stilte

Ik kon vanochtend niets anders dan stommelend ijsberen. Bij alles wat ik deed, lieten m’n botten zich voelen. Ik had ook geen zin om iets te ondernemen: alles verveelde bij voorbaat.
& Als iets verveelt & pijn doet bovendien, kan je jezelf er ook moeilijk toe zetten.

Vandaar dat ‘t stil is in Zijperspace, want ‘t lichaam is een beetje kapot.

eiland

Behalve de buurman, 2 deuren verder bezig met z’n tuin, & wat bewegende platte poppetjes op ‘t beeldbuis, heb ik vandaag geen mens gezien.
Ik kan me de dag niet heugen, waarschijnlijk is ‘t ook niet eerder voorgekomen, dat mij dit overkwam. Ik kan me geen andere gelegenheid voor de geest halen, al dan niet ziek, waarbij ik geïsoleerd van de rest van de wereld de dag moest door zien te komen.
Ook geen wandeling met rugzak in vreemde verlaten gebieden hebben mij tot die belevenis gebracht. Er was altijd wel iemand die ik tegenkwam, of een ontmoeting op de plek waar ik moest slapen.
Ik heb vandaag 3maal iemand aan de lijn gehad. 2 Keer m’n moeder, 1maal m’n werkgever die me op ‘t werk moest missen.
Daar moest ik ‘t communicatief mee doen vandaag.

& Toch ben ik de dag doorgekomen. Zonder ontmoeting, zonder een spiegeling van m’n menselijk bestaan, dmv ‘t gewaar worden van ‘t stadse leven in vluchtig passerende blikken.
In beroerde toestand blijk ik toch die onthouding van de medemens te kunnen doorstaan.

Misschien dat ik toch ooit op een eiland zal durven wonen.

In zoverre Zijperspace nog geen eiland is.

graf

Ik snapte 1st al niet waarom ze zo vroeg in ‘t seizoen langs kwamen. Februari, & dan al als hommel op jacht naar eten in mijn tuin. De tuin die vorig jaar door bijna geen enkele hommel gevisiteerd werd totdat-ie in volle bloei kwam. Toen wisten ze me opeens wel te vinden.

Dit jaar dus veel te vroeg, in veel te grote getale & nog zonder enig coördinatievermogen. Gister moest ik de 1e op een slinkse wijze buiten zien te krijgen. Afgelopen nacht bleek er een 2e zich tot m’n huiskamer doorgedrongen te hebben. Deze bleek niet meer te kunnen vliegen, want vast in een potje, waarvan ‘t deksel ontbrak. Ik heb er een stukje papier opgedrukt & ‘t potje buiten leeggegooid.

Vanochtend zag ik dat ‘t insekt nog steeds aanwezig was. ‘t Bevond zich midden tussen de dode takken die ik afgelopen dagen op een hoop had verzameld. Hele toeren haalde ze uit over de takken: klom bovenop een tak & buitelde vervolgens weer voorover, waardoor ze opnieuw er onder bungelde.
Ik heb ‘t tafereeltje 5 minuten gadegeslagen, maar moest op gegeven moment toch maar weer ‘ns naar binnen, denkend aan m’n eigen gezondheid.
Een ½ uur later heb ik gecontroleerd of ‘t beest nog aanwezig was. Ze was inderdaad nog steeds dezelfde capriolen aan ‘t uithalen in de bos takken.

Ze wriemelde zich in de loop van de middag, hoewel ik de indruk had dat ze blind was (hoe werkt dat ook alweer bij insekten), naar ‘t midden van de takkenbos. Haar graf, zo leek ‘t, diep weggedoken van de levende wereld.
Een uur later was ze niet meer waar te nemen.

Een zelfgekozen graf rijker in Zijperspace.

herzien

& Als de toestand nog een paar dagen zo blijft, haal ik de video-banden uit de kast & ga ik dan eindelijk ‘Die Zweite Heimat’ nogmaals bekijken.
16 Uur lang lékker ziek zijn, want goede televisie.

Ipv ‘t geneuzel bekijken wat momenteel wordt aangeboden in Zijperspace.
PS: Foutje: 26 uur. Dus ik ben alvast maar begonnen.

anders

Zou die arme man, die behoorlijk in de war moet zijn geweest, nog leven, als men geen ruchtbaarheid aan de gijzeling had gegeven? Alsof ‘t zeg maar 30 jaar geleden had plaatsgevonden & men nog geen media had die er direkt verslag van deed. Toen er nog geen gsm’tjes waren, die iedereen bereikbaar maakt. In de tijd dat de nieuwsconsument er nog niet aan gewend was onmiddelijk op de hoogte te worden gebracht. & De man zelf dus ook niet vrij snel de zinloosheid van z’n aktie zou inzien.

‘t Is zeker dat ‘t anders was gelopen, maar nooit zal men weten hoe anders.

Ook in Zijperspace zijn de situaties onvoorspelbaar.

spannend

Ik heb wat plankjes gewit (terwijl ik dit intyp, zie ik dat ik ook een stuk duim heb meegenomen). De zon scheen goed, dus tevens wat stenen verplaatst in de tuin. Via AT5 heb ik ‘t nieuws over de gijzeling gevolgd & zo af & toe buiten de helicopters & sirenes beluisterd. & Ik heb ongeveer 20 bladzijden van ‘De ontdekking van de hemel’ gelezen. Voor de rest geslapen, wat gesurft, i-meel gelezen & (…..?).
Dat moet ‘t wel zo’n beetje geweest zijn. Ik kan er echt niks meer van maken.

Tot zover de wederwaardigheden van Zijperspace.

langzaam

Rond dit tijdstip zou ik begonnen zijn met werk. De ochtend zou, net als anders, veel te snel voorbij zijn gegaan, & ik zou op ‘t allerlaatste moment aanstalten gemaakt hebben om de deur uit te gaan.

Nu ik niet naar m’n werk ga, duurde de ochtend veel te lang & weet ik niet wat ik nog zoal zou kunnen gaan doen om de verveling van de middag te verdrijven. Al een paar keer pogingen ondernomen een boek te lezen, maar binnen een ½ uur verlies ik de aandacht. Alles is saai, niets boeit.
Troostende gedachte is dat ‘t zelfde gevoel ook op m’n werk zou zijn ontstaan, maar dan zou ‘t ook wat slopender zijn geweest.

Maar de tijd had best wat ingekort mogen worden in Zijperspace.

pijniging

Ha! De 1e zonnestraal valt m’n huis binnen. De nacht is voorbij.
De nacht die alles uit de kast heeft gehaald om ‘t lang te laten duren. ‘t Is ‘m gelukt, maar ik wist dat ik, ondanks m’n zwak gestel momenteel, uiteindelijk zou winnen. Ik vertrouwde op de weerkomst van de zon, & vocht me die pijnigende nacht door.
De folterbank van de dag voelt minder zwaar dan die zojuist achter me gelaten.

‘t Blijft echter een marteling in Zijperspace.

ihkv boekenweek, dag 3

Boeken lezen tijdens de tocht naar school was ‘t summum, vond ik zelf.

Totaal verslaafd aan literatuur moest er altijd een boek op zak zijn. & Als er gebrek aan snel vervoer was, moest ik daar juist van profiteren door onderweg te lezen. Zeer moeilijk, een vak apart, want tijdens de wandeling richting les probeerde ik bovendien zoveel mogelijk de weg af te snijden; dat bespaarde tijd & daardoor kwam ik misschien toch niet te laat.

Dus tussen de regels door werd er sluiks naar voor, naar achter, naar links & naar rechts gekeken. Maar slechts sluiks, want niks mocht de aandacht van de literatuur te veel afleiden.
& ‘t Moest vooral een dun boekje zijn, wat makkelijk om te buigen was in ‘t midden, zodat ik snel m’n aandacht kon wenden, zonder de juiste regel uit ‘t oog te verliezen.

‘t Ene moment zat ik in de werkelijke wereld van verkeer & de weg naar school; ‘t andere was ik werelden aan ‘t beleven die anderen speciaal voor mij gecreëerd hadden. Onderweg naar school, de wereld van ouder & bewust worden, van verantwoordelijkheid voor later. Regel voor regel, soms woord voor woord, zoog ik ‘t boek leeg.
Terecht, want daar was de literatuur voor gemaakt.

& Daar vond Zijperspace z’n aanvang.