Maand: december 2001

Achwatmaakt’tuit.

Ramon heeft gelijk.

‘t Maakt niet uit of je net nieuw bent in weblogland. ‘t Zou ‘ns tijd worden dat iemand de boel ‘ns wakker schudde dat ‘t zo echt niet langer door kan gaan. Continu moeten mensen in de zeik gezet worden. Elke keer weer moet er iemand tegen de schandpaal. Steeds opnieuw is er een k**** van de week. Mensen die onbekommerd hun mening geven die niet strookt met ‘haardkoor’ worden afgemaakt, al treiterend monddood gemaakt.

‘t Is eigenlijk schande dat we langs de kant staan terwijl we merken dat mensen in elkaar worden geslagen, dat we niet meer durven ingrijpen. Dat we niet meer durven reageren zoals Joes Kloppenburg eens deed, op ‘t moment dat we merken dat mensen in de verdrukking staan. Dat uiteindelijk ook mensen als Joes monddood worden gemaakt. Dat degene met de grootste bek, met de losse handen, de dienst kan uitmaken.

Men mag denken dat die vergelijking overdreven is, maar ik blijf erbij dat als mensen via deze simpele weg van communiceren zich al niet kunnen gedragen tegenover hun medemensen, men dat al helemaal niet kan als er een andere kritieke situatie zich voordoet in ‘t echte leven.

Daarom plaatste ik net als Ramon, Luuk, Olav, Peter, Roland, Tussenhaakjes, Corné, Website4all, Karel, Bareuh, Marcel, BB3, Luna, Uren Dagen Nachten, Zandstrand, Zinloosgeweldig, Fusix, Cockie, Naaoomieh, Badlog, Marjanne & Gien een bloem.

In de hoop dat-ie niet alleen in Zijperspace zal bloeien.

& Soms heb ik dan een vriendin die me uit zichzelf belt. Hoef ik niks voor te doen.
Of nou ja, ik moet zelf vergeten te bellen.
Nee, da’s ook niet goed; ik vergeet niet te bellen; ik bedenk ‘t me op de verkeerde momenten.

Bijv als er 20 klanten voor me staan; als ik een mooie roodharige dame voorbij zie komen; midden in de nacht (zie gister); bij iemand anders thuis; als andere schone dame op visite is; als ik in een veel te druk café zit; of juist in een veel te rustig café op een tijdstip dat ik zeker weet dat zij werkt. Op zo’n ongeschikt moment bel ik dus niet & vergeet ik vervolgens voor een veel te lange tijd ‘t wel te doen.

Deze vriendin blijft me trouw. & Dan bedoel ik ‘t niet in de zin dat ik een relatie met ‘r heb, maar dat ze me belt om af te spreken wat te gaan eten &/of te drinken.

Nadeel is weliswaar dat ik aan ‘t eind van zo’n avond met haar me weer helemaal verliefd voel. Me weer totaal ondergedompeld voel in de heerlijkheid van vrouwelijk gezelschap. Dat soort avonden mogen dan nooit stoppen, maar bij ‘t begin ervan is ‘t einde al in zicht. & Ik voel de noodzaak om tegen dat einde aan haar die betrekkelijkheid uit te leggen, de behoefte dat met ‘t eeuwige te verruilen in zoverre dat mogelijk is in ‘t tijdelijke menselijke.

& De volgende dag word ik weer net zo wakker als al die andere, alleen met ‘t besluit niet te snel terug te bellen. Waarna ‘t geschikte moment zich weer wat moeilijker voordoet.

De avonden zijn in zulke gevallen veel te kort in Zijperspace.

Lekker net als vroeger. Zo lang mogelijk ‘t verfrissen uitstellen & je wentelen in je verdaagde lichaamsgeur. Dat hoorde er altijd bij op de verschrikkelijk saaie zondag. ‘t Voelde meestal aan alsof er toch niets te verfrissen viel; alsof alle oude alcohol vloeiend uit de porieën toch weer de overhand zouden krijgen & de zwerm dooie mussen in de mond niet verdoezeld zou kunnen worden door ‘t poetsen van die 2 kleverige rijen in de mond. Bovendien overheerste de geest op zulke momenten ‘t lichaam & die geest had niets anders te melden dan dat ‘t opknappen van ‘t lichaam de geest in een zelfde konditie zou houden. Zijnde: zwaar, lichtelijk beroerd & ongemotiveerd ‘t lichaam aan te moedigen tot beweging.

Niet dat ik me door een kater liet vergezellen vandaag. Dat doen we nl niet zo vaak meer tegenwoordig. Doordat ik pas laat moet beginnen met m’n werk vandaag had ik geen trek zinnige dingen te doen. Een uur voor aanvang de douche pas opgezocht & iets schoons aangetrokken.
In ieder geval aldus ‘t grootste deel genoten van de lamlendige zondag, die z’n uitstraling, ondanks de zondagse opening van de winkels, & ‘t al decennia geleden zelfstandig afschaffen van ‘t kerkbezoek, toch nooit geheel zal kwijtraken.

De economie moet echter ook draaiende gehouden worden in Zijperspace.

Oeps!

Mensen die verslaafd zijn aan surfen op het Internet lijden vaak aan psychische stoornissen, weet Psychologisch ons nav een rapport van zekere heer Shapira te melden.

Shapira ontdekte dat 9 proefpersonen in de periode van het onderzoek manisch-depressief waren, terwijl 7 surfers aan een sociale fobie leden. 3 mensen leden aan de eetstoornis bulimia, 4 hadden geregeld woedeaanvallen en 8 zeiden ooit verslaafd te zijn geweest aan alcohol.

We gaan weer wat meer waarde hechten aan testjes die we 1st niet zo serieus namen in Zijperspace.

Dan is zo’n Weblogs.Com-lijst veel betrouwbaarder. Ook zeker nuttig, vooral als blijkt dat webloggend Nederland op deze ideale sinterklaas-dag toch druk aan ‘t pingen is geslagen. Wie zijn er behalve ik al echt wakker? Merel is druk aan ‘t pivotteren. Zidouta schiet iemand door de mond & leest vervolgens ontspannen Smallzine. Puck probeert haar vader een volwassen vrouw te tonen. Adam besteedt vooral op zondag tijd aan z’n administratie. Elisa wil eigenlijk aan de grote schoonmaak beginnen, maar vindt de gang naar de wc toch iets belangrijker. Ramon schrijft een briefje aan z’n idool. Hank bekijkt filmpjes. Jog besluit onder ‘t bewonderen van de waterhoentjes nog wat sinterklaas-inkopen te gaan doen.

Dat gebeurt allemaal in 1 uur tijd. ‘t Bloggen wordt veel levendiger door ‘t eigenhandig pingen, lijkt ‘t.

Dus volgt er een zachte doch ferme tik op de ping vanuit Zijperspace.

Minstens 3 uur besteed aan slechts een paar meeltjes.

Waarna ik me bedenk dat ik ook nog een paar telefoontjes moet plegen. Want ik moet nog excuses aanbieden voor niet onmiddelijk terugbellen. & Excuses voor ‘t verzenden van een virus afgelopen week. & Afspraak maken om de tweeling voor ‘t 1st te aanschouwen. & Vertellen aan iemand anders dat ‘t 2 meisjes zijn geworden . & Vragen of ik nog bier mee moet nemen. & Wellicht suggesties voor kado’s leveren.
‘t Is echter al een te laat tijdstip om de hoorn ter hand te nemen.

Naarmate ik meer opschrijf, schieten mij schuldbewust meer vergeten vrienden & familieleden te binnen met de redenen waarom ik ze al een tijdje niet meer heb gezien of gesproken.

Ik had echter ook in een café kunnen zitten. Dan had ik zelfs die 3 uur niet besteed aan tekenen van leven mijnerzijds, want slechts verzonken in anoniem vergetelheid. Had ik bij thuiskomst tevreden in slaap kunnen vallen, omdat die tevredenheid nou eenmaal altijd volgt op dat tempo van café-drinkgedrag.

Nu leunen we slechts tevreden maar wakker achterover in Zijperspace.

Speciaal voor de viering van ‘t 30-jarig huwelijk van m’n ouders had ik voor beiden een kort gedichtje geschreven. In de gedichtjes beschreef ik ‘t verwarrende gevoel van de veranderende verhouding van de zoon met de ouder.
‘t Simpele sonnetje dat ik voor m’n vader geschreven had, vertelde over hoe ik als jong kind ‘m als een wandelende encyclopedie zag. M’n vader wist nl verschrikkelijk veel in mijn verbeelding, & beantwoordde al mijn vragen; als er iemand was die álles wist, dan was ‘t wel m’n ouweheer.
Totdat hij plots geen uitsluitsel wist te geven over een moeilijke kwestie. Waarna hij geleidelijk een mens werd als alle anderen, vooral naarmate dit verschijnsel vaker voorkwam. Ook hij werd gedwongen met beide voeten op aarde te staan. & De volledige landing vond plaats een enkel jaar voordat ik dat gedicht op papier zette.

Tegenwoordig weet m’n vader slechts zelden een vraag ten volle te beantwoorden. Als ik ‘m opbel & vraag waar m’n moeder is, weet-ie weliswaar te vertellen dat ze de deur uit is, maar niet waarnaar toe. Of: vroeger wist-ie alle namen van de planten in de tuin te noemen (hij moest er weliswaar elk lente-seizoen weer even inkomen), maar tegenwoordig blijft die inwendig zoekende blik op z’n gezicht staan. Of: hij loopt naar boven om iets voor m’n moeder te pakken, maar is boven aangekomen alweer vergeten wat & komt met lege handen beneden om m’n moeder te vragen wat ze nodig had.

Hij heeft de ziekte van Parkinson. Vorige week zei ik ‘m, bij ‘t zien van ‘t populariteitslijstje van ‘t koningshuis, dat ‘t met hem wel goed zou komen, gezien de positie van prins Claus aldaar. Maar Claus lijkt niet zo vergeetachtig & onzeker te zijn als mijn vader.
M’n moeder was bang dat-ie aan ‘t dementeren is, maar de scan die kortgeleden van z’n hoofd gemaakt is, blijkt niet iets dergelijks te kunnen vaststellen. Een gesprek met de specialist moet meer duidelijkheid omtrent ‘t verminderd funktionerende geheugen scheppen.

Hoe trots was ik vroeger wel niet op ‘m: hij was niet gewoon docent als degenen die mij les gaven; hij was directeur van een school & gaf leiding aan dat soort mensen. Dus eigenlijk wist-ie meer dan al die docenten & had-ie waarschijnlijk meer antwoorden dan dat ik vragen kon verzinnen.

Wat de conclusie van de specialist ook zal zijn, m’n vader zal nooit meer de vader worden die alle antwoorden had.

We zoeken naar eigen antwoorden in Zijperspace.

Hoe komt ‘t nou dat ik zo weinig tijd heb gehad, afgelopen week? Wat heb ik extra gedaan vergeleken met de week ervoor, dat ik nogeneens fatsoenlijk de tijd heb om de barrage-vragen van Gien volledig te beantwoorden.

Ik moet hierbij toegeven: ze zijn, op enkele uitzonderingen na, erg moeilijk. De antwoorden zijn voor mij in ieder geval, in de (zeker) 2 uur die ik afgelopen week ben wezen speuren, niet te achterhalen. Dat is: niet allemaal.

Ik heb officieel nog een ½ uur te gaan, maar ik ben moe van lijsten doorploeteren op zoek naar een mogelijke verwijzing (zoals gezegd: ik word te snel afgeleid, als ik dat nog als xtra xcuus mag toevoegen).

Gien ontvangt zodirekt meel vanuit Zijperspace.

Ik ben niet lui of onbeleefd.

Ik word gewoon steeds te snel afgeleid.

Ik heb me nu voorgenomen om een klein ½ uur geconcentreerd afgeleid te zijn.

& Vervolgens krijgt iedereen de gewenste antwoorden vanuit Zijperspace.

Men dacht waarschijnlijk dat ik me niet meer irriteerde aan de eigengereidheid van de levenloze objekten. Niets is minder waar. ‘t Gaat onverminderd voort, deze haat jegens de ongebreidelde geldingsdrang van artikelen waarvan men juist zou verwachten dat ze slechts ‘t werkwoord ‘zijn’ kunnen bezigen ipv ‘doen’.

‘t Zijn echter nog steeds dezelfde objekten waar mijn stress-nivo bij tijd & wijle door verhoogd wordt. Nog steeds dat klokje van de comp (loopt momenteel 5 minuten per uur achter); nog steeds de haren op m’n hoofd, die momenteel ne tegenwind rechtovereind blijven staan; nog steeds de onderbroek die vanochtend weer ‘ns nergens te vinden was bij ‘t verlaten van ‘t bed; ik heb echter een nieuwe thermoskan voor m’n thee gekocht, om van dat opspringende deksel af te zijn. Ik vind echter dat ik niet een verstokte kankeraar moet worden die slechts tirades kan houden over eeuwig dezelfde ergernissen. Daar bloed je van dood: ik als schrijver dezes, u als consument van dat geschrevene.

Vanochtend diende zich echter weer een irritatie aan. Een irritatie die reeds gevoed was door een fout inkoopbeleid van m’n bakker. Regelmatig bleek men aldaar niet de moeite te hebben genomen om die handige plakkertjes ruimschoots in te kopen. Plakkertjes voor ‘t dichten van de plastic broodzak waarbij aan de uiteinden een stukje papier bevestigd zit. Zodat je slechts met beide duimen & wijsvingers beide zijden van ‘t papiertje uit elkaar hoeft te trekken om de boterhammen te kunnen grijpen. Vaak wordt bij de bakker gewone plakband gebruikt, vanwege de grote tekortkomingen van genoemd beleid. Dan moet je met een scherp mes met smalle punt zitten pielen om de zak geopend te krijgen.

Dat laatste gereedschap heb je ook nodig als je geen kritiek op ‘t inkoopbeleid kan leveren, maar ‘t papiertje loslaat van ‘t plakkertje voordat je kracht (als men daar in dit geval van kan spreken) er op hebt uitgeoefend.

Dan verlangen we terug naar de soepele & simpele knoop in Zijperspace.