Maand: april 2003

Nou is ‘t verdorie wel de bedoeling dat er op ‘t plaatje hieronder geklikt wordt, zodat ‘t wonderschone nr beluisterd kan worden. Ook al was er 1st een fout in de ‘programmatuur’ geslopen, ‘t is zeker de moeite waard ‘t nogmaals te proberen. Doe dat. Anders heb ik niet geschreven wat ik heb geschreven. Ik hoop dat men begrijpt wat ik bedoel na beluistering ervan. Denk erom: ik hou in de gaten hoeveel mensen doen wat ik nu opdraag te doen. Ik heb daar dan ook tegenwoordig de mogelijkheid toe. Men is gewaarschuwd.

Verdorie, zoveel moeite heb ik mezelf getroost & dit is m’n dank, wordt er gemompeld terwijl ‘t doek valt ergens ver weg in Zijperspace.

’t Galmde door de aula, onder de portalen door, naar de belendende ruimtes, tot achterin, tot daar waar ik stond. Vlak voor ’t raam. Nog net binnen. Tussen mij & ‘t raam stonden slechts een tafel & een stoel. Schuin achter me had iemand de tafel tot stoel verheven. Verstandig, bedacht ik me veel te laat.
Ik wiebelde. Ik wachtte & wiebelde. Probeerde ’t wiebelen te verbloemen. Men dient stil te staan op begrafenissen. Men hoort respect te tonen. Mijn voeten hadden minder respect dan ik. Ik probeerde m’n voeten te verstoppen. Liet ’t leer van m’n hakken stom & stil schuiven. De muziek mocht niet verstoord worden. Geen echo mocht verloren gaan.
Voor me had een man een pleister om z’n duim. Vlak onder z’n nagel. De man naast me had puntschoenen. Ik zag dat de bakkebaarden iets verderop vanochtend bijgewerkt hadden kunnen worden. & De man rechts van me had z’n gehele baard laten verstoppelen. ’t Kon. Niets werd door me afgekeurd. Alles was normaal. Ik had te veel aanleidingen om te zien wat zich om me heen afspeelde. Gebeurtenissen in verstilde beweging.
Terwijl de muziek door merg & been ging. Schallend, echoënd, zonder geluid voorbij zoemend langs & in de oren die dicht opeen gepakt stonden. De akoestiek leek geboren voor dit nr.
De jongen links voor me had puntige oren. Trilde licht. Rechts daarvan had iemand een anorak aan; hij keek achterom. Blikken botsten. In de spiegeling van ’t marmer aan ’t plafond zag ik de zaal op z’n kop zitten. Een enkele aai over de kin, voelen of de baard geschoren was, nog glad, in vertwijfeling. Verderop schuifelde een voet. Op ’t ritme van die van mij.
M’n voeten deden pijn. Maar elke keer bleef ik zo lang mogelijk in dezelfde houding staan. Ik was niet geschikt voor dit soort bijeenkomsten; toch moest ik m’n best doen.
Een toespraak kwam fluisterend zacht tot onze oren. Ik & de mensen die naast me stonden. Muisstil. De muziek klonk nog na. De woorden werden in ‘tzelfde ritme uitgesproken. Niemand sprak. Niemand haalde adem. Niemand applaudisseerde. Stil in gezamenlijke herinnering. In al z’n verschillende verschijningen. De violen zongen, achtergrond koorde. Terwijl allang vertrokken. Toespraak spreekt. Arie leeft. Luisterend naar muziek.

Ik waggel achter de stoet aan. De stoet die langzaam uiteengereten wordt door de verschillende tempo’s. Op de terugweg neemt iedereen plots z’n eigen ritme weer aan. De gezamenlijkheid is over. Omstebeurt heeft iedereen daarnet al dan niet een hand zand gegooid. Bloemen gelegd. Blik geworpen: de kist ligt diep. ‘t Ligt ver achter me. Achter ons.
Groep voor groep dringt men de volgende ruimte binnen. Na de lange weg over de slingerende paden van de begraafplaats te hebben afgelegd. Een kop thee, een kop koffie.
Ik loop voorbij aan de aula. De stoet gaat rechts, ik links. M’n fiets wacht op m’n verjaring & de daarvoor noodzakelijke boodschappen. M’n oren doen hun best, zijn welwillend, terwijl ik langs de Amstel ‘My autumn’s done come’ probeer te herinneren. Arie staat achter de toonbank. Ik kijk in de bakken. Ik stel een vraag. Hij steekt z’n peuk aan. Hij wijst. & Ik koop. Get Records is nooit meer ‘tzelfde.

Muziek blijft echter in Zijperspace.

De kelder

’t Staat hier helemaal vol met bier. ’t Is niet de bedoeling dat u hier komt. ‘tGeen voor u beschikbaar was is reeds verdronken.

‘t Leven gaat verder dan een feest in Zijperspace.

M’n videobanden

Ik zou alleen maar zweedse films gaan verzamelen, zei ik op de 1e borrel van Film & Tv-wetenschap. Tegen een jongen die de verleiding z’n verzameling te blijven uitbreiden al niet meer had kunnen weerstaan voordat-ie aan deze studie begon. Hij vertelde me de plek waar hij goedkoop z’n lege videobanden aanschafte. Per 10 stuks. Ik trok de volgende dag onmiddellijk richting dat adres. Met een kater van die 1e borrel.
’t Was een zeldzaamheid dat een student in die tijd een comp had. Nog minder gebruikelijk was de videorecorder. Een student Film & Tv had beiden. Wij waren onze tijd ver vooruit. We moesten wel. Anders konden we niet bijhouden welke films we gezien hadden, op video hadden, & welk nr, welke titel, welke regisseur, welke acteurs er bij welke band hoorden. We namen onze lijsten, uitgeprint bij moeders thuis, mee naar onze feestjes, wisselden de interessante titels uit, & vertoonden ons bij de volgende ontmoeting met de beloofde stapel videobanden.
Nadeel was alleen dat we de banden moesten afstoffen in geval er visite van de familie dreigde. Was ook gister weer ’t geval. Gelieve daarom de banden in ’t schap te laten staan.

Men is gevoelig voor stof in Zijperspace

De wc

Overweldigend vond ik ‘t, toen ik geleidelijk aan de kleur van de wc zag veranderen onder m’n kwast. 3 Jaar geleden was dat. ’t Laatste stukje huis dat nog niet in stijl was. Stijl Zijperspace.
Ik had informatie ingewonnen bij Myrte. Die zou er verstand van hebben, dacht ik.
‘Hé, Myrte,’ zei ik, ‘als ik nou ’t hele toilethok, boven de tegels bedoel ik dan, wil veranderen, helemaal in dezelfde kleur wil verven, met latex, houdt dat dan? Ook al sta ik daar vaak te douchen?’
Maar Myrte was op dat moment een heel ander gesprek aan ’t voeren met een andere collega. Over opdrachten die ze voor school moest uitvoeren, maar waar ze veel te weinig tijd voor had. Ik kreeg geen antwoord.
Ik kreeg wel antwoord toen ik ’t ten langen leste toch maar gedaan had. Zonder goedkeuring.
Ik zei: ‘Ik heb ’t toch maar gedaan, ook al wist ik niet of ’t kon.’
‘Wat?’ vroeg Myrte.
‘’t Toilet helemaal geverfd, boven de tegels bedoel ik dan, helemaal in dezelfde kleur, met latex. Zou dat houden? Ook al sta ik daar vaak te douchen?’
‘Ja, hoor,’ zei Myrte.

Op ’t toilet kom je tot de essentie van Zijperspace.

M’n boekenkast

Die staat er ook dankzij een broer.
Ik kan dat soort dingen niet. Wil ik ook niet kunnen misschien, maar voel evengoed een bepaalde jaloezie tegenover mensen die ’t wel in hun handen hebben. M’n moeder zei dat ik 2 linker handen had. Of nee, dat zei m’n vader. Volgens m’n moeder had ik 2 linker ogen. Vandaar dan waarschijnlijk dat ik zo’n kast nooit waterpas had gekregen. & Op m’n vingers sloeg als ik alleen maar een hamer aankeek.
Ik heb ’t wel ‘ns geprobeerd, maar dat is niet interessant om hier te vertellen.
Ik raak elke keer weer gefascineerd van boekenkasten. Ik stond laatst stil; nee, ik liep terug, om nog 1 keer te kunnen genieten van een boekenkast die tot bovenaan ’t plafond reikte. Dat doet die van mij ook wel, maar die is niet zo breed als degeen die ik toen voor ogen had. Ik vind breed ook wel wat hebben. Maar goed, ik ben nu in ieder geval de hoogte in gegaan met m’n kast, straks ga ik in de breedte. Nog even doorsparen. & Hopen dat m’n broer nogmaals genegen is deze kant op te komen.

Om Zijperspace verder de breedte in te bouwen.

‘t Bed

Mijn hoogslaper heeft Myrte gemaakt. Dat kan ze. Zelf ontworpen, zelf in elkaar gezet. ’t Enige dat ik hoefde te doen was verven. Ben ik dan weer goed in. Zoals men kan zien heeft de kleurkeuze behoorlijk wat moeite gekost. ’t Mocht nl mijns inziens niet vloeken met de achtergrond. Ik denk dat ’t resultaat getuigt van een weloverwogen keuze.
Ik slaap in m’n hoogslaper. Dat klinkt vanzelfsprekend, maar als men zich bedenkt dat ik jarenlang niet hoger heb gelegen dan de dikte van m’n matras & dat ik al verschijnselen van hoogtevrees vertoon zogauw ik op tv iemand in een schommel zie heen & weer slingeren, dan zal men begrijpen dat ’t nogal wat moeite heeft gekost voor ‘t 1st de trap te bestijgen.
De trap is overigens niet geverfd. Steekt dan ook een beetje af. De trap heeft Myrte pas veel later geconstrueerd. ’t Bed stond er al enkele maanden. Ze wilde niet onnodig een trap creëren. Ik diende haar 1st te overtuigen van ’t feit dat ik van plan was de trap te gaan bestijgen. Ik had de verf toen inmiddels opgebruikt aan ’t bijwerken van de raamkozijnen & deurposten.
Vanuit m’n bed kan ik tegenwoordig zeer goed zien of ik de comp nog aan heb staan, de televisie wel of niet heb uitgezet. Dat drong vroeger, op ’t lagere nivo van slapen vlak boven de grond, minder goed tot me door.

Er is meer overzicht over Zijperspace.

M’n t-shirts

Ik heb er een ½ uur over gedaan, ditmaal. Kwam waarschijnlijk omdat ik ze niet van ’t gehele jaar hoefde te vouwen. M’n gehele familie was nl langsgekomen, zo rond 5 december. Dan hoort ’t huis ook gefatsoeneerd te worden. De familie weet dat vaak te waarderen. Belangrijk onderdeel van de algehele opruiming van ‘t huis is ’t vouwen van de t-shirts.
Ik heb er over zitten denken de t-shirts speciaal voor vandaag te sorteren naar kleur. Leek me dat ’t een leuk effect zou geven. Maar toch iets te veel moeite. Bovendien is Zijperspace zo al overdonderend genoeg.
Mensen vragen me vaak, bijna elke week wordt die vraag wel een keer gesteld, hoe ik toch aan al die shirts kom. ‘Hmm,’ zeg ik dan, met een grote nadruk op de ondertoon, de brom in m’n keel, waarom weet ik eigenlijk ook niet, maar men is gelijk wel onder de indruk, ‘ik krijg ze. Soms koop ik ze. Maar meestal vinden mensen mij aardig. Tenminste, dat prefereer ik dan te denken. Ik kan me overigens niet voorstellen dat mensen een t-shirt aan iemand weggeven omdat ze de persoon in kwestie een klootzak vinden.’
Vervolgens trek ik me voor een kort moment terug. Om na te denken over ‘tgeen ik daarnet gezegd heb. Ik denk niet altijd van te voren na over de dingen die m’n mond ontsnappen. Vandaar dat ik achteraf daarvoor de tijd neem. Geeft me ook even om te bedenken welk t-shirt ik morgen aan zal trekken.

De volgende dag moet Zijperspace er ook weer top uitzien.

M’n comp

Daar moet iedereen maar vanaf blijven. Zolang men geen toestemming heeft. Ik ben er veel te afhankelijk van om die zomaar uit handen te geven. Ook tijdens m’n verjaardag. Zéker tijdens m’n verjaardag.
Nu loopt bijv de gehele dag lang m’n met moeite geselecteerde selectie muziek ad random. Continu. Vanochtend om ½ 8 begonnen. Daar ga ik proberen van af te blijven.
M’n meelprogramma staat altijd aan. Ik wil meteen weten wanneer men mij mededelingen wil doen. Wel zo leuk op m’n verjaardag. Weet ik wie ik dankbaar moet zijn. Zogauw zich meel aandient, gaat er een vogeltje fluiten. Klinkt zo. Word ik meteen wakker van. Of stop ik ’t gesprek met degene die me net heeft gefeliciteerd.
Verder heb ik ‘m natuurlijk ook nodig om m’n stukjes te plaatsen. Anders heb ik al die moeite voor niets gedaan. Alle teksten vantevoren ingetikt, klaargezet. ’t Enige dat ik nog moet doen is ze inbrengen in Pivot.

& Hatsjekiedee, men leert wat meer over Zijperspace.

(Overigens kan men ook maar beter van alle spullen afblijven die verspreid over de comp-tafel liggen. Puinhoop, zo lijkt ‘t. & Daar heeft men dan gelijk in. Zelfs voor mij, degene die ’t zo geconstrueerd heeft, is ’t een algehele klerezooi. Juist daarom maar beter er af te blijven. Dan weet ik tenminste waar de klerezooi ligt.)

De kapstok

Gekregen van m’n broer. Eigenlijk wilde ik dat-ie geel was. Dan stond ’t beter. Of groen. Je ziet ’t onmiddellijk als je de achtergrond, de omgeving erbij bekijkt. Ik ben er erg gevoelig voor. Maar een gegeven paard moet je niet in de bek kijken, zeker niet als ’t je 1e kapstok is. De enige dus. U bent er dus zwaar van afhankelijk. Behalve dan dat ik ook nog de gelegenheid heb geschapen dat mensen hun jassen op ’t bed kunnen neerleggen. Of eronder.
Mooi hè? Evengoed. Hij past er wel, ondanks de kleur blauw. M’n broer had ‘m over. Waarschijnlijk had-ie een overdosis 50-er jaren kapstokken op voorraad. Mocht ik ‘m meenemen. Jammer was alleen dat ik niet weet hoe je een kapstok op moet hangen. Dat heeft dan ook een hele tijd geduurd. Toen m’n broers allemaal, dus ook de bewuste gulle gever, langs zouden komen voor ’t vieren van Sinterklaas, moest ik er toch werk van maken. Niet alleen omdat ik de ruimte nodig had voor de dikke jassen die opgehangen moesten kunnen worden.
Daar heb ik dan weer een andere broer voor. Die kwam expres wat vroeger. Zodat-ie de kapstok op kon hangen.
Best wel handig hoor, broers.

Zonder zou Zijperspace niet bestaan.