Maand: februari 2002

Ik heb er weer één. Weliswaar op m’n oude verblijfplaats, maar daar staat dezelfde tekst als hier, maar dan minder ondertussen.

Maar waar in godsnaam ligt museum Maharek in Zijperspace?

Heer vdW,

Ik heb u al eerder laten merken op welke wijze ik van uw schrijfsels geniet. Hoe ik de originaliteit op waarde weet te schatten. Ik zal ook vandaag geen poging wagen dit gevoel onder stoelen of banken te steken.

Nu kan ik wel reageren op de plaats waar u uw laatste pennenvrucht heeft achtergelaten, maar ik vind dat die persoon al te veel aandacht heeft gekregen. Dus beperk ik me tot deze ruimte & hoop ik dat ‘t u evengoed onder ogen komt. Ik neem aan van wel, want u heeft Zijperspace wel zeer nauwkeurig onder de loep genomen om tot ‘t zeer gefundeerde oordeel ‘knetter & gek’ te komen. Voor een dergelijke mate van destillatie van de vele teksten alhier, is mijns insziens een vakkundige analyse noodzakelijk & een zekere vindingrijkheid mbt ‘t gieten in de juiste uitdrukking niet onontbeerlijk. Tot nu toe zijn die 2 talenten blijkbaar slechts bij u onder 1 dak aan te treffen.

Mijn waardering voor de verrassende wijze waarop u variaties weet te vinden op m’n achternaam Zijp, zult u, met uw bovenmatige intelligentie, hoogstwaarschijnlijk ook, op uw beurt, op waarde weten te schatten. ‘t Verheugd mij dat u zich, in tegenstelling tot de algemeen heersende opinie, niets aantrekt van ‘t feit dat dit soort woordspelingen slechts op de lagere school gebezigd worden. Dat u zich niet hoefde te verwaardigen na die tijd ervan af te zien, omdat argumenten plaats gingen maken voor frustratie tov uitdrukkingsvermogen, want de woordspeling bleef bij u ‘t argument.

Ik wens u nog veel plezier met uw taligheid.

Wij blijven voorlopig lijper in Zijperspace.

Ik heb een goor schuurapparaat
van binnen laten lopen om ‘t boeltje
wat soepeler vloeiend, vloeiend,
vloeiend te kunnen bedruipen.

Alles lijkt in orde, men laat
guur hoorapparaat niet klagen,
want niet woedend, woedend
genoeg over stoppen, staren, stuipen.

Zodat ik met m’n gehoor praat
over al die dagen, vermoeiend,
over veelvuldig verhalen zuipen.

Ach, u bent er ook nog in Zijperspace.

Ik heb:
-ooit een ooievaar boven op de molen zien overnachten,
-eens een vos ontmoet, nog binnen de grenzen van Amsterdam,
-eenmaal een muis moeten doden, omdat de kat iets te veel ervan gepeuzeld had,
-een andere keer m’n broer gevraagd of hij om dezelfde reden de nek van een mus kon omdraaien,

Ik beleefde vele avonturen in vele klanken, die godgans niemand kon bevroeden dat ze ooit zouden plaatsvinden, of reeds gebeurd waren. Waarvan niemand ooit zal beseffen dat ‘t de wereld deed veranderen. & Toch, & toch: ik was getuige. Mijn lijf is desondanks, misschien ook wel dankzij, of anders derhalve, nog niet moegestreden. Geheid dat ik morgen een veelvuldigheid hiervan over me heen laat komen.

& Ik zal ‘t wederom met u gaan delen.
Weest dus gewaarschuwd: u bent niet alleen.

Zijperspace luistert mee.

‘t Zou soms zoveel mooier kunnen zijn. Als alles plots zo beweegt zoals ‘t uitgeklopte dekbed dat langzaam neerdaalt op ‘t matras. Krijg je linksboven in je beeld de ‘H’ te zien, zoals dat vroeger aangaf dat ‘t om een herhaling ging. Vroeger waren de herhalingen de reden waarom je tv zat te kijken: opeens was de beweging dan zoveel mooier dan echt.

Zoveel mooier, dat we op ‘t schoolplein met elkaar ‘kung-fu-den’ in dat trage tempo, want Kwai Chang Cain was de avond ervoor ook op z’n best als-ie op die manier al z’n vijanden versloeg. We speelden hardloopwedstrijden na in dezelfde traagheid, waarbij vooral ‘t juichen aldus een sensatie was, omdat ‘t nóg euforischer, glorieuzer voelde: ‘t lichaam was ‘t juichen geworden.

We keken sport voor de herhalingen, schreeuwden ‘herhaling, herhaling’ als er een auto verongelukte, of iemand knock-out werd geslagen. & Dat mocht dan weer niet van moeder, want ‘t was allemaal geweld. & Na de uitzending gingen we in slow motion achter elkaar aan, over de banken, sloegen elkaar langzaam, langzaam, langzaam, traag langs ‘t gezicht.
& M’n moeder die schreeuwde dat ‘t nou afgelopen moest zijn: ‘Iedereen nu gaan zitten, of anders meteen naar bed.’
& Plots zaten we met z’n allen stil.

We willen meer tedere traagheid in Zijperspace.

Voordat ik dat vergeet te vertellen: ik ga niet verliefd worden, want als ik verliefd word dan word ik nl verliefd & dat verliefd zijn betekent dus over ‘t algemeen alleen maar verliefd & daar hebben we dus niks aan, zo in die verliefde stadia, want ‘t blokkeert de mens behoorlijk, dat verliefde gedoe. Dus daarom heb ik besloten dat buiten verliefd te weren, ik ook zeer m’n best ga doen verliefdheid te bannen, daar ik gewoon best wel funktioneer zo zonder verliefd. Mocht men dat niet snappen, dan kan men beter zo goed mogelijk voorstellen wat verliefd zijn is & dan dat verliefder xtra overtreffen, dan weet men ong wat mijn verliefdheidsprobleem over ‘t algemeen inhoudt. Want verliefd (dat is dus verliefd bij mij), misschien in tegenstelling tot andere verliefde mensen, is dat dit verliefd slechts verliefdheid, & dan verliefdheid is wat de klok slaat.

Tsja, daar beginnen we dus niet meer aan in Zijperspace, zoals men wel begrijpt.

Er heeft zich een dop genesteld in ‘t binnenste binnenste van de geiser. Met geen mogelijkheid er door gerammel beweging, in de vorm van vallen, in te krijgen. Met geen mogelijkheid enig aanwijzing te krijgen over de ligging van ‘t obstinaat objekt binnen ‘t ijzerwerken geraamte van de warmwaterregelaar.
Ach, hij zal niet zo snel gaan ruiken als een muis die wegens onachtzaam gedrag op een aromatiserend-gevoelig plekje zichzelf te sterven heeft gelegd.

Doppen behoren tot ‘t sympathieke gedeelte van de bevolking van Zijperspace.

‘t Kost me moeite te schrijven over mensen waarvan ik weet dat ze m’n blog lezen. Als ik weet dat ze m’n teksten tot zich kunnen nemen, ontstaat er automatisch een drempel, waardoor elke persoonlijke gedachte die ik over die persoon heb, geblokkeerd wordt.

Ik weet dat mijn vader er niet meer toe in staat is mijn stukjes te lezen; misschien weet-ie zelfs niet eens dat ik op dit moment een bestaan in Zijperspace leidt. Daardoor wordt m’n schroom over hem te schrijven aanzienlijk verkleind. Ik hoef geen verantwoording tegenover hem af te leggen, aspekten van de verhalen zullen niet door hem in twijfel gebracht worden & hij zal me zeker niet aanvallen over foute weergave van feiten. Laat staan dat-ie geschokt zal zijn over m’n gevoelens voor hem. Gewoonweg omdat-ie m’n stukjes niet leest.
Dus heb ik wat hem betreft bijna geen remmingen.

Bij m’n moeder is ‘t anders. Zij leest m’n schrijven bijna dagelijks. Ze weet waarschijnlijk ook precies waar ik ‘t over heb, als ik bepaalde gevoelens mbt m’n vader beschrijf. Ze zal ‘t zelfde signaleringsvermogen hebben zogauw ik ‘t over haar heb. Want ze is tenslotten m’n leven lang al m’n moeder, & gevoelsmatig bepaald niet op haar achterhoofd gevallen.

Ik kreeg vandaag een meeltje van Veronique. Ik had haar vorige week bekend, schorvoetend, dat ik een weblog had. Ik vertel dat niet meer zo snel aan de mensen die ik tegenkom, vooral om desillusies voor mezelf te voorkomen. Ik heb ‘r uitgelegd wat ‘t inhield; verteld hoe fanatiek ik in deze ben; beschreven waar ik zoal over schreef.
‘Dus morgen heb je mogelijk ook over dit gesprek geschreven?’
‘Nee, dat kan ik niet, want ik weet nu dat jij dat mogelijk kan lezen.’
& Bij deze doe ik ‘t toch (maar dan een week later).

Ik zou dolgraag over m’n moeder willen schrijven. Ik zou meer over haar kunnen vertellen dan over m’n vader. M’n moeder was er nl altijd.
M’n vader was vaak aan ‘t werk, m’n moeder daarentegen altijd thuis.
Zij wist bovendien wat pijn lijden was (iets wat ik van m’n vader niet kan herinneren) waar ik regelmatig steun aan heb gehad. & M’n moeder wist daardoor ook wat troost geven was.

Mijn vader verdient alle aandacht die hij tot nu toe van me gekregen heeft via dit blog, maar m’n moeder eigenlijk ‘t dubbele ervan. Ik weet echter dat zij ‘t tot zich zal nemen, waardoor ik mezelf ga censureren, corrigeren, m’n gevoelens weg ipv op ga schrijven. Waardoor ik blokkeer, & juist dat doet geen recht aan m’n moeder.

Laat staan aan enig ander persoon die Zijperspace van binnenuit kent.

Maar morgen probeer ik ‘t nog een keer.

Kijken of de verlaving & de omstandigheid in Zijperspace zich willen voegen hieraan.

Maakt u zich vooral niet ongerust, waarde trouwe lezer, als u een periode, langer nog dan de 7 uur van gister, niets nieuws alhier zult ontdekken. Beschouwt u ‘t maar als verplichtingen, waarvan ik er aan 1 met veel plezier zal voldoen, die mij nopen tot ‘t zeer lang (tot morgenochtend wellicht) niet betasten van m’n toetsenbord.

Maar wie weet levert de opvulling van die tussentijd dan wat xtra vulling van Zijperspace.