Maand: januari 2002

Grappig. Vergeleken met de meeste mensen ben ik een dag eerder begonnen aan de euro, & een dag later aan ‘t nieuwe jaar.

& 40 minuten te laat aan de 3e dag in Zijperspace.

Om ‘t in stijl te houden: als vlak voor de overgang naar ‘t nieuwe jaar een vooruitblik wordt gegeven, dient men, die denkbeeldige grens gepasseerd, ook om te kijken naar wat achter ligt.

Toen ik met m’n blog begon, wilde ik niet zo persoonlijk schrijven als dat ik nu doe. Me onbewust bewust van ‘t feit dat ‘t een bepaald risico met zich mee zou brengen, omdat wroeten in, omhooghalen van m’n dieper liggende motivaties & gevoelens een bepaald effekt zou kunnen hebben op m’n welbevinden.

Desalniettemin heb ik al jaren heimwee naar de diepe dalen, hoge toppen die ik betrad 17 tot 12 jaar geleden. De intensieve manier van leven van toen manifesteert zich nog steeds als een verslaving die slechts in herinnering gebracht hoeft te worden om ‘t verlangen ernaar opnieuw te doen beseffen. Intensief leven, van alles bewust zijn, intens voelen, elke prikkel meemaken; je moet ‘t een keer meegemaakt hebben om te weten dat niets slopendere, maar ook existentiëlere effekten op je innerlijke leefwereld kan hebben.

Ik ben er uit gekomen, anders zat ik niet nu deze tekst te typen. Het heeft echter wel z’n sporen achtergelaten. & Er zijn bijv afweermechanismes in m’n systeem gebouwd om niet te makkelijk terug te vallen. Overlevingsmechanismes eigenlijk. Zoals ‘t niet makkelijk terughalen van bepaalde herinneringen mbt die periode.

Bovendien heb ik een, weliswaar dun, pantser om m’n gevoelsleven gebouwd. Zodat ik niet bij elk wissewasje een prikkel voel, er niet elke keer een emotie opgeroepen wordt. Want als er iets is waar ik goed in ben, dan is ‘t wel voelen, aanvoelen, meemaken, ervaren.
Dat pantser zorgt er voor dat ik niet meegesleept word, maar heeft als bijwerking dat ik niet makkelijk m’n standpunt kan bepalen in bewoordingen als mooi, lelijk, aandoenlijk, afstotend. & Ik denk dat ‘t ook de reden is dat ik niet te lang kan stil staan bij andermans leed, zoals ik laatst moest constateren bij de dood van een vaste klant.

‘t Schrijven van m’n stukjes voor m’n blog zorgt ervoor dat ik door m’n pantser heen moet bij tijd & wijle. Dat er een beroep gedaan moet worden op die diep weggestopte gevoelstriggers. Dat ik dus ook intensiever moet gaan leven, weer alles ga voelen.

‘t Vullen van m’n blog geeft zodoende een heerlijk gevoel: ik heb me in jaren niet zo goed gevoeld. Maar daarentegen veroorzaakt ‘t ook een afbrokkeling van dat pantser, waardoor ik steeds sneller geëmotioneerd raak (menig traan is in m’n ooghoek verschenen, de afgelopen maanden, zittend voor m’n beeldscherm).

Dus met enig scepsis kan ik vaststellen dat ik bereikt heb wat ik wilde.

Er zijn bergen in Zijperspace.

Laatste nieuws

De Zijper Space WWW-pagina’s zijn vanaf 31 december 1997 bevroren.

Da’s lang gelee &, ter geruststelling, niet van toepassing op Zijperspace.

Het is niet toegestaan het logo van de Zijpe, artikelen en/of foto’s, dan wel gehele Zijper WWW-pagina’s op te slaan op een andere systeem dan de Zijper WWW-server, zonder voorafgaande toestemming van de Zijper Space webmaster.

We lopen dus al enige tijd risico een bekeuring aan onze broek te krijgen, maar we roeren ons niet & hopen dat ‘t niet opgemerkt wordt.

Het is de bedoeling dat de Zijper WWW-pagina’s gedurende 1997 wekelijks worden onderhouden.

Die frequentie hebben we omhooggeschroefd.

Zodra er meer nieuws is zal dat vanzelfsprekend op deze pagina bekend worden gemaakt.

Dat lijkt ons ondertussen meer van toepassing op Zijperspace.

Na 4 uur slaap word ik wakker in ‘t echte nieuwe jaar. In ‘t echte nieuwe jaar van niets veranderd. Dezelfde troep van kleren & tijdschriften op de banken & stoelen. Dezelfde opengeslagen boeken op stapels. Dezelfde kladblaadjes -niet weggooien, onontbeerlijke info- gedrapeerd rondom m’n comp.

Ik ben nu nog hard, emotieloos, want nog slaapdronken & klaarwakker. Dat zal wel veranderen in de loop van deze broodnodige rustdag. Ik loop m’n blog nog ‘ns door & zie de 1e nevels al optrekken. Beter nog ff een uuurtje in bed liggen met een boek.

‘t Boek heb ik niet nodig: m’n ogen hangen. ‘t Geluid van de vuilniswagen sust me nog verder weg. Ik voel dat ik zo weer in slaap ga vallen.

½ 10: De telefoon gaat. Ik weet wie ‘t is.
M’n stem is nog roestiger dan vannacht: ‘Met Ton.’
‘Met Kaspar.’
‘Je wilt de agenda.’
‘Ja.’
‘Ik kom ‘m meteen brengen.’

20 Minuten later overhandig ik ‘m. Afgelopen nacht me meermaals af zitten vragen hoe hij zou reageren & hoe ‘t te verklaren. De meest stomme smoesjes & omzeilende antwoorden zijn de revu gepasseerd.
‘Maar wat bezielt je nou om de agenda mee naar huis te nemen?’
‘Oh, ik moest iets overschrijven. Da’s alles.’
Zo: de waarheid. Daar heeft-ie niet van terug. Met een lach zegt-ie me gedag.

Ik besluit niet meer te gaan slapen. Geld uitgeven of op de bank zetten. De beste methode om de slapend slepende emoties nog even te onderdrukken.

Nieuw, Nieuw, Nieuw in Zijperspace.

We zijn weer herbegonnen. Een nieuw jaar. Ik ben aan ‘t eind van de dag, & van m’n latijn bovendien. 1000-en zoenen & handdrukken hebben me de dag doorgeholpen. Rest me nog al m’n collega’s een lekkere knuf te geven voor ‘t groot plezier dat ik dankzij hen met dit werk afgelopen jaar heb gehad.
Ton.
Nou nou Ton. Welk een lovende woorden!
Van mij ook alle liefs voor iedereen. Dat het een goed jaar mag worden
Groeten zoenen!!!
Joke.
Iedereen veel plezier in 2002!!!
Arie.
Volgend jaar kom ik weer!
Rob.
Ik ben moe. Maar het was leuk. En het was ‘t waard.
XXX
Saskia.
Komen jullie morgen bij me een pilske drinken?
Is gezellig!
Roen.
Nou Ton, komt er nog wat van?!!
Myr.
Ome Sander mist eenieder en zegt okleleiewop knap werk. Leg dat maar eens uit!
Sander.
Tot februari. Doei.
Peet.
‘t Gaat een heel mooi jaar worden, dat 2001! Voor iedereen, hoop ik.
Janneke.
Hoi. Ja, wie ben ik.
Ik ben de gene die met Myrte loopt. Het ij is voor mij een plek waar ik het ij heb leren drinken., zatte, ja, dat is wel het lekkerst wat er is op M na.
Marcel.
Ik von der geen flikker aan. Homo’s.
Herm Jan.
Ik ben blij dat Rob geen poep heeft gelaten. Verder ga ik in de atlas kijken waar de tering ligt. Ik zit hier kuin aan.
Vonneke.
Dat het hier fijn is om te werken heb ik bemerkt. Dat het ook dronken mocht bedank ik jullie voor.
Hendrik.
Jajaja!! Veel plezier.
Myrte.

Dit is een traditie. Aan’t eind van 1 januari vullen we de 1e pagina’s van de nieuwe agenda met dit soort boodschappen. Ik word van dat soort momenten (verschrikkelijk hard gewerkt, met verschrikkelijk veel lol, met verschrikkelijk veel mensen in de tent, met een verschrikkelijk hard abrupt eind, met een gelukzalig zachte opvang door ‘t gezelschap van al je collega’s) dramatisch emotioneel. Dat mag de rest niet merken. Maar bij de agenda moet ik mezelf laten gaan; moet een deel van de waarheid op papier (waarbij we de knuf gejat hebben van iemand die we ook niet kwijt willen).

& Broodnuchter drinken we nog een bier of 10 in Zijperspace.

Op dagen dat ik moet werken, heb ik er geen tijd voor, want nog zoveel andere dingen te doen. Op dagen dat ik vrij ben, wil ik van die vrijheid profiteren. Op dagen dat ‘t nou eindelijk toch ‘ns moet gebeuren, baal ik er van, want ik wil me niet laten dwingen.

& Plotseling is ‘t gebeurd in Zijperspace.

Gemakshalve denk ik dat ‘t aan de tijd van ‘t jaar ligt. Word je aan ‘t eind van ‘t jaar bijna traditioneel op de hoogte gebracht van ‘t overlijden van de vele bekende mensen via de media, in Weblogland lijkt de spanning van de feestdagen er toe te leiden dat div bloggers de waarde van hun blog heroverwegen & besluiten ‘t toetsenbord terzijde te schuiven.
Dit keer heeft Yannah besloten er een punt achter te zetten.

Voorlopig hoeft u dat niet van mij te verwachten. Hoewel er van de week de opmerking over mij werd gemaakt dat ik vaak lijk te twijfelen & ik daarop antwoordde dat ik altijd twijfel, ben ik van plan om ‘t nog zeker 99 dagen vol te houden.

In die tijd zal ik trachten de beelden te rapen uit achterafsteegjes & te verwoorden welke donkertes & onverwachte schijnsels daar ‘t bestaan zin geven; zwaar & zwichtend leven; wegduiken & tevoorschijn springen; de afgronden zoeken & langs de rand balanceren, hoogtevrees koesterend; bedremmeld zwijgen; oeverloos oreren; woorden tekort laten schieten; ootmoedig ten strijde trekken; de berg voor Mohammed gaan halen; fanatisch geobsedeerd verslaafd van ‘t leven genieten; & verslag doen van ‘t waarom, ‘t misschien, ‘t hoe laat, ‘t ooit, ‘t ontegenzeglijke, ‘t plaatsvinden, ‘t niet zijn, ‘t feest & de kuil.

‘t Zal een mooi jaar worden, heb ik me voorgenomen.

Dat wens ik u ook toe vanuit Zijperspace.

Als ik ergens in duik doe ik ‘t ook meteen drastisch diep. Nav een postje van Gaby over Burroughs suggereerde ik dat ‘t mooier was als ‘t verhaal, waar Gaby naar linkte, door Burroughs zelf voorgelezen te krijgen. Waarna ik natuurlijk daar naar op zoek ging.

Ben Burroughs inderdaad tegengekomen.

Maar kwam ook de vocale prestaties van Jaap Blonk tegen. Uit z’n werk ‘leest’ hij ‘der minister I‘ en ‘II‘ voor.

Ik heb ‘m 1 keer zien optreden. In de Kalenderpanden, die ondertussen niet meer bestaan. Hij begon heel rustig met een kort zinnetje, maar bleef die herhalen. Vervolgens vervormen. ‘t Werden op gegeven moment slechts klanken, uitgestoten, opgekotst uit z’n strottehoofd. Z’n hoofd werd roder, z’n lichaam schokkeriger bij z’n eigen ritme. ‘t Werd schreeuwen, gillen van oerklanken, met af & toe een herkenbaar woord.
Ik genoot, lachte, was geschokt, verrukt & verwonderd tegelijk.

Daarom ook nog even zijn uitvoering van de URSONATE van Kurt Schwitters.

‘t Is kerst & men heeft toch tijd zat.

In Zijperspace moet echter gewerkt worden.

Nu, juist nu kan ‘t niet. De zenuwen beginnen te gieren: ik kan me niet net nu beroerd voelen, de dreiging voelen van een ziekte. Dat plakkerig droge gevoel achter in m’n keel ervaren; de zwaarte van m’n ledematen; de trilling van m’n darmen, dat verspreid wordt over de rest van m’n lichaam. Ik wil nog even fit zijn, kunnen meegaan in m’n eigen maalstroom van de 2 komende dagen zwaar leven.

Vanavond vind ik nogeneens zo belangrijk. Op ‘t nieuwjaarsfeest in m’n stamkroeg ken ik ondertussen toch niet meer zoveel mensen die me echt boeien. Slechts een paar staan me echt na. En dan: ‘t duurt meestal enkele uren voordat ik in de stemming raak in een menigte van vage & onbekenden.

M’n lichaam lijkt er niet op voorbereid te zijn, ondanks de enkele dagen training waaraan ik ‘t blootgesteld heb. Juist nu zou ‘t de te verwachten hoeveelheden alcohol met gemak kunnen hebben.

Morgen is ‘t echte feest waar ik op zit te wachten. Net als voor m’n collega’s is 1 januari de dag waar naar toegeleefd wordt, ook al weet iedereen dat je dan toch ‘t gevoel van gister in je lichaam voelt nabeuken. Die 1malige aanwezigheid van muziek brengt mij in een euforische roes, waar ik ‘t hele jaar naar uitkijk. Alleen de leuke klanten lijken die dag langs te komen, & dat blijken er behoorlijk wat te zijn, gemeten naar de nieuwjaarszoenen, de bakken soep, de glazen bier, de mensen achter de tap, de m² per persoon & de onmogelijkheid elkaar te verstaan. Pas in die totaal onoverzichtelijke drukte voel ik me op m’n gemak, want op mijn plek.

‘t Sissen van de thermoskan thee maakt dat ik in gedachten m’n lichaam afzoek. Zijn dat m’n darmen, die ‘t gaan begeven? Waarom kan ik niet met gemak naar m’n boterham reiken? Is dat hese gevoel in m’n keel de aankongiging van de langverwachte griep die mij tot nog toe was gepasseerd?

Om ‘t zeker te weten spuit ik m’n neus in met m’n medicijn. Waarna de normale ademhaling weer plaats gaat vinden.
De darmen zouden wat ontregeld kunnen zijn door ‘t trainingsschema, bedenk ik me. Da’s normaal na enkele avonden tot diep in de nacht bier te nuttigen voor ‘t beeldscherm.
Was ik eergister niet ettelijke kilo’s wezen tillen vanwege een verhuizing?
Stap voor stap & omstebeurt doen de verklaringen hun intrede in m’n onzekere bedonkerwolkte geest.

En die zenuwen die gieren? Die zenuwen?

Ach, ‘t giert altijd voor grote gebeurtenissen in Zijperspace.