Maand: maart 2002

Ik ken mensen die hun handen wassen voordat ze hun boek ter hand nemen. Vervolgens openen dit soort mensen ‘t boek zo min mogelijk, voldoende om nog net te kunnen lezen wat er staat. & Om de volgende keer te kunnen zien waar ze zijn gebleven, wordt er een papiertje, of soms wel een echte boekenwijzer gelegd op de laatstgelezen pagina. Alle boeken staan bij deze mensen netjes op een rij van alfabet in de kast.

Vooral op dat laatste kan ik jaloers zijn, systeemfreak als ik ben. Heerlijk alles per taal gecategoriseerd, of per onderwerp, & vervolgens op alfabet naar naam. Zogauw daar bij mij echter enigszins de klad in komt, verandert zo’n systeem al snel in een puinhoop van opeengestapelde boeken.

Ik heb ook wel ‘ns een boek op bovengenoemde wijze gelezen, vooral omdat ik ‘t geleend had van iemand met zo’n ‘afwijking’. Hij mocht nl vooral niet merken dat ik er niet zorgvuldig mee omging of de indruk krijgen dat ik geen respekt voor zijn omgang met boeken had.
Die manier van lezen kostte me verschrikkelijk veel moeite & ‘t verhoogde daardoor niet m’n leesplezier. Beter me dus aan m’n eigen manier van omgaan met boeken houden.

Mijn boeken worden geleefd; je kan zien dat ze gelezen zijn. Ik moet dus bekennen dat ik mijn boeken zonder gewetenswroeging geopend op hun kop kan neerleggen, zodat ze, zogauw je ze weer ter hand neemt, automatisch op die pagina open blijven liggen. ‘t Kost mij ook geen moeite een ezelsoortje op een pagina aan te brengen, in geval ik ‘t boek meeneem & ik later toch zonder veel moeite wil weten waar ik gebleven was. De zijkanten van m’n boek zien er na lezing ook altijd wat foezelig uit, alsof ik slechts met vieze handen de boeken tot me neem. & Ze moeten perse in m’n rugzak passen, als ik me voorgenomen heb ‘t daar te stoppen.

Misschien ligt ‘t er ook wel aan dat ik 14 jaar in een bibliotheek heb gewerkt. Dan wordt een boek veel meer een gebruiksvoorwerp; ‘t verplaatst zich van persoon tot persoon & wordt daardoor elke keer weer anders behandelt. In ‘t wisselen van gebruiker verliest ‘t boek echter z’n funktie niet: de letters blijven ‘tzelfde; de strekking dus ook.

Lezen is consumeren in Zijperspace.

Juffrouw Haring, de muzieklerares, hield aan ‘t eind van de les altijd wat tijd vrij voor onze ‘eigen’ muziek; muziek die we zelf leuk vonden & op plaat hadden. Dat betekende dus vaak bandjes als Abba & Boney M beluisteren. Maar 1 keer kreeg ze ‘t ook voor elkaar dat Kees, de zitteblijver, z’n plaat meenam. Kees was door dat zitteblijven 1 jaar ouder dan de rest, dus zowiezo een geval apart, maar doordat-ie een plaat van Kraftwerk meenam werd-ie door velen helemaal vreemd aangekeken.
Voor mij ging er een wereld open. Zulke muziek had ik nog nooit gehoord. Mijn oudste broer had ook wel platen in z’n bezit, maar Kraftwerk had ik daar nog niet tussen zien staan. Bij nadere bestudering bleek-ie echter ‘Autobahn’ te hebben: 20 minuten hypnotiserende monotone elektronische muziek, die m’n hart meteen veroverde. Ik moest ook een plaat van Kraftwerk hebben. Mijn moeder was ‘t er alleen nog niet helemaal mee eens. Dankzij bemiddeling van m’n broer mocht ik uiteindelijk toch de zojuist verschenen nieuwe elpee ‘Man Machine’ kopen.

Ik was m’n tijd ver vooruit (net als de heren van Kraftwerk natuurlijk), zo voelde ik vaak trots achteraf. Jaren later kon ik met opgeheven schouders beweren dat m’n 1e plaataanschaf Kraftwerk was, terwijl anderen bij navraag hieromtrent zich in een hoekje moesten schamen bij ‘t noemen van namen als the Beatles, Meatloaf, AC/DC of Kiss. Nee, ik had tenminste meteen vanaf m’n 13e een alternatieve smaak. & Vernieuwend & invloedrijk bovendien, toen bleek dat House in oorsprong geïnspireerd werd door Kraftwerk.

‘The Model’ was m’n fav-nr van de plaat. Kon ik 100-en keren achter elkaar draaien. Moest ook wel, want uiteindelijk had ik een tijd lang slechts 1 elpee. Later vond ik de versie van Snakefinger (erg gerelateerd aan the Residents, de band die enkele jaren na Kraftwerk m’n fav-band zou worden) nog wat zwoeler & mysterieuzer. Maar da’s niet de oorspronkelijke reden waarom die versie gelinkt staat. Tegenwoordig blijken alle nrs van bepaalde bands niet meer beschikbaar via internet. Zo ook bij Kraftwerk.

Gelukkig is Zijperspace wel verkrijgbaar.

‘t Hield me al een uurtje wakker, dus moest ik ‘t maar ‘ns opschrijven.
Bestaat er een mogelijkheid om je weblog zo te laten funktioneren, dat, zogauw je de eigenlijke onderste tekst voorbijgaat, je automatisch weer bij de 1e terecht komt? Dat je teksten dus een cyclisch karakter krijgen (maar dat dan alleen technisch bekeken)? Of misschien duidelijker: dat je altijd door zou kunnen scrollen naar beneden, dan wel boven, & dat je om de zoveel tijd dezelfde tekst weer voorbij ziet gaan?

Dat Zijperspace eeuwig oneindig wordt, eigenlijk.

Na vannacht zal ik nooit meer in m’n bed slapen & ‘t dekbed strak om me heen trekken, zodat ik elk vouwtje proef. Noch naar ‘t plafond staren & vreemde figuurtjes daarin gewaarworden die veranderen naarmate ‘t staren duurt. Ook niet meer enkele lichten aanlaten zodat ‘t veiliger voelt gedurende de tijd dat m’n ogen gesloten zijn. Ik zal niet meer op de bank gaan liggen & uiteindelijk elke deuk erin geportretteerd zien staan in de huid van m’n zij. Laat staan dat ik onnoemelijk vaak wakker zal worden & verdwaasd minutenlang door de kamer ga schuifelen, waarna ik uiteindelijk ‘t toilet als bestemming daarvoor vind. Ik ga geen tv meer kijken om slechts een stijve nek, maar geen zingevend beeld rijker te worden. Of de kachel aan laten staan, omdat koud zo verschrikkelijk koud is & de kou van de rest van de dag al doorgedrongen is tot in m’n botten. Maar tevens zal ik geen boek naast m’n bed leggen, voor ‘t moment van verveling, terwijl de verveling al enkele dagen duurt & lezen in diezelfde tijd een utopisch streven is geworden.

Daar beginnen we niet meer aan in Zijperspace.

Wat een genot bier te drinken als je ‘t jezelf een paar dagen hebt moeten onthouden. Nou ja, ‘moeten’ is niet ‘t juiste woord; ‘t was meer dat ik er totaal geen trek in had & er daardoor niet aan dacht.
Totdat vanmiddag tegen mij de opmerking werd gemaakt dat ik in deze toestand vooral veel moest drinken. & Bij veel drinken denk ik nou 1maal automatisch aan bier. Ik wilde 1st ‘t risico niet nemen, misschien zou ‘t wel een averechts effekt geven, maar door de gedachte was ‘t verlangen ontstaan.

Men heeft wel ‘ns een test gedaan met zieke kleine kinderen. Ze werden in een ruimte gezet met div soorten voedsel: appels, lollie’s, drop, pindakaas natuurlijk ook, & daarnaast levertraan. ‘t Grootste gedeelte van de kinderen koos automatisch voor de levertraan.

Nou ben ik allang geen kind meer & ver verdwaald van m’n instinktieve driften. Daarnaast heb ik me in m’n jeugd nooit voor kunnen stellen dat men vrijwillig levertraan kan slikken, maar god, wat was dat bier lekker. & Wat was ik blij aan ‘t verlangen te hebben toegegeven.

Niet de instinkten, maar de verlangens bepalen ‘t welzijn van Zijperspace.

‘t Monster is bijna verdreven. Langzaam loopt-ie m’n lichaam uit in de vorm van liters vocht. Alles plakt, alles voelt koud, alles voelt warm. Maar de steek achter m’n ogen is verdwenen, de hoest heeft bijna de moed opgegeven, de trilling in handen & benen heeft dermate aan kracht ingeboet, dat ik weer bijna blindelings de juiste toetsen kan vinden & voor ‘t 1st in meer dan 24 uur wilde er een boterham m’n maag in.

Binnenkort is er weer veel Zijperspace.

Stil, stil, ssssssst. Je moet opletten.

‘t Enige wat hier gebeurt is de regeling van de vlam van de kachel, ‘t uitschenken van de thee, ‘t indrukken van de afstands, ‘t vliegen van de vogels buiten.
Oja, & ‘t slijten van de broek.

Voordat je ‘t weet, is ‘t alweeer voorbij in Zijperspace.

Zo, ik ga maar weer ‘ns bankhangen & tv-kijken.

2 Uur slaap is best wel vermoeiend in Zijperspace.

Zo, ik ga maar weer ‘ns naar bed.

Dat bankhangen is nl erg vermoeiend in Zijperspace.

Ik ben weer voor ‘t scherm gaan zitten. Ik wilde m’n handen richting toetsen bewegen, maar ze bleven liggen op de stoelleuning. M’n hoofd knikkebolde, zodat ik bijna niet gewaar werd wat ‘t scherm vermeldde. M’n ideeën van 5 minuten ervoor waren versmolten met de grote hoeveelheid overbodig vocht in dat ding, dat ik net nog hoofd genoemd meen te hebben. M’n benen wilden niet verticaal, maar wijzen naar de horizonten. M’n moed, ach m’n moed; die is er al 3 dagen niet meer, verborgen met de verhalen die innig diep ‘t bonken veroorzaken.

Dapper heb ik m’n handen & armen toegesproken om in ieder geval een teken van leven te geven. Via ‘t bord lopen ze nu plichtshalve te zwaaien naar de voorbijganger.
M’n hoofd heb ik gelaten in de toestand waarin-ie zich verkeerde. Die heeft nog uren van knikken & bollen te gaan.

& Misschien ging er wel 1 voorbij aan Zijperspace.