Maand: december 2001

Op de melodie: ‘Kijk ‘s, mama; zonder handen.’

‘Zie je; zonder wekker’ in Zijperspace.

Hele avond verknald door plots te bedenken dat ‘t alweer een ½ jaar geleden is dat ik bij de tandarts een afspraak heb gemaakt om morgenochtend om 9 uur wederom te verschijnen. Vanuit mijn gezichtspunt bezien is dat vroeger dan een vroege glazenwasser, vooral ook omdat ik m’n ondergoed & verdere bekleding van m’n lichaam reeds aan moet hebben, iets wat de vrouwelijke tandarts wel zal kunnen waarderen bij aanvang van haar werk.

In Zijperspace denkt men in deze graag met de verzorgende sektor mee.

Zeer blijde vernamen wij dat dan toch eindelijk de set van 48 figuren gereed is gekomen. De figuren op formaat 1/72 representeren de Tsjetsjeense oorlog in de vorm van de rebellen. Bovenstaande selektie bevat oa de generaal Dgohar Doedajev (6e van rechts); in de onderstaande reeks kan men Shamil Basajev herkennen in de persoon gelegen op brancard.

We verheugen ons tevens in de uitgave van de Afghaanse oorlog met Rusland. Er wordt druk gewerkt aan die van de Taliban-regering met de VS (men is naarstig op zoek naar foto’s van de leiders van de gevallen regering; nu enkele van hen zijn ingerekend, denkt men snel materiaal te hebben, zodat enkele kopieën op genoemd formaat voorbereid kunnen worden).

Zodat de oorlog veilig voort kan duren in Zijperspace.
(Via Marc, m’n broer).

Afgelopen zomer in Engeland tot de vreemde gewaarwording gekomen dat de engelsen overal ‘thank you’ voor zeggen. Niet alleen als ik de winkelbediende geld gaf kreeg ik dat te horen; tevens als ‘t wisselgeld werd overhandigd. Sommige engelsen maakten ‘t heel bont door aan 1 stuk door voornoemde dankwoord te uiten, alsof ‘t een stopwoord was, waardoor ik me schuldig ging voelen vanwege m’n generositeit.

Op een gegeven moment hebben engelsen op ‘t terras van een pub me uitgelegd waar ‘t aan lag. In die hoedanigheid was ‘t voor mij ook niet zo moeilijk ‘t geheel te begrijpen, maar tevens zorgde diezelfde toestand er voor dat ik vrij snel na de vakantie de reden vergeten was.

Wat me niet weerhield ‘t zo engels mogelijk te bezigen indien de mensen die die taal van kindsbeen af machtig waren, voor me stonden. Ging wel wat stroef in ‘t begin, want je bent in ‘t nederlands ook niet gewend dankjewel te zeggen als je juist bezig bent iets te overhandigen. Maar allengs maakte ik vorderingen.

‘t Ideale scenario gaat dan aldus:

E: ‘That’s all, thank you.’
Z: ‘Thank you. That’ll be 6,32, thank you.’
E pakt geld & overhandigt dit: ‘Thank you.’
Z: ‘Thank you.’
Z geeft ‘t wisselgeld: ‘Thank you.’
E: ‘Thank you.’
Z vraagt zich af of ‘t misschien een kadootje is: ‘Do you want me wrapping it up in a presentpaper?’
E: ‘If you would be so kind, thank you.’
Z overhandigt ‘t kado: ‘Thank you.’
E: ‘Thank you.’
Z bedenkt dat E misschien nog een tas nodig heeft: ‘Do you need a bag, thank you.’
E: ‘Yes, thank you.’
De tas wordt door Z overhandigd: ‘Thank you.’
E: ‘Thank you.’
& E verlaat de building, dus Z groet: ‘Byebye, thank you.’
E: ‘Byebye, thank you.’
Z: ‘Thank you.’

Men spreekt wel een mondje Cyberspees in Zijperspace.

Ik had bij een dame geslapen. Gelukkig had ik toevallig spullen bij me, dus ik kon, na een douche, geheel fris ‘t huis verlaten. Bij thuiskomst bleek ik een paar sokken te missen.

Daar begon zij zelf over bij ‘t volgende treffen. Ze was wel dankbaar, want ‘t waren heerlijk warme sokken. Ondanks de waardering voor m’n spullen, liet ik toch weten dat ik ‘t paar graag terug wilde. ‘t Waren nl niet de goedkoopste; met gemak zou ik 3 dagen kunnen eten voor de prijs van een nieuw stel.

Op ‘t moment dat ik de sokken weer bij me in huis had, verscheen er opeens een ander paar in precies dezelfde kleur op de plek waar al m’n sokken doorgaans liggen. Nu had ik 2 paar in precies dezelfde kleur. Dat was niet m’n beleid, want ik wil verwarring bij ‘t aantrekken voorkomen over wat bij welk voegt & andersom.
& Bovendien betekende dit dat ik onterecht een paar sokken had teruggeëist (& dat er waarschijnlijk nog iemand anders bij de dame had geslapen, maar daar kon ik me niet druk over maken).

Om slijtage van de verschillende stellen zo veel mogelijk te spreiden, varieer ik in gebruik ervan. Daardoor weet ik dat ik sinds een paar maanden 1 van de 2 gelijkende stellen weer mis.

& We zijn toch echt niet wezen logeren buiten Zijperspace.

Ik loop de trap af met in m’n handen een 10-tal glazen. Onderaan de trap staat een kind een beetje met z’n armen te zwaaien ten teken dat-ie de weg heeft versperd. Ik trek me er niks van aan, ik zal er toch langs moeten!

Op de onderste tree aangekomen ben ik dicht genoeg voor ‘t kind om met de platte hand op m’n kruis te slaan. Vol komt-ie daar op terecht.

Met m’n ene vrije hand pak ik ‘t kind bij z’n mouw & kijk de kelder in. Hij probeert ondertussen vrij te komen & verder te gaan met slaan.
‘Van wie is dit kind?’ roep ik ‘t geroezemoes in. Ondanks m’n welluidende stem blijk ik genoodzaakt de vraag nogmaals te laten weerklinken.
Een vrouw keert zich om & herkent haar zoontje in mijn hand geklemd.
‘Wat is er?’
‘Je moet je kind ‘ns leren niet op m’n piemel te slaan.’
Ze heeft ‘t niet verstaan, wat me de mogelijkheid geeft de vermaning in fatsoenlijke termen te verwoorden, want aan ‘t gegnuif, in de voor de rest algehele stilte van een door 40 man gevulde ruimte, kan ik horen dat de rest volledig doordrongen is van ‘tgeen ik gezegd heb.
‘Je zou je kind ‘ns moeten bijbrengen niet te slaan & zeker niet in mijn kruis als ik met m’n handen vol glazen sta.’

Ik hoor applaus op de achtergrond, maar denk er zelf slechts aan dat ik absoluut niet meer uit m’n woorden kan komen. Ik zie de spetters opnieuw voor ogen die tijdens ‘t spreken m’n mond ontvluchtten.

‘Wat een stilte hier, hè?’ zeg ik 5 glazen later lachend nonchalant, hoewel ‘t voelt alsof ik een rondje om ‘t gebouw heb gerend, maar ‘t grootste gedeelte van de kelder smuilt met me mee.

Dat zijn de echte marathons in Zijperspace.

Ik wilde slechts luisteren, maar toen ‘t prog 1maal begonnen was, kon ik ‘t niet laten mee te schrijven. ‘t Is echter al jaren geleden dat ik mee deed aan ‘t Dictee. Veel samenvoegingen van voorzetsels met werkwoorden waar ik m’n hoofd over moest pijnigen (wat voor woord bestaat daar voor?). & Waar plaats je de streepjes, dan wel moet je hoofdletters laten vallen?

‘t Zal er wel op neer komen dat ik over de 30 fouten heb. Maar ervaring van jaren her doet me vermoeden onverwacht voor meer dan 40 fouten verantwoording te moeten dragen.

Gelukkig hebben we onze eigen (redelijk konsekwente) spelling in Zijperspace.
PS: Totaal 57 fout. Veel te veel streepjes geproduceerd & woorden onnodig van elkaar gescheiden.

Ik wilde opschrijven dat ‘t een dag van niks gaat worden. Een dag van geen zin.

Heb cd met Miserere van Allegri (helaas niet de volledige 12;31, maar om een indruk te geven) gister teruggekregen van m’n broer. & Ik bedacht dat ik die maar ‘ns moest gebruiken om de dag langzaam op gang te laten komen.

Een bepaalde mate van gelukzaligheid gloeit op in de donkere nacht waar m’n geest zich eigenlijk nog in wil bevinden. ‘t Is een vonkje, ik kan slechts de buitenste rand van de wolk van somber er aan warmen, doen vervluchtigen.

Gelukkig kennen we ‘t begrip ‘repeat’ in Zijperspace.

3 Maanden geleden durfde ik vol trots iedereen die ik tegenkwam te vertellen dat ik een blog had.
‘Een blog? Wat is dat?’
‘Oh, da’s een weblog.’
Nr 69 was de 1e die wist wat een weblog was, maar iedereen zei een kijkje te zullen nemen in Zijperspace.

Een week later kon spontaan ‘t schaamrood m’n kaken bestijgen, als ik bedacht dat een bekende inderdaad m’n blog had gevisiteerd. & Dat men uit angst me te kwetsen geen kommentaar erover wilde geven. Ik durfde ‘t bestaan ervan niet meer onder de aandacht te brengen, zo onzeker was ik over m’n toetsenbordvruchten (ook uitdrukkingen moeten met de tijd mee). Dat gevoel was niet aanwezig op ‘t moment dat ik ‘t voor me zag op beeldscherm, maar des te heftiger zogauw ik onder de mensen kwam.

Zeker een maand ‘t onderwerp blog indien mogelijk verzwegen. Slechts als men vroeg waar ik m’n tijd aan besteedde, vond ik een bekentenis op z’n plaats. & Ondertussen schreef ik koortsachtig verder.

Gister durfde ik in een gesprek weer te beschrijven waar ik mee bezig was, & waar de resultaten van die bezigheid te vinden waren, zonder dat ik bedacht dat ‘t me extra kwetsbaar maakte als die persoon inderdaad m’n stukjes zou gaan uitpluizen. (Waar een Nedstat-teller al niet goed voor is).

Maar wat heeft ‘t afgelopen nacht moeite gekost de ‘publish’-knop te gebruiken. & Wat heb ik me moeten inhouden bij ontwaken om niet de ‘del’-knop te hanteren. (1 foute reaktie & ik weet ‘m alsnog te vinden; u bent gewaarschuwd).

‘t Zijn slechts evenwichtige & zelfverzekerde heren die Zijperspace mogen besturen.

Nog 1 keer, omdat ik er zin in heb. Straks, meteen na m’n werk, naar Paradiso voor de Kift. Voor degenen die ‘t moeten missen heb ik maar even ‘t nr ‘Tabee’ gelinkt. Weet men tenminste wat men mist. Of juist niet, want live krijgt de Kift een extra dimensie.

& Dimensies worden realiteit in Zijperspace.