Ik ging vanmiddag even lunchen in een café met een vriendin. Daar kwam ik de dame tegen die ik afgelopen zondag over m’n blog had verteld. Ze had inmiddels enkele stukken gelezen. Dat maakte ‘t gemakkelijker te praten over ‘t stukje wat ik vlak daarvoor had geschreven. & Hoeveel gepieker ‘t ondertussen had gekost om er weer achter te komen wat ik in m’n hoofd als einde had, voordat ik de deur moest openen voor de vriendin, die even voor beëindiging aanbelde.
Ik vertelde in ieder geval de strekking rijk geïllustreerd met korstjes, borstjes, fluiten, broers & moeders. De dame had nooit van beide uitspraken gehoord; at gewoon altijd haar korstjes, dat vond ze nou eenmaal lekker, maar fluiten kon ze niet.
Daar schoot mij plots te binnen wat ‘t geplande einde was: vrouwen konden niet fluiten, had ik vlak voordat de bel ging bedacht.
Dus dat gooide ik ter tafel. Niet omdat ‘t een waarheid was, maar omdat een man, of eigenlijk opgroeiende versie ervan, dat soort ideeën kan ontwikkelen,als ‘t tegendeel ‘m niet getoond wordt.
Dat verhaal had extra beeldend vermogen nodig.
‘Een vrouw laat ook geen scheten.’
Moet je niet zeggen met 2 vrouwen & 1 man als gezelschap aan tafel, waarbij de laatste vriend is van degene die de uitzondering blijkt te zijn op deze proefondervindelijke regel. Dan dient proefondervindelijk uitgelegd te worden aan de hand van een anekdote van een vroegere collega.
‘Vrouwen laten geen scheten,’ pleegde hij ook te beweren & als een vrouw daartegen in verweer ging, wimpelde hij dat af door te zeggen dat-ie geen zin had om verder op ‘t onderwerp in te gaan.
Waarmee ik maar bedoelde te vertellen dat mannen niet altijd de behoefte hebben te weten. Een bepaalde illussie is geschapen in de jeugd & sommige illussies moeten behouden blijven, al is ‘t slechts voor ‘t welbevinden.
‘Dan had die oud-collega een Oedipous-complex,’ wist de dame te vermelden.
Thuis gekomen, heb ik zo snel mogelijk de tekst verlengd met ‘t beoogde einde.
Van schrik echter geen kontakt met moeders gehad in Zijperspace.
