Maand: januari 2002

Men kan natuurlijk niet de wereld betreden zonder de slaap verwassen te hebben, de thee verdronken, de maag verslonden. Anders snapt de mens je niet, of misschien wel andersom.

& Daarvan verslag doen vanuit Zijperspace.

Vandaag ga ik eindelijk de dingen doen, die ik al tijden moest doen, maar nog steeds niet gedaan zijn. Of ik laat ze doen.

Dat wordt een heel gedoe in Zijperspace.

Er werd verteld dat ‘t oudste tv-programma na ‘t Journaal, Van Gewest tot Gewest, mogelijk zou verdwijnen. Na 37 jaar.
‘Tsjemig, da’s een eeuwigheid geleden,’ dacht ik.
Beelden werden vertoond van lang geleden, met een koe die 1000-en liters melk had gegeven.
BNN Bart vertelde hoe saai de avond was als-ie naast z’n vader ‘t programma moest kijken bij gebrek aan kijk-alternatief.
Om ‘t geheel in perspektief te kunnen zien, begon ik terug te rekenen naar lang gelee.

Tot ik me plots bedacht hoe oud ik inmiddels zelf ben.

Zijperspace wordt voorlopig nog niet weggesaneerd.
PS: Na uitzending van de gids vroeg ik me af: hoe zou ‘t momenteel staan met de werkloosheid in Nederland? & Worden er nog steeds geen fietsen gestolen? Tegenwoordig moeten we voor dit soort vragen te rade bij Wethouder J.W.C. Ensing.

Ik had niet echt vaste woonruimte, dus was gedwongen m’n spullen van hot naar her te verslepen. Die dag, 17 jaar geleden, waren m’n cassettes & enkele belangrijke papieren aan de beurt. In 2 volgeladen tassen hingen ze aan m’n stuur. Op de Marnixstraat hingen ze daar niet meer, maar lagen verspreid over straat. Een engelsman had me geen voorrang verleend & was zodoende tegen me aan gereden.
Excuses; visitekaartje; ik moest de rekening maar sturen; nu moest-ie naar een vergadering; alles zou in orde komen.
Aldus geschiedde, maar de man betaalde de toegestuurde rekening niet, kwam ook niet aan de telefoon toen ik ‘m daaraan wilde herinneren. Keurige zakenmannen waren blijkbaar ook niet te vertrouwen.

Dat zou me vanochtend niet gebeuren met de belgische jongeman, die z’n auto niet voor de haaientanden stilzette, waardoor ik, ondanks hevige pogingen tot remmen, op z’n linkerflank knalde. Zonder nog opgemerkt te hebben dat er iets aan m’n fiets mankeerde zet ik ‘m op z’n standaard voor de auto neer, zodat-ie niet verder kon rijden zonder doelbewust schade aan te brengen. De jongen geloofde nog in z’n onschuld, ook al wijs ik de haaientanden aan: ‘Maar jij kwam ook met zo’n vaart aanzetten.’
Onderwijl word ik de zware bewegingen van m’n stuur gewaar. De voorvork is verbogen.
‘Dat maakt niet uit,’ reageer ik op hem. ‘Hoe wil je ‘t regelen; zal ik de politie erbij halen?’ & Pak meteen m’n mobiel om Jos te bellen.
‘Hoi, Jos. Ik heb net een ongelukje gehad. (….) Nee, ik heb niks, maar m’n fiets wel. Dus ik moet wel wat zaken hier regelen. (…) Oké, dank je.’
De bestuurder heeft met z’n bijrijder ondertussen de schade aan de auto opgenomen.
‘Heb je je verzekeringspapieren bij je? Of wil je ‘t anders regelen?’ vraag ik.
‘Je hoeft niet meteen allemaal vrienden op te trommelen, hoor. Ik geef je gewoon m’n adres & dan betaal ik de rekening wel.’
‘Dat heb ik wel eerder meegemaakt. Liever haal ik de politie erbij.’
‘Nee, da’s toch niet nodig. Je hebt hem toch als getuige?’ terwijl-ie z’n bijrijder aanwijst.

Ik heb ‘m uitgelegd dat ik slechts m’n werkgever had gebeld, omdat die nu de zaak moest openen. Vervolgens heeft-ie z’n adres & tel-nr opgeschreven, z’n metgezel deed ‘tzelfde. Op mijn verzoek werd tevens ‘t nr-bord van de auto aan de notities toegevoegd. Ik noteerde mijn gegevens op een ander papiertje.

Ik had genoeg geïntimideerd met zelfverzekerd verontwaardigd gedrag. Ben verder gereden, met moeite bij ‘t sturen, naar m’n werk. ½ In de overtuiging dat-ie waarschijnlijk toch niet zou betalen.

Men heeft een grote mate van vertrouwen in de medemens opgebouwd in Zijperspace.

Er staat wat te gebeuren. Ik voel ‘t op ‘t moment dat ik de Wisselaar richting ‘t groepje van Westmalle zie lopen.

De Wisselaar is begin 30 & van zuidelijke afkomst. Z’n geboorteland valt door mij niet xact van z’n gezicht af te lezen. Lepe trekken, keiharde kop; beduidend dat-ie niemand vertrouwt & nog steeds kwaad is dat-ie door z’n moeder de wereld ingeschopt is.
De laatste weken komt-ie bij me langs om z’n munten in briefjes om te zetten. ‘t Moment dat ik ‘m bedank voor z’n verzameld muntgeld is ‘t enige dat er een glimlach op z’n gezicht valt waar te nemen.

De Wisselaar komt achter Westmalle & z’n 3 metgezellen aan bij mij binnengelopen. Hij tikt 1 van hen op de rug met ‘t gebaar dat-ie mee naar buiten moet komen.
Westmalle was zoals gewoonlijk doorgelopen naar boven om z’n flesje te pakken. Als-ie zich omdraait ziet hij wat er gebeurt, waarop hij roept: ‘Hé, jongens, niet hier.’
Ik doe onmiddelijk met ‘m mee, want m’n vermoeden wordt bevestigd: ‘Als jullie zaken willen doen, wil ik daar niks van in de winkel merken.’
De man waar de Wisselaar ‘t op gemunt had, trekt een verbaasd gezicht; de Wisselaar wil die van zichzelf niet verliezen tegenover mij & trekt zich terug naar buiten.

‘Dat wil ik niet hebben, hier in de winkel,’ zegt Westmalle, ‘Die gozer is zo’n freak, die kan je niet vertrouwen.’
‘Door z’n gedrag doet-ie iedereen geloven dat we junks zijn,’ zegt de enige dame in ‘t gezelschap, die inderdaad de meeste kenmerken van een junk met zich meedraagt.
‘Ik wist van niks, Frank,’ zegt de aangetikte man tegen Westmalle.
(‘Heet-ie Frank? Da’s helemaal geen naam die bij ‘m past,’ denk ik).
‘Ik weet dat bijna iedereen hier in de omgeving gebruikt, maar hier wil ik d’r niks van merken,’ vat ik m’n standpunt samen.

Er hangt onrust in de lucht, denk ik als ze de zaak hebben verlaten. ‘t Kan een rare dag worden.

Westmalle komt nog 2 keer, elke keer in ander gezelschap, een flesje halen. De Wisselaar heeft tot 2 keer toe een handvol wisselgeld.

Voor de rest is er niks gebeurd in Zijperspace.

Vanaf heden, ik had ‘t al zien aankomen, moet ik ertoe besluiten nrs alhier gelinkt binnen een week van de beperkte aardse ruimte te verwijderen. Tot mijn spijt.

In Zijperspace zou er ruimte zat zijn.

Ik probeerde alles van the Slits te pakken te krijgen. Ze waren uniek in dat mannenwereldje van de punk/new wave. Er waren wel andere meidenbands in die tijd, die ik probeerde te volgen, maar niet zo recalcitrant eigenwijs als the Slits.
Bovendien hadden ze een heel eigen geluid, met die ietwat schreeuwerige stem van Ari Up, & de tot dansen uitnodigende reggae-beat. Want met reggae was ‘t wat mij betrof mee begonnen.
Ik was bezeten van muziek & reggae was de ultieme 1e uiting daarvan. M’n familie werd waarschijnlijk gek van me; ik kon alleen maar over reggae praten.
‘t Moet een kleine opluchting geweest zijn toen m’n horizon zich ietwat ging verbreden & de new wave erbij werd gehaald. Weliswaar nog bezetener van muziek, maar er kon wat meer met me gecommuniceerd worden.

Ik heb de dames nooit live zien spelen, net als dat ik de meeste andere bands nooit heb mogen aanschouwen. Den Helder lag gewoon te ver weg van dat muziek-mekka dat Amsterdam werd genoemd, waar ik slechts heen kon om platen in te slaan.
Ik had er veel voor over gehad om hun groupie te zijn. De dames wisten echter niets van ‘t bestaan van een jongen in ‘t noorden van Nederland, die al hun lp’s & singles in bezit had.

In stilte werd ‘t vinyl grijs gedraaid in Zijperspace.

Ik hoor de boekenman vrolijk zingend aankomen, maar er verschijnt een kleurrijke combinatie van zilverschijnende inpaksliertjes, knalgele ski-jack, bloosrode wangen & exotische bloemen, waar ik de boekenman niet onmiddelijk in herken. De inpaksliertjes zitten met een elastiek als een pruik aan z’n hoofd geplakt.

‘Zo, jij hebt er zin in.’
‘Ja, ik dacht vanmorgen: er moet ‘ns wat anders gebeuren. & ‘t Heeft me deze bos bloemen al opgeleverd.’
‘Je dacht: ik begin nu alvast met carnaval.’

Hij volgt echter alweer z’n eigen gedachtegang, dus een antwoord volgt niet. Een vraag wel.

‘Ik heb geen geld. Kan ik er alvast 1tje meenemen?’
Voordat ik ook maar ‘nee’ over m’n lippen kan krijgen, klinkt er al: ‘Ah, toe nou.’
De boekenman is fit vandaag & heeft er zin in, maar toch: ‘Nee, dat vindt m’n baas niet goed.’
Regel: Verstop jezelf altijd achter een onzichtbare reden, waar de klant geen grip op heeft.
Boekenman heeft zo weinig grip hierop & zoveel begrip hiervoor, dat-ie onmiddelijk reageert: ‘Nee, is goed; je hebt gelijk.’

Vrolijk wapperen z’n flinterdunne flitse manen weer naar buiten, trots gevoelend dat ze nagekeken worden.

We zouden zo mee willen flapperen in Zijperspace.

Als je straks ergens op terug kan kijken waarom je dan kan lachen, kan je er net zo goed nu om lachen.

Ik kan u verzekeren dat ‘t vandaag landelijk een rouwdag is in Zweden vanwege haar dood. Astrid Lindgren was nl de belangrijkste schrijver van ‘t land. Ze had nog veel meer impact op de bevolking dan onze Annie M.G Schmidt.

Tijdens m’n liftvakanties door Zweden werd mij 1maal aangeboden even een klein stukje om te rijden, want we reden voorbij ‘t stadje waar ze woonde. Misschien wel interessant ivm mijn studie zweeds. Ik zei dat de man vooral geen moeite moest doen. Dus reden we door. Maar de man vertelde honderduit over hoe belangrijk de schrijfster was voor de zweedse cultuur, voor ‘t gedachtengoed van enkele generaties.

De dochter van m’n professor zweeds heeft div boeken van Astrid Lindgren geïllustreerd & meegeholpen aan ‘t ontwerpen van een soortemet pretpark in ‘t teken van haar verhalen. Zij mocht daarnet commentaar geven bij ‘t journaal (haar moeder even later bij Nova). Ze deed ong ‘tzelfde verhaal als de man die mij een lift had aangeboden & vol trots haar woning had willen laten zien.

De verhalen van Astrid Lindgren representeerden niet alleen de fantasie van elk opgroeiende bewoner van Zweden enkele generaties lang, maar zijzelf beïnvloedde tevens ‘t geweten van een groot deel van de bevolking door haar sociale betrokkenheid. Niet alleen door haar verhalen deed ze daar kond van. Ze was daadwerkelijk betrokken bij sociaal zwakkeren.

In stilte rouwen we mee in Zijperspace.

Ik moet vooral denken aan het geluid van een stromend beekje, bij ‘t horen van ‘t nr ‘Drop’ van Cornelius. Vooral op ‘t moment dat ik ‘t nog ff aanzet terwijl ik op ‘t punt sta de slaap te gaan vatten. Niets zo heerlijk rustgevend als een stromend beekje vlak naast je bed.
‘t Lijkt een beetje op ‘t geluid van een stevige onweersbui die op je tent aan ‘t kletteren is. In die zin dat ‘t noemen van ‘t geluid ook onmiddelijk beelden van vakantie, dus campings, grasveld, veilig beschut in tent & slaap oproept. ‘t Regelmatig/onregelmatig gekabbel van ‘t water dwingt me om in ‘t geluid te kruipen, waardoor ‘t een hypnotiserend effekt krijgt. Herinneringen aan vakanties, want hoe vaak gebeurt ‘t dat je water vlak langs je hoort stromen, de ganse nacht lang? Dat is slechts mogelijk in zomermaanden, op reis met m’n ouders in Zwitserland op de camping van altijd-vakantie; of eenzaam in Zweden op een grasveldje, te donker om verder te liften.

& Thuis val ik al in slaap voordat ‘t nr is afgelopen. Hoe fragiel een 1-persoonstentje ook mag lijken, de overweldigende oorspronkelijke natuur van water dat voor altijd onderweg is & me van dichtbij op dat moment toevallig passeert, geeft me een veilig gevoel, waardoor ik me slechts kan laten overmannen door de suizebollende werking van dat beeld.

Totdat ik ‘t clipje zag & moest ontwaken & mezelf onderdompelen in de belevingswereld van een japans jochie.

Nieuwe beelden zijn toegevoegd aan Zijperspace.