nachten

Bepaalde momenten denk ik absoluut niet te weten waar ik m’n blog mee zou moeten vullen. Vooral thuiskomend van een dag van vele indrukken nog niet eerder gewaar geworden. Met tegelijkertijd ‘t gevoel dat die niet uit te drukken zijn in een kort stukje. Te veel ervaringen tegelijk in teveel categorieën, waardoor ‘t nooit een logisch verhaal kan worden: te divers.
Onderweg naar huis bedenk ik me dan ietwat geforceerd div onderwerpen die allen ‘t volgende moment, dan wel tijdens de verdere thuisreis afgekeurd worden. Te gekunsteld, niet eigen, niet genoeg van mezelf.

Tot ik thuis zit, m’n meel doorgelezen, m’n laatst geschreven stukjes gecontroleerd, enkele blogs verorberd, er een overvloed van onderwerpen & urgente kwesties zich doen gelden in m’n hoofd. Opeens lijken de avonturen verwerkt & de gedachtes erover netjes op een rij gezet. Maar die gedachtes zijn tegelijkertijd in zulke grote getale aanwezig, dat ook hierin ‘t overzicht niet anders kan dan ontbreken.

Ik bedoel eigenlijk: m’n hoofd stroomt over.

& We weten niet meer waar ‘t begin begon in Zijperspace.

valentina

Omdat div vrouwelijke collega’s reeds meel ihkv Valentijnsdag kregen van een zekere Pedro, leek ‘t me niet ongepast de dames ook ‘ns uit te nodigen tot ‘t verzenden van soortgelijk schrijven. Dus bij deze ‘t meeltje van Pedro:

Leuke webpersoonlijkheid,
Ik bewonder je dagelijks op je blog en wil omdat het bijna de dag van de liefde is, vragen of ik een keer met je zou mogen praten over ‘t leven & nog onvervulde dromen bij maanlicht.
Ik ben een lief meisje (maar heet geen Maud), dat op zoek is naar een uitdagende vent als jij.
Kan valentijn onze start zijn?

Ik heb ‘m voor dit doel natuurlijk lichtjes aangepast & de foutjes er uitgehaald. Wat de lezeres nu slechts nog hoeft te doen is bovenstaande opzet kopiëren, & ‘t naar mij versturen (Gerichte post naar Zijperspace). Ik zal al zeer blij zijn als de tekst niet is aangepast, maar me nog meer verheugen op eigen versies van Valentijn-meel.

‘t Lijkt een eeuwigheid geleden dat we de laatste nep-Valentijnskaart hebben ontvangen in Zijperspace.
PS: Op verzoek van dames die anoniem willen blijven, heb ik bovenstaande een klein beetje aangepast. ;-)

verontwondering

Daarnet keek ik nog verwonderd naar ‘t reeds bloeiende Longkruid & de vele knoppen op ‘t punt van doorbreken op div takken waarvan ik de naam nog niet achterhaald heb & ‘t geel dat al aan de rechterkant van de tuin ‘t overheersende grijs & groen begint te verdringen.

Nu staar ik verontwaardigd naar de kat die de achterkant van de tuin (ik vond ‘t al zo sterk ruiken) als beter geoutilleerd toilet beschouwt dan de kattenbak die (ik weet ‘t zeker) goed verschoond bij m’n buren voor ‘m klaar staat. Die verontwaardiging groeit aanmerkelijk als ik bemerk dat-ie weliswaar 3 keer schrikt van m’n onverhoedse bewegingen op 5 meter afstand, maar zich niks meer van menselijke onverhoedsigheden lijkt aan te trekken op ‘t moment dat z’n rug gekromd staat, z’n staart een horizontale stengel leviterend boven de aarde lijkt & er wazige dampjes van onder z’n gat tevoorschijn komen.

De Nepeta cataria wordt bij herkenning onmiddelijk verwijderd uit Zijperspace.

ongehoord

Ik moet oppassen. Ongemerkt stond ik daarnet vetvlekken van de ijskast te wassen. Onbewust had ik zin in de afwas & vervolgens ben ik daar onmiddelijk mee begonnen. Onbedoeld heb ik alle was bij elkaar geraapt; de machine staat ondertussen al een tijdje te draaien. Onaangekondigd heb ik ‘t huis gister ontdaan van ongewenst slingerend papier. Ongegeneerd heb ik al eerder de toiletpot gepoetst & voorzien van frisse schoonmaaklucht. Ongemakkelijk zoekend zit ik rond te kijken, was dit alles?

2 Dagen damesbezoek is wel genoeg voor hygiënisch Zijperspace.

dagen

1e poging om de dag te wagen.
Pak m’n hoofd beet,
raap de restjes & krom de rug
na lange lig. Wie weet
voelt ‘t minder stug
de loden last van gedachten dagen.

‘t Begint te beginnen in Zijperspace.

rechts

‘t Zou ‘ns een keertje tijd worden dat mensen rechts stil blijven staan & links vooruitgang boekt.

We beelden ons in dat we vooruitgaan, maar ‘t is de stroom die zo snel gaat in Zijperspace.

500-2e deel

& Wedden dat degenen die vandaag sluiten met de buitenbocht uiteindelijk bovenaan komen te staan.

Bijna slechts zwijgzaamheid in Zijperspace.
Update: Haha, ik heb er verstand van. (Verdomme)

vroeg

Ik word bij tijd & wijle gek van ‘t surrealistische gehalte dat m’n werk lijkt aan te nemen.
‘t Lijkt normaal als je een groep van 10 engelse jongens binnenkrijgt, maar ‘t feit dat ze slechts de kleuren donkerblauw & zwart dragen doet al een vreemd verloop van de dag bevroeden. Vooral als op de vraag: ‘Blue is your favourite colour?’ er totaal geen antwoord volgt. Terwijl de vraag ‘Don’t you speak english?’ een koor van ‘Yes, we do’ oplevert.

Spaanse jongetjes spreken ook engels, zelfs meer woorden dan engelse. Ze lijken ook wat volwassener met hun 16 jaar, want ze stinken zwaar naar wiet, zonder dat ze een stonede indruk achterlaten, & willen bovendien iets meenemen. Ze beseffen in tegenstelling tot de engelsen dat ze niet in een museum beland zijn, maar hier wel degelijk iets weg kunnen halen, waarmee ze vast in de problemen met de autoriteiten zullen komen. Dus als er 1 van hen een flesje hennep-bier op de kop heeft getikt, kan je er donder op zeggen dat de rest van de inhoud van de touringcar vanzelf volgt.

Maar toch worden die volwassen 16-jarige spaanse jochies (ik moest toch ff de leeftijd vragen, voor ‘t geval dat ik in overtreding zou zijn) lichtelijk opgeschrikt, angstig zelfs, als 1 van m’n vaste klanten aan komt wachelen met een ballon in de hand. Op ‘t moment dat deze Duitse Turk achter ze langs wil struikelen, op zoek naar z’n zoveelste dosis, verdwijnen de jongens gezwind uit de zaak.

De Duitse Turk laat z’n ballon zien. ‘Gekregen von die jungens van dat kraakpand. Die stonden buiten, wie heist dat, hmm, hmmm, das tut mal.’
Hij maakt beweging met armen.
‘Verven?’
‘Ja, sein aktie bezig. Und ik kreeg ein ballone. Was steht?’
‘Dondè es Juanita’ zie ik op de ballon geschreven.
Hij schijnt er in deze toestand erg mee in z’n sas. ‘t Waarom wordt me niet duidelijk, want de Duitse Turk kan slechts mompelend & gillend praten in onoverzichtelijk duits-nederlands.
Ook hij verlaat de zaak & doet de rust in ieder geval tijdelijk weerkeren. Maar ik hoor & zie ‘m nog wel ff.
‘Dat geht tadi taadaa, hmmm, hmmm,’ luidkeels waggelt-ie z’n volgende bekeuring tegemoet.

Nog lang niet alles van een ‘normale’ dag in Zijperspace.

pim (poging tot herschrijven van de geschiedenis)

Pim is een jongensnaam. Maar zij droeg ‘t met stoer gedrag.
Ontkennen van haar eigen ik, vooral vrolijk haar glimlach laten schijnen over de mensheid, waar mannen toch net ff stoerder waren dan dat zij eigenlijk kon.
Ontkennen van haar laatste middelbare schoolfeest, waar ze werd aangerand door een onbekende man.
Ontkennen van middernachtse rit door Vondelpark, waar ‘t van voren af begon.

Pim wilde verliefd zijn op mij, & ik weet eigenlijk nog steeds niet waarom.
Ik wilde slechts heel ff verliefd zijn op haar, & daar weet ik wel de reden van. Ik had een vrouw nodig om te overleven in die na-middelbare-schoolse jungle die Amsterdam heette. Pim was 2e keus daarin. & Ze voldeed uiteindelijk niet aan ‘t stoere gedrag dat ze voorgespiegeld had.

Zij zag mij niet, zoals ik dat andersom wel deed, als een mogelijkheid tot warmte voor de nacht, vrijen na afloop van een avond stappen, gesprekspartner over schoolse problemen.
Ik was meer dan dat. Veel meer.

Waarschijnlijk was ik een oplossing voor haar, voor haar problemen, haar tekort aan aandacht, misschien haar wens wel te eten.
Ze wilde wel eten, ze wilde daar ook aandacht voor krijgen, ze wilde wel de foto’s laten zien van de tijd dat ze kunstmatig voedsel kreeg toegediend in ‘t ziekenhuis, ze wilde ook best vertellen dat ze de maaltijd had uitgekotst, ze wilde ook de appel van de dag tonen, of de snickers van de middag. & Ook haar dunne buik wilde ze met liefde laten omarmen. Of haar, ondanks alles, blozende wangen laten kussen.

& Altijd die lach, die zou ‘t voor haar wel doen. Daar zou ze de wereld wel mee veroveren, of verontwaardigd mee lachen naar haar ouders, die altijd verkeerd waren. Zachtjes prakkend in ‘t goedje dat onherkenbaar op haar bord lag, onderwijl haar moeder veroordelend. De preek voorbereidend waarmee ze haar moeder de les zou lezen zogauw ik weg was. Want zij was Pim, niet zomaar de dochter van haar moeder.

Ik geloof dat ik de brief heb weggegooid. Maar de strekkig staat in m’n geheugen gebrand. Want ik ben schuldig, staat er daardoor op m’n voorhoofd.

Als je niet wilt reageren, beschouw deze brief dan als ongeschreven.

Pim is al jaren dood.

Zijperspace.

ploegen

‘t Vergde behoorlijk wat geploeter tegen de wind in vandaag. Alsof terug in Den Helder, onderweg naar school (‘s ochtends vroeg zorgen dat ik toch nog op tijd ben voor de les, want te laat komen mag niet meer). Zijlings zeilen als ‘t lichaam redelijk gekeerd staat tov die werveling, wanhopig ploegen als recht ertegenop. ‘t Ene moment heb ik een vloeiende vaart & plots lijkt de wind te funktioneren als ‘t remmechanisme van m’n fiets.

& Telkens sta ik net niet stil.

Sinds de grote onderhoudsbeurt van m’n Kronan is ‘t verzet eigenlijk iets te zwaar; moet ik net ff te vaak uit m’n zadel om de brug te beklimmen, een medeweggebruiker voorbij te kunnen zoeven of, zoals vandaag, tegen de wind in te boksen.

Ik laat me echter niet kennen, want in Den Helder grootgebracht. Ik ken alle vallende & wapperende winden, de vlaag, de stoot & de hoos. Heb ze allen getrotseerd. Terwijl anderen stilvallen, weet ik me door die opvoeding met uiterste krachtsinspanning van zelfs de kleinste spiertjes die zich in m’n benen, maar ook in m’n armen, bevinden, weer enkel dm vooruit te duwen.
Heroïsch verbeten zet ik door, als gedurende de krantenwijk van meer dan 20 jaar her. Want ik zal op tijd komen, nee: 5 minuten te vroeg komen op m’n werk. Of: de wijk als 1e van alle bezorgers beëeindigd hebben. Ik zal degene zijn die alle elementen aankan, onaangedaan, gelouterd, verstout uit de strijd zal komen.

Waar een spartaanse geseling van de wind in Den Helder al niet goed voor is.

‘t Is de wind die zingt in Zijperspace.