Maand: februari 2002

Voor ‘t 1st dit jaar zit ik in de tuin te ontbijten, vol in de zon, zodat de bladzijden van ‘t boek niet ontcijferd kunnen worden. Ook de baseballpet helpt niet.

Zou ik überhaupt een woord gelezen hebben, steeds starend over de tuin van ‘t vergane jaar? Met kale rechtstaande of enigszins scheefhangende stokjes gespietst in de grond, verbazende overlevenden van een lange periode van waai. Diverse malen afgeleid door bloempjes van de week ontloken, of sprietjes van een bolgewas die als kolonisten de wijde wereld ontdekken. & ‘t Zoeken naar namen is weer begonnen; net als m’n vader aan ‘t begin van ‘t nieuwe groeiseizoen zit ik te mijmeren over welke plant op welke plaats tevoorschijn zal komen. Geschokt over ‘t veel te vroeg ontwaken van enkele insekten, die verdwaasd hun zoektocht naar oriëntatie-punten aan ‘t maken zijn. & Daardoor opgesloten raken in ‘t doolhof van ramen in m’n keuken.

De 1e maal van vele keren kijk ik vergenoegd naar de tuin, die de mooiste tuin is, in al z’n kale dorheid, vergane glorie & z’n 1e gloren van de volgende generatie, want in al z’n wanorde wordt ‘t mijn verlengde woonkamer, mijn naamplaatje aan de achterkant van ‘t huis.

Er bevindt zich een nimmer falend uitzicht in Zijperspace.

In de tijd dat zij de afstand van de Beurs van Berlage naar de Nieuwe Kerk hebben afgelegd, heb ik boodschappen voor de hele komende week gedaan.

Afstanden in Zijperspace zijn zeker niet werelds onoverbrugbaar.

tijd voor verouderen,
laten begaan van de tijd
& haren die grijs waarnemen

genoegzaam uitbuiken,
veronachtzaamd twijfelen,
weifelend lijden.

levens spoelen
door aderen
verstommen stijf
tot stevig stokstilstand.
nooit meer.

‘t Verre station van Zijperspace.

Ik heb respect voor een ieder die een log heeft en (…) werkelijk van zijn log houdt; hoe goed of slecht het ook is, en hoeveel lezers hij ook heeft. (Puck)

& Of ik van m’n blog houd. Dat ‘t pijn in m’n hart doet te bemerken dat ‘t zeker 7 uur niet oproepbaar was. Dat ‘t me geen barst interesseert of ‘t me geld gaat kosten om ‘t professioneel te laten hosten. Dat ik ‘t bijna als een verplichting ga zien tegenover de mensen die me dagelijks lezen: eindelijk iets substantieels evenwichtigs. Die stukjes zelf tonen al zo weinig evenwicht, zijn zo aan grillen onderhevig, laat ‘t instrument dat ‘t draagt dan in ieder geval enig continuïteit vertonen.

Dat ik ‘t ook m’n familie, & specifieker: m’n moeder, niet aan wil doen, te stoppen met m’n schrijfsels. Schrijfsels die niet zomaar schrijfsels zijn, maar een belangrijke vorm van afscheid nemen van m’n vader betekenen. Afscheid dat al jaren aan de gang is; bij elk stapje die hij minder kan zetten, zwaai ik van een grotere afstand m’n vader gedag.
Schrijfsels die me daarentegen ook doen beseffen dat mijn vader nog lang niet weg is, dat ik zoveel mogelijk moet genieten van de man die nog steeds ‘Pa’ genoemd wil worden.
Misschien dan wel een afscheid, maar een afscheid van een man die ooit daadkrachtig was & sterk & welluidend, maar tegenwoordig niet anders kan dan zichzelf te presenteren als een man die de aandacht & kracht & welluidendheid van z’n kinderen nodig heeft, ipv andersom.
Ik moet verdergaan & buitengewoon goed vertellen wie hij is, wie hij was, hoe ik me voel & in welke mate hij onderdeel is van mij. Net als dat de rest van de familie onderdeel van me is. & De rest van de rest.

Geen moment verloren laten gaan, geen poging tot schrijven veronachtzamen. Dat lijkt momenteel mijn motief. Mijn vader speelt daarbij vaak een belangrijke rol, ook al merkt de lezer dat niet al te vaak. Ook al merkt mijn vader dat niet al te vaak.

Mijn moeder. Mijn moeder leest me. Ik hoop dat men beseft hoe apetrots ik af & toe kan zijn als ik dat zie.

Daarom moet ik dichterbij komen. Niet meer van zover vandaan.

Binnenkort wordt ‘t Zijperspace.nl.

M’n 2 oudste broers mochten op de fiets naar huis rijden. Terwijl de rest van ‘t gezin met Pa & Ma in de Trabant (zeker weten doe ik dat niet) naar huis werd gereden. Theo zwaaide vrolijk, terwijl-ie voor de auto uit reed, maar plots verloor-ie blijkbaar z’n evenwicht, want rep & roer volgde.
‘t Enige wat ik me van ‘t voorval weet te herinneren is dat Theo door een man in werkkledij naar een grote schuur werd gedragen, een soortemet werkplaats.

De volgende herinnering aan ‘t voorval is ‘t moment dat m’n moeder & ik Theo bij ‘t ziekenhuis afhaalden. Ik was verbaasd; ik snapte er niks van. Hoe kon ‘t dat Theo 1st in ‘t ene gebouw binnen werd gedragen & vervolgens uit een ander gebouw tevoorschijn kwam? Dit was schier onmogelijk in mijn beleving.

Een paar jaar geleden haal ik op een familie-bijeenkomst m’n herinneringen omtrent ‘t ongeval van Theo naar boven. Aan de rand van de timmerwerkplaats, wordt er nav mijn beschrijving opgemerkt. & Verdere details volgen. We waren op de terugweg van een bezoek aan Opa & Oma Zijp; Theo moest een week in ‘t ziekenhuis verblijven, etc.
‘Hoe kan ‘t dat jij dat weet?’ vraagt Theo plots tijdens de familie-bijeenkomst. ‘Ik was toen hooguit 7. Jij kan niet ouder dan 3 zijn geweest.’

De vraag is wat invulling is & waar daadwerkelijk ‘t verleden van Zijperspace zich bevindt.

Ik doe de afwas op m’n werk. Kaspar komt binnenlopen om z’n dorst te kunnen lessen.
‘Ah, een schoon kopje,’ terwijl-ie er 1 van ‘t druiphek pakt.
‘Ik heb er xtra goed m’n best op gedaan.’
Hij houdt ‘t kopje tegen ‘t licht. We grijnzen naar elkaar.
‘Ik ben nooit goed in liegen geweeest,’ verdedig ik mezelf.
‘Jouw leugenvermogen staat ong gelijk aan je afwasvermogen.’
Met ‘t niet al te vieze kopje keert-ie terug naar z’n kantoor.

Wat is schoonheid in Zijperspace?

Reinders wilde dat we ‘t Idioom (zo heette ‘t boek met engelse woorden, hun betekenissen, & een begeleidend voorbeeld van gebruik in een volledige zin) uit ons hoofd kenden. Daartoe testte hij bijna wekelijks onze kennis.

Hoe ik ook m’n best deed de woorden uit m’n hoofd te leren, de zinnetjes wilden zich niet nestelen in m’n geheugen. Onvoldoende op onvoldoende werd daardoor m’n deel. & Reinders sprak me toe dat ik toch eens serieuzer de boel moest aanpakken, want ‘t zou gaan meetellen voor m’n rapport.

& Waarempel: ik vond uiteindelijk een methode om ‘t in m’n kop te stampen. Een wel zeer efficiënte methode. De woorden & de zinnen moest ik niet benaderen als een te begrijpen geheel. Ik moest ‘t als een gegeven beschouwen, zonder inhoud, zonder betekenis. De zin waar ‘t woord in stond, moest ik op dezelfde manier benaderen als ‘t woord zelf: een 1-dimensionaal ding dat zich in m’n geheugen moest planten, zonder dat ‘t enige betekenis met zich mee zou brengen; toevallig een vertaling van een ander woord.
& ‘t Bleek al snel dat de zinnen zich net zo makkelijk gingen hechten aan m’n geheugencellen als de woorden, ook al bestond ‘t uit meer bytes. Letterlijk kon ik de begeleidende zin opdreunen zogauw mij een woordje werd toegeworpen. Zonder spelfouten, want dat kon immers niet, want ‘t had zich zonder spelfouten opgeslagen (tenzij er een spelfout in ‘t Idioom stond).

Ik haalde slechts nog 10-en. Ik kreeg schouderklopjes van Reinders voor m’n presteren, & werd ter voorbeeld gesteld. Ik was nl ‘t bewijs dat ‘t uit ‘t hoofd te leren was.

Vele jaren later is men engels gaan spreken in Zijperspace.

‘Hoi. Ik dacht: ik bel jou maar eens.’
‘Da’s ook toevallig; ik dacht net aan je. Dit is toch je vrije dag?’
‘Nee, ik ben aan ‘t werk.’
‘O nee, ‘t is donderdag. Wat doe je?’
‘Wat denk je?’
‘Zeikerd.’
‘Je begon zelf.’
‘Hoe gaat ‘t ermee?’
‘Goed. Ben nog steeds verslaafd.’
‘Oh leuk. & Heb je al een vriendin?’
‘Hoe spel je dat?’
‘F, r, i (….)’

Na jaren afwezigheid zijn sommige vriendinnen nog steeds leuk gek.

& Dan moeten we zo min mogelijk ‘t gieren van de lach bekennen die in Zijperspace weerklinkt.

‘t Is eigenlijk een saaie bedoening voor me, zo vlak voor ‘t huwelijk.
Weinig junkies bijv die voorbijschuiven. Ach ja, Westmalle kwam voor een flesje, maar die was al snel weg. ‘t Zelfde gedrag vertoonde de Reus, ook al, of juist omdat-ie ruzie had met een pillendraaier. In no time was-ie al weer buiten om achter de reden van z’n grafstemming aan te gaan.

Ah, daar loopt de dame van de bank op de hoek, waarmee ik liever heel wat gezelligere uren wil doorbrengen dan dat ik 4 jaar lang incidenteel naar haar zwaai. Voor ‘t moment geeft ‘t me wat afleiding, maar ik zou haar glimlach wat langer mijn kant op willen laten schijnen.
Ander onderwerp, want ze is alweer lang voorbij.

Nadat je er 10-tallen hebt zien passeren, heb je ‘t wel een beetje gehad met de camera-teams. & Ook met de mannetjes met wel zeer professionele lensen op hun fototoestellen.

& Iedere keer wordt de vraag weer gesteld: ‘Zijn jullie eigenlijk op zaterdag open?’ & Ik vertel ‘t verhaal wederom.
M’n baas wil open: hij verliest al genoeg aan inkomsten door dat huwelijk, is zijn redenatie.
Ik hoef gelukkig niet te werken, ben vrij te beslissen wat te doen die dag. Niet dat ik dat weet; aan de ene kant interesseert ‘t me niet, maar aan de andere kant wil ik zo’n belangrijke dag niet missen; 3ens wil ik genieten van m’n vrije dag. Hoe zwaar weegt elk van deze punten als uiteindelijk ‘t moment daar is?

Ik blijk niet de enige te zijn die zich verveelt. Een geluidsman vertelt me dat ze bij gebrek aan onderwerp van de nieuwsredaktie de media-hype moesten filmen. Camera-team filmt dus camera-team.
Toppunt van nietszeggendheid vond-ie dat ze de route van de koets lopend moesten afleggen. Dat is net zoiets als de treinen op de duitse televisie midden in de nacht.

Uiteindelijk mag ik m’n werkplek verlaten & voorbij ‘t gillend publiek rijden. Ik kijk niet; ik wil ze niet zien. Ik kan me niet voorstellen dat mensen ‘t leuk vinden naar andere mensen te kijken die niet zoveel meer bijzonderheid hebben dan zijzelf, behalve dan dat ze door die aandacht bewegingsvrijheid ontberen.

Daar wordt in Zijperspace niet aan geleden.

De rest weet ‘t al, dus slechts bedoeld voor de lezers die de andere weblogs niet lezen: Walter is gestopt. Hij was een grote inspiratie voor velen, waaronder ik mezelf reken.

Voordat ‘t te laat is: neem er even een kijkje & verzink in z’n verhalen. & Droom ervan, als ik, ooit zo mooi eenvoudig te kunnen verhalen. Zoveel te kunnen weglaten, waardoor extra te laten beleven.

Men krijgt even zin om niets te beleven in Zijperspace.