Maand: maart 2002

‘Kom vooral niet bij me langs vandaag’ is reeds te laat verkondigd, maar o zo nodig als verontschuldiging.

Ik ben er ff niet. Waarbij ‘ik’ een ander representeert, maar dan in topconditie, van schrijven niet moe, bevlogen & gedreven tegelijk.
Ik ben er ff niet. Want ik is ontdaan van lach, kleur, onvermoeibaarheid.
Ik ben er ff niet. Als men begrijpt waarom. Genegen tot uitputting krijg ik de toets vandaag nogeneens geheven, zoals vroeger de pen in vol elan.

Ik zou graag zijn, ik zou graag laten weten, ik zou graag denken, & dat al zoals voorheen, liefst denksels nooit ontsproten aan diezelfde ik.

Kom vandaag vooral niet bij me langs.
Ik ben er niet.
Mocht ‘t lijken van wel, da’s de koortsachtig hoge temperatuur die zinnebeeldenprikkelend werkt & dorstig doet verlangen naar de volgende fata morgana.

Het gebrek aan vocht is groot in Zijperspace.

Ik had vandaag graag m’n huis gezogen. ‘t Bed afgehaald & de was gedaan. Een boek uitgelezen. De onderdelen van m’n hoogslaper verder geverfd. M’n boeken opgeruimd, net als m’n cd’s. Een videoband uit de kast getrokken & geheel afgekeken voor old times’ sake. T-shirts opgeruimd. Stof afgenomen. Planten water gegeven. Tuin aan kant gemaakt. Oude schoenen weggegooid. Verhuisdozen van weleer uitgepakt & de inhoud opgeruimd. Tijdschriften tot me genomen. Een wandeling gemaakt. Radio geluisterd. 100-en Stukjes geschreven. De katten uit m’n tuin verjaagd. Een lamp vervangen. De daklozenkrant doorgebladerd. Geslapen.

We hebben gelukkig nog een dag respijt gekregen in Zijperspace om dit alles in te halen.

Ik denk dat ‘t 7 jaar geleden is dat ik voor ‘t laatst een tv-programma op de late zondagmiddag/vroege zondagavond heb gekeken.
‘t Zou derhalve mooi zijn geweest als ik van te voren gewaarschuwd was over de kwaliteit van ‘t gebodene.

We zijn in Zijperspace niet altijd voorstander van ‘t proefondervindelijke.
PS: Gelukkig is de avond begonnen.
PPs: Dat was ook een opluchting van slechts een ½ uur.

‘t Ene moment ben ik fit, in staat om boodschappen te doen, in de zon een boek te lezen, de afwas te doen etcetera, & denk ik eigenlijk gewoon aan ‘t werk te hebben gekund. & ‘t Volgende moment zak ik in: m’n lust om iets te ondernemen verdwenen, lamme armen & benen, volle neus & die eeuwige hoest die schrapend de binnenkant van m’n keel bewerkt.
& Slaap, de hele tijd maar slaap zogauw ik ga zitten.

Ik heb me op m’n andere werk voor morgen daarnet ziek gemeld. Dat is ‘tgeen waar ik momenteel de meeste zin in heb. Nou maar hopen dat morgen weer de zon schijnt, dan ga ik wederom ziek hangen in een stoel in de tuin.
Ik moet alleen nog een methode verzinnen waarop ik aldus ook in slaap kan vallen, zonder last van nek of benen.

Want we willen wel een zekere comfort gedurende de ziekte in Zijperspace.

Ik weet nog niet of ik moet zitten, staan, lopen of liggen. De gordijnen open om ‘t licht te laten binnenvallen, of ‘t donker houden, zodat ‘t niet stoort? Eten, of daar juist een tijdje mee wachten? Tv aan, cd spelen, stilte scoren of zal ik de radio raadplegen?
Ik heb dorst, dat zeker, maar hoe ver is ‘t lopen naar de keuken?
Ik moet in ieder geval de deur straks uit voor sinaasappels, grapefruit & drop: ‘t perfekte diëet voor een dag als vandaag. Maar de reis naar de supermarkt duurt waarschijnlijk 17 dagen, vooral met wind tegen. & Dan schijnt er ook nog iets te bestaan als een weg terug. Die moet ik dan ook nog zien te vinden.

1 Ding is in ieder geval al geregeld.

Ik blijf in Zijperspace.

Als ‘t maar enigszins kan, neem ik een boek mee. Vaak ook wel te veel. Zitten er 3 boeken in m’n rugzak, terwijl ik nogeneens aan de 1e toe kom. Maar een boek dien ik nou 1maal ten allen tijde bij me te hebben.

1 Werkgever dacht daar anders over. Liet een briefje achter in m’n boek, toen ik ‘m had laten liggen op m’n werk.
‘t Is niet de bedoeling dat er wordt gelezen tijdens de uren die ik betaal.
Terwijl-ie mij nogeneens een pauze gunt op 8 uur tijd.
Sindsdien lees ik veel op die werkplek, als de omstandigheid me enigszins toelaat.

Onderweg naar Den Helder heb ik over ‘t algemeen 2 boeken bij me. Mocht m’n gemoedstemming wisselen, kan m’n keuze in leesvoer daarin meegaan. ‘t Liefst heb ik nog 1 xtra bij me, zodat de keuzemogelijkheid volledig is & ik niet hoef te grijpen naar ‘t toevallig overal voor ‘t grijpen liggende treinblaadje. Waar je overigens alleen maar dommer van wordt, heb ik al lang geleden geconcludeerd.
Die xtra mogelijkheid vereist wel ruimte, die niet altijd beschikbaar is.

Op vakantie bezorgen de boeken me over ‘t algemeen de meeste zorgen: ik ga weg van huis, maar wil me ondertussen wel op m’n gemak voelen. & Saaie uren van vroeg de tent opzetten & lang licht door zien te komen. Dan moet de keus gemaakt worden voor ‘t boek dat nog nooit gelezen is, genoeg bladzijden heeft, licht in gewicht is, & interessant bovenal.

Op ‘t toilet ben ik redelijk consequent: altijd de roman waar ik op dat moment ‘t verst in gevorderd ben. Anders beëindig ik ‘t nooit, laat ik een té grote stapel voor ongelezen. De stapel van ongelezen die ongemerkt immer dijt.

De tijd van buiten zitten in zonnig genoegen met pet op, die laatste om ‘t licht niet te laten verblinden, is nog maar net begonnen. Bij ontbijt moeten daar toch minstens 3 bladzijden genoten worden. Ongestoord, niemand, nergens, weg, thuis, in de tuin. Alles tegelijk & dan in ‘t boek bovendien.

Zijperspace bestaat niet zonder ‘t geschreven woord.

m’n keel schraapt,
m’n hoofd bol,
m’n neus vol,
de rest slaapt.

m’n hoofd duf
‘t lijf zakt
de moed kakt
‘t oog suf.

m’n lijf jeukt,
m’n arm stokt
‘t bed lokt,
m’n hoofd beukt.

‘t haar stijf,
een lok bolt
m’n hoofd tolt,
m’n arme lijf.

Zijperspace ziekt.

Ik had vele teksten staan. Aardig wat, in ieder geval.
& Ik heb ze allen geheel verwijderd.
Want niet tevreden & te moe bovenal, moe om moeite te nemen beter te laten worden.

Ik ga hangen voor de tv, in slaap vallen, vallen naar beneden van grote werkelijke dingen beleven. Dat moet droom zijn, leven zoals echt werkelijk zou moeten zijn.
& Dan wakker worden in de vergetelheid die ‘t echte leven wordt genoemd. Waar mijn teksten niet meer bestaan, maar werkelijkheid wordt beleefd.
& Ik wacht. Druppels van levensvocht wacht ik. Wachten op ‘t misschien van ooit. Wegzakken, wegzakken tot wachten wordt beloond.

Wegzak. Zodat ik m’n dromen van later ken. Als later blijft.

& Dat hopen geloven in Zijperspace.

Rond dit tijdstip van de zaterdag was ik wekelijks werkzaam in de Centrale Openbare Bibliotheek Den Helder. 14 Jaar lang was ik de vaste zaterdagse medewerker, die maar wat graag die 3½ uur per week daar aanwezig was, vanwege de ruimschootse beloning. Zelfs toen ik reeds in Amsterdam woonde was ‘t financieel aantrekkelijk genoeg om ‘t baantje aan te houden. Bovendien vlogen de 3 uur openingstijd voorbij, waardoor ‘t me niet snel verveelde.

Een grote hekel had ik aan de dames die zich tot levensdoel hadden gesteld alle streekromans minstens 13 keer te lezen in hun leven & daarvoor de bibliotheek als handig hulpmiddel hierin hadden gevonden. De streekromans zaten ongesorteerd in rieten manden, zodat men er gemakkelijk bij kon & ‘t tevens gemakkelijk op te ruimen viel. & Toch wisten de dames er elke zaterdag een paar keer een puinhoop van te maken. De aversie tegen deze lezersgroep kon ik gelukkig kwijt bij m’n collega’s dmv een personeelslogboek.

Ik krijg een hekel aan streekromannen en streekrovrouwen. De één is altijd een puinhoop en de ander maakt er altijd een puinhoop van.

Buiten de inname & uitlening van de boeken & ‘t opruimen van de romans (& toen er een fonotheek aan toegevoegd werd: ‘t verzorgen van de muziek) was mij de zeer belangrijke taak toebedeeld de klanten bij sluitingstijd via de microfoon te sommeren ‘t pand te verlaten.

Dames & Heren, jongens & meisjes, de bibliotheek gaat sluiten. Wilt u uw boeken & andere materialen laten registreren?

Ik denk dat ik dit zinnetje ongeveer 10 jaar lang wekelijks heb laten weerklinken. Hannie, m’n vaste zaterdag-collega, verzuchtte meermaals dat ik zo’n mooie donkerbruine stem had & dat ‘t haar weer de rillingen had gegeven terwijl ze de studieboeken aan ‘t opruimen was. Een genoeglijk compliment om dat als jongeman van in de 20 te mogen horen van een dame op middelbare leeftijd, die precies je type niet is.
Slechts 2 maal heb ik een ander zinnetje ten gehore gebracht. 1Maal heeft een collega ‘t geheel in Sinterklaasrijm verpakt, omdat Sint onderweg was te arriveren in Den Helder. De 2e maal was ‘t moment dat ik voor ‘t laatst m’n stem mocht laten weergalmen tussen de boekenkasten. De laatste zaterdag van mijn arbeidzaam leven in de OB Den Helder.

Dames & Heren, jongens & meisjes,
Met pijn in ‘t hart & bedroefde ziel, moet ik u voor het laatst meedelen dat de bibliotheek spoedig gaat sluiten. Mag ik u daarom verzoeken het pand gestaag te verlaten en in het vervolg mijn achterblijvende collega’s net zo te gehoorzamen als dat u mij gedaan heeft na deze mededeling.
Rest mij nog alle mensen die niet in de streekromanbakken hebben zitten knoeien een prettig weekend te wensen.

Streekromans komen er in Zijperspace niet in.

Om ¼ voor 11 wist men ‘t al te aan te kondigen. Mocht u dit dus voor die tijd lezen: u kunt niet zeggen dat ik geen poging heb ondernomen u op de hoogte te brengen.

Nadat ‘t geluid van de Tros Nieuwsshow achter ‘t testbeeld op Ned 2 was weggehaald, hebben ze de programmering voor de komende middag in beeld gebracht. De hoogtepunten zijn waarschijnlijk om 11 uur het WK Hockey: halve finale Nederland-Z.Korea & om 2 uur Studio Sport.

‘t Programma-overzicht geeft ook aan dat daartussenin (om 13.30 uur om precies te zijn) de Storing staat geprogrammeerd.

Vroeger gebeurde dat altijd zeer plotseling, maar tegenwoordig weet men de Mexicaanse Hond, net als een zonsverduistering, ruim van te voren te voorspellen (de vpro-gids wist er echter nog niets van bij persing).

Niets komt meer (echt) onverwacht in Zijperspace.