geluid zouden er kapellen gebouwd moeten worden in Zijperspace.
