Speellijst (I)

Iedereen die dit leest moet maar overstappen op Deezer ipv door te gaan met muziek beluisteren met bijv Spotify. Deezer is leuker, al was ‘t maar om de onbescheiden reden dat ik er speellijsten samenstel. Niet voor de goegemeente van Deezergebruikers, maar eigenlijk in oorsprong alleen voor mij.
Deezer kost ‘tzelfde als Spotify, maar draagt meer af aan de artiesten wiens muziek wordt afgespeeld. Hier dus een extra reden om mij te gehoorzamen. U wordt daar nobel van & gedraagt zich goed voor de medemens die u aandacht geeft door ‘t creëren van muziek.
& Ik ben hun kanaal. Vooral van hen die toch al te weinig gedraaid worden.

Ik hou nl niet van eeuwige herhaling. Wel als ik iets aan ‘t doen ben, ik ga helemaal op in stompzinnig werk; maar dat is een ander hoofdstuk die vast nog wel eens geschreven gaat worden.
Ik lees boeken niet voor een tweede maal, bijv. Films zie ik evenmin zelden nog een keer, tenzij ik de essentie of de details ergens onderweg in ‘t leven ben kwijtgeraakt. Dat vordert gestaag, gaande de jaren & ‘t bier dat mij zo’n beetje overal begeleidt; dat laatste een beroepsdeformatie.
Dus bij muziek gaat de shuffle-knop aan, indien maar enigszins mogelijk. Maar de volgorde variëren door de namen van de artiesten op alfabet te zetten, of juist de titels, dat levert ook al genoeg variatie die mij geïnteresseerd houdt.

Een speellijst kan derhalve niet lang genoeg zijn & wordt tot in de eeuwigheid gevuld met nieuw materiaal, als ik de tijd van leven had gehad dan. Prettig als ik zie dat een dergelijke speellijst de grens van een volle daglengte heeft overschreden.

Maar goed, dan moeten de nrs natuurlijk ook verrassen. Niet steeds dezelfde stijl, dan bloed ik alsnog dood van verveling.
Ik heb daarvoor Fip uitgevonden als hofleverancier. Als ik niet hoef na te denken, staat die franse radiozender aan. Komt er een fluitende persoon voorbij, floep, titel kopiëren & onmiddellijk kijken of voorradig op Deezer om vervolgens in een speellijst te verdwijnen tot een toevallige ontmoeting als ik die lijst maanden later weer eens aanzet.

Dus, om mijn gezever te doen verstommen & plaats te maken tot de speellijst ‘The Unchronological History of Blabla Music‘, die uitstekend geschikt is voor de shuffle-knop (hoewel niet noodzakelijk, want men kan de volgorde van de nrs ook aanpassen door ‘t alfabet van nrs, artiesten of albums te wijzigen in oplopend naar aflopend en vice versa, waardoor dit ook onverwachte variatie oplevert), gezien ‘t karakter van de gezamenlijk gepresenteerde liederen & ‘t feit dat de musici zo af & toe vergeten te zingen, heb ik u hierboven een mooi plaatje gegeven die klikbaar is & zal zorgen voor een verblijf van 20 uur, die tijdens een lockdown mogelijk een aangenaam binnenshuis verpozen oplevert van variatie in genre, sexe & balorigheid.

Maar dan is ‘t op een gegeven moment wel genoeg geweest met dat geouwehoer & wordt ‘t tijd voor de volgende speellijst. Gelieve niet zelf op zoek te gaan naar die lijsten in Deezer-Zijperspace.

Want dat verpest de lol van ‘t regelmatig bezoeken van Zijperspace himself.

Webloggerlijst.nl

Webloggerlijst.nl is zojuist de lucht in gegaan. Ook bereikbaar onder de domeinnamen blogupdates.nl & loglijst.nl. Als je zelf een blog hebt die je regelmatig een post plaatst, kan jezelf op dezelfde pagina aanmelden om er tussen te komen te staan, zodat mensen op de hoogte zijn van je updates (& die van anderen). Geef ‘t adres ook door aan je bezoekers door dit nieuws te delen.

Maar met de volgende druk op de knop komt Zijperspace weer even bovenaan te staan.

Driest

Nee Jake, je begrijpt ‘t verkeerd.
Bijna vanzelfsprekend natuurlijk, maar ik moet toch wel ff benadrukken dat ‘t beter voor je gezondheid is, zoals hierboven beschreven, dat je óf de illusie hebt, net als bovenstaande heren, dat je met z’n allen tweedst was (met een net jasje aan, die altijd veel te krap zit & vooral onder de ellebogen neiging tot scheuren heeft), of gemoedelijk tegen jezelf zegt dat je: ‘Ach, ik ben natuurlijk weer 7e of willekeurig welke plaats dan ook, maar toch ook nog blij dat ik 154e ben geworden, want dat is nou 1maal goed voor mijn gezondheid & ik wil niet zo jammerloos sterven als die linkloggers & hun reageurders van weleer.’

Ze hebben geweldig geschiedenis geschreven natuurlijk, maar niemand weet hun namen nog: de nrs 1 van weleer, die van desnoods 5 maal op een rij. Die elkanders blogs zaten te spermatozoïden & in vergetelheid met hun getalsmatige nakomelingen ten onder zijn gegaan.
Ze hadden zelfs er geen weet van dat dat laatste voortplanterlijke woord een werkwoord zou worden ter hunner gedachtenis.

‘t Waren vast beste jongens in ‘t dagelijks leven, maar ietwat te krap in de broek als ze online verschenen.
Ach, hun doorzettingsvermogen zij verzaligd, hun spuien & geldingsdrang vergeven, maar jammer dat ‘t met die combinatie ‘t nimmer wat worden kon. Te driest, je legt me ‘t woord in de mond.
& Ach & hoe jammerlijk pijnlijk, bij sluiten van m’n gulp, met nimmer zulk groot materiaal als zo’n drieste stier die 5 x 1st was geworden, blijft er evengoed ook wel eens wat onbehaaglijk hangen.

& Zo werd er een nieuwe post op Zijperspace geboren…

Tweedstforever

Mensen, beste lezers, toevallige voorbijgangers (waar u zich wel bij vind mag u zich bij voegen), ik heb een goed idee.

In de hoogtijdagen van de linkloggers, ‘t lijkt inmiddels eeuwen geleden, hadden de reageurders (een prachtig woord uitgevonden door een lijflogger, maar niet meer direct te achterhalen wie hem daadwerkelijk kan ‘coin-en’) van die weblogs de gewoonte om niet zomaar een boodschap achter te laten anders dan slechts te laten merken dat ze de 1e waren.

Reacties als: ‘1st’. Of ‘tweedst’ (dat waren de kakkers met een mooier tweedjasje dan de rest, heb ik een lange tijd gedacht).
Daarna zwakte ‘t enthousiasme voor dit soort boodschappen af, maar ‘t kwam tegelijkertijd ook voor dat enkele fanatieke bezoekers van de comments net niet op ‘tzelfde moment reageerden (reaguren was ook een populair werkwoord in die tijd) met: ‘Ik ben 3e.’
Trots bleven ze daar de nacht van wakker liggen & teerden daar een goede maand of zelfs 2 op; alleen de nr 1 zag zichzelf verplicht om deze kroonpositie te verdedigen & stierf binnen enkele weken aan bovenmatige prestatiestress & hooguit 5 scores op plaats nr 1.
Dat is de reden waarom linkloggen nagenoeg is uitgestorven: de reageurders durfden ‘t risico van de 1e plaats niet meer aan & de linklog werd een woestijn van afwezig publiek.

Zodoende is NL in zeer korte tijd van een raar soort volk verlost, zonder dat men dit daadwerkelijk zo gewenst had.

Tot zoverre de geschiedenisles. Nu verder met mijn idee. Geheel geboren uit de onzichtbaarheid van bezoek.

Goed, ik heb kijkcijfers van de bezoekers die daadwerkelijk de vormgeving komen bewonderen (thx Irene, je naam kan niet vaak genoeg gezegend worden), maar ‘t overgrote deel van de rest van mijn lezers gebruikt een RSS-feed (gewoon overheen lezen, mensen; als u ‘t niet begrijpt is ‘t niet aan u besteed; dit zijn incrowdtermen die de leesbaarheid van de rest van de tekst niet hoeven te verpesten), mail met de inhoud van de zojuist geplaatste post op een weblog, of anders mond-op-mond beademing (figuurlijk hè, in deze tijden van 1½e meter afstand; vooral bedoeld om te controleren of men nog wel met lezen tot dit punt heeft kunnen komen).

Mijn plan, na bovenstaande geanalyseerd & de do’s & don’ts op waarde geschat te hebben, & zowel mijn out-of-the-box-ding in mijn hoofd z’n gang te hebben laten gaan, heb ik ‘t volgende bedacht om mij & mijn schrijven enige feedback te geven, zodat ‘t niet allemaal voor niets is geweest & ik mijn teksten gelezen voel.

Een gebruiksaanwijzing om de hanteerder des toetsenbords te gerieven & vooral door te laten gaan (zijnde mijzelf):

– Lees de tekst (maakt niet uit welk medium daarbij wordt gehanteerd)

– Oordeel

– Bezoek de comments van de post

– Schreeuw: 1st! (schreeuwen alleen helpt niet; gebruik toetsenbord om dat mij kenbaar te maken) (uitroeptekens toegestaan)

– Of anders: tweedst (jasje is in dit geval niet meer belangrijk; hooguit vermoeiend & krap in de oksels)

– 3st kan ook nog wel (maar denk om uw gezondheid ivm loosersstress; ‘t moet tenslotte slechts mijn drive tot verder schrijven dienen & niet uw prestatiedrang).

– Mensen die verder willen gaan in nummering zijn lief & niemand die dat zal durven ontkennen. In 1e instantie al toegeven dat men toch al niet de troon van 1st heeft bereikt verdient op zichzelf al ene pluim (typefout, maar hij stond daar plots wel mooi).

Dank dat men aandacht heeft willen besteden aan deze voor mij tot voldoening & stimulatie strekkende suggesties & in de hoop…

…dat Zijperspace blijft voor ever (hmm, slechte vertaling).

Thuistijd

Ik kan mezelf ervaringsdeskundig noemen, met 380 dagen achter de rug, de 381e gaande. Daarvan heb ik heus niet elke dag thuis gezeten. Ik was nl, vooral in de 1e fase, rond de tijd dat ‘t weer wat beter werd, afhankelijk van ‘t Diemer Bos. Ik was waarschijnlijk de enige die blij was met ‘t hondenverbod daar, zodat ik een paar weken ongestoord rond kon struinen om de rest te vergeten.

Evengoed kon ik hele dagen afgesloten zitten. Gordijnen voor 3 kwart dicht.
Als er maar genoeg boodschappen gedaan waren. & Omdat de dagen zich kunnen verwarren, probeerde ik signalen van de dagelijkse dingen op te vangen waarmee ik kon achterhalen waar ik zat in de tijd. Dat betekent dat je niet zomaar zorgeloos de kaas uit de koelkast pakt. Of een nieuwe wc-rol (daar heb je ‘m weer) uit ‘t pak.

Ik meet de dagen bijv aan de medicijnen die ik slik. Een strip is 10 over ‘t algemeen. Maar er is ook een pilletje dat in 4-en moet gedeeld. Een andere medicatie bestaat uit 2 maal daags 1½e pil. Waardoor ik beter de verpakking van 3 strippen in de gaten kan houden, voor ‘t grotere geheel.
Elke soort pil heeft z’n ritme, enkele lopen gelijk op. Die kunnen dan in zo’n doosje, een medicijnplanner, waar je de vakjes selecteert op ‘t tijdstip van de dag waarop ze geslikt moeten worden. & Als ‘t zondag is, moet je herbeginnen met vullen. Een week voorbij. Altijd zondag waar de dingen beginnen & opgestart dienen te worden.

‘t Is niet de sleur van de tijd, maar ‘t vertrouwen in hem. Als ik me aan hem overgeef, dan valt er wat last van me af.
Maar dan moet ik wel in de gaten houden dat hij geleidelijk aan vervliegt, mij meeneemt ook in die vluchtigheid.

M’n sokken, ze hangen continu aan ‘t wasrekje achter de stoel waarin ik type, tot ze nodig zijn & ze ook mij een eenheid van tijd mogen vergezellen. In dit geval 3.
Laatst vertelde mij iemand dat als je échte wollen sokken droeg, je ze eigenlijk nooit hoefde te wassen.
Op sokkengebied hang ik een ander geloof aan. & Mijn god in deze heet Falke, met de achternaam Walkie. Niet alleen omdat deze mij richting wijst met de ‘L’ & de ‘R’ er op geprint.
Het gebed van elk paar Falke Walkie duurt 3 dagen. Dan breken de volgende getijden aan.

De theezakken hebben een eenheid van 20 & ik leeg er altijd 2 tegelijk. Dat is dan een 3e langer dan een maand. Nou ja, niet altijd precies, vooral februari is een mispunt, maar dat maakt 2 pakjes theezakjes betrouwbaarder dan een maand.
2 Pakken theezakken passen dus in een beschuitbus vanuit de tijd van m’n jeugd. Ik kan er ook wel 3 in proppen, maar dan wordt ‘t totaal 60, wat gelijk staat aan 2 maanden.
Nee, dan heb ik liever een bus waar ik er 4 in kwijt zou kunnen. Dan wordt je na 80 dagen gewaarschuwd dat er weer een seizoen bijna verlopen is. Ben ik bovendien m’n verleden van de beschuitbus kwijt.
‘Hoeveel 1-koptheeverpakkingen bent u oud?’
Een vraag om te zien hoe iemand in de tijd zit. & Om te weten te komen of de persoon koffieverpakkingen prefereert. Zoen op de mond is op bepaalde tijdstippen van de dag dan niet aan te bevelen. Daar hangt te veel geur van slaapwegduwen aan.

Dan heb ik nog de kaas, met een lichtelijk onvoorspelbare tijd, lekker om onbezorgdheid te veinzen; de boeken, een totale chaos die voorgaande verre overtreft; ‘t meel, de onoverzienbaarheid van hoe lang 25 kilo een mens duurt; de gist, een 5-daagse cyclus, elke keer lichtelijke paniek als die alweer voorbij blijkt, waarbij ‘t me dwingt om bepaalde dingen te ondernemen; de groene sokken van 2 x 3 dagen, die daarna vervangen moeten worden door kleuren waarvan ik ‘t overzicht vanzelf kwijt raak.

Maar bovenal de planten. Binnenkort wordt ‘t weer Wilde hyacint. Mijn verjaardag is de standaard waarmee ik haar meet.

In Zijperspace wordt tijd geleefd, in al z’n facetten.

Wc-papier

Waar ik vroeger toiletpapier gebruikte, zeg ik tegenwoordig wc-papier. Ik kom er net achter dat ik me geconformeerd heb in deze.
Blijkbaar moest er zo verschrikkelijk veel van dat spul gehamsterd worden, met alle gevolgen van conversaties daarover van dien, dat ik ongemerkt m’n woordkeuze heb aangepast. Want stel je voor dat men mij niet begrijpt als ik mijn duit in ‘t zakje van bijkans oeverloos gezwets over stukjes papier, zorgvuldig op steeds weer dezelfde afstand van elkaar lichtelijk geperforeerd & op evenwichtige wijze om een rolletje karton gedrapeerd, (uhm, waar was ik? oja: …)… wil doen.

Ik zie ‘t graag als ‘t collectezakje die langs de kerkbanken gaat, waar ieder zijn donatie doet: een ruimschootse, zodat iedereen gemakkelijk gewaar wordt waar die vandaan komt; een knoop, want zulke mensen vermijden een werkelijke bijdrage te leveren, ook al heeft meneer pastoor juist op dat moment behoefte aan een nieuwe voor zijn pantalon; of een stuiver, zodat ‘t niet opvalt & als zowat onopgemerkt zich kan voegen in de stroom van giften.
& Daar moet je dan tegelijk de wc-pot bij voorstellen plus ‘t riool & enkele woorden in voorgaande zin vervangen door iets poepgerelateerd.
Daarbovenop nog even bedenken dat ik een poging waag iets over ‘t toiletpapier te zeggen (waar ik heden ten dage de wc-variant behoor te gebruiken).

Mijn vraag derhalve is: in welke periode van mijn minder geïnspireerde uitingen van ook iets te zeggen willen hebben, is de rest van de maatschappij zich gaan normaliseren & heeft men massaal besloten (een geleidelijke wording van massaliteit wordt hier bedoeld) de van de franse taal afkomstige duiding te vervangen voor de afkorting wc?
Wat overigens ook geenszins van NL-origine is, zelfs opnieuw gedeeltelijk eenzelfde herkomst heeft (‘t closet-gedeelte).
Maar ‘t klinkt toch net even wat gewoner, wat alledaagser.
Hoewel ik pleeg te geloven dat als je zou zeggen ‘t toilet te gaan visiteren, ‘t minder hard confronterend overkomt als dat je de wc bij die mededeling gebruikt, met plee de nog wat meer overtreffende trap.

Mensen die naar ‘t toilet gaan, leggen geparfumeerde drolletjes, zou mijn oom zaliger zeggen. Ik wil hem daar niet afvallen, ‘t was tenslotte een geestig man (zorgzaam voor zijn kinderkens humor), maar als ik ‘t volk wil toespreken wil ik vooral niet de oorzaak zijn van onappetijtelijk ogende verbeeldingen van mijn stoelgang bij ‘t bespreken van de hamsterkwestie & de gevolgen daarvan.

Dit alles gezegd hebbende, met een lichte vrees bevoelend dat ik nog niet helemaal gewend ben aan de geleidelijke (maar helaas niet bijtijds opgemerkte) overgang naar ‘t nieuwe gebruik, wilde ik alleen nog enige klaarheid hebben over de kwestie of je wc-papier aan ‘t begin van de zin nou met 2 hoofdletters of slechts met een enkele grote ‘W’ schrijft.

Want dan moeten we de kop van Zijperspace nog ff aanpassen.

Guus

Ik was alvast klaar gaan staan. Voor ‘t bijtijds bereiken van de Frederik Müller Akademie (inmiddels de juiste interpunctie van die naam kwijt na al die jaren) diende ik zsm de trein uit te stappen, de trappen af te denderen, & de trams over te slaan. Tenzij er 1 vlak voor m’n neus dreigde te vertrekken & ik een halte minder hoefde te lopen.
Dat betekende dan nog een peukje met andere late arriveerders vlak voor de massieve deur, daar aan de Herengracht.

Dus veel te vroeg stond ik in ‘t treinportaal. Kan ik dat zo noemen? In de hal naar buiten voor als de deuren open schuiven.
& Op de klapstoel, benevens de deuren aan de uitstapkant, zat hij bescheiden schuin omhoog te kijken naar de mensen met wie hij schijnbaar converseerde.

Ik herkende ‘m aan ‘t hangend ooglid aan linker- dan wel rechterzijde. Indertijd had ik dat meteen kunnen duiden, zijn foto stond tenslotte op menig achterkant van zijn boeken, maar terug in m’n geheugen puttend wil ‘t beeld me niet meer passen, links of rechts.
Maar goed, ook toen spiegelde men wel eens foto’s, bij portretten vooral, omdat dat effect soms een beter resultaat geeft bij de kijker. Verwarring alom in levende lijve, een lezing, een interview op tv, een ontmoeting als deze, in ‘t voorportaal van bestemming.

Ze vroegen hem, de enkele mensen om hem heen die al helemaal geen zitplaats in deze drukke trein hadden kunnen vinden & hem gedienstig lieten zitten; zij jonger, hij duidelijk geleefder – ze vroegen hem: wat hij dan deed.

O, zei hij, waarbij mij een hese Maarten ‘t Hart-stem voorgeschemerd wordt, bijna onmogelijk, zo besef ik mij nu – O, zei hij, ik schrijf boeken. Voor kinderen.
Hij was hoogstens zo dun als Maarten, maar daar hield ‘t vergelijk mee op.

& Ik met mijn kennis, al zijn boeken verslonden ver voorbij de geadviseerde leesleeftijd, geneigd al zijn titels te noemen, de tanden verbijtend van ongecontroleerde & misplaatste ambitie dat te doen, hem mijn bibliotheekboekeneelt presenterend van rechtgeschoven rijtjes bij de ‘K’ van zijn achernaam, waar menig kind de hussel in gooide (maar nooit zo erg als de streekromannenvrouwtjes die helemaal loos gingen in ‘t achterstevoren alfabetiseren of nog desastreuzer)… hield mijn mond.

O, herhaalde ‘t stel anonieme interviewers, toevallige stilstaande passanten zich vasthoudend aan de 2 ijzeren palen die toentertijd nog in ‘t stumperhalletje voor late opstappers onmogelijk in de weg stonden – O, schrijver? Verdient u daar dan uw brood mee?

Bij de openschuivende deuren schoot ik weg, van schaamte dat hij mijn belezen blik niet had herkend. Tevens omdat ik weg wilde van de mogelijkheid te bekennen dat ik hem wilde zijn ipv hem. De woorden, de zinnen, de komma’s & de vele punten die hij gebruikte. Al was ik maar 1 van die puntjes, van op ‘t juiste moment, ergens midden in zijn boek.

‘t Zal nog lang duren vooraleer Zijperspace een tiende punt daarvan bereikt heeft.

Tuin (V)

We leven ingetogen. Maar aan ‘t eind moet ‘t bier. ‘t Maandje zonder bier van Tineke is vervangen voor een elke dag mogelijke afscheid.
We denken evengoed nog niet aan definitief. Dat komt nog niet in ons hoofd op.

Tineke straks naar Groningen. Haar vriend kan daar zo lang blijven als hij wil. Koelkast, vriezer, tv-scherm zo groot als de wand. In de wijde omtrek geen mens die speeksel ademt of je met huidvocht raakt.
Maar dat kan ik uitvergroot hebben in m’n beperkte geheugenopslag van dit moment. Niet dramatisch evengoed. Er is veel aan de hand, we nemen veel beslissingen, verzamelen tegelijkertijd houtsnippers die de plantsoenendienst ergens achtergelaten heeft. Die overleven de Corona-crisis niet zonder ons nobel gebaar ze om te toveren tot een kronkelend voetpad door onze tuin. De rondleiding straks voor als wat nu klein is, of nog niet gezaaid, duiding nodig heeft. Een verleden vertellen van wat we hebben beleefd & wat daaruit is gegroeid.

Welke verhalen we vertelden, Decamerone-like, Canterbury-wise, & alle mond-op-mond-verhalen van afgeslotenheid, voordat ‘t werkelijk nodig was.
Maar we voelen ons daar evengoed prettig weg van bewoond, reeds een winter & voorlopend staartje van een herfst lang, continu bouwend, gravend & zagend aan ruimte voor onze interpretatie van ons gezamenlijk beeld van tuin. Herinterpretatie na nogmaals bespreken, want zonder dat kom je er niet.

Ik heb gezegd: over 2 dagen komt vast de volledige lockdown, mogen we niet meer de deur uit & is de tuin gedwongen te groot te worden zonder ons.
(niet gezegd, wel gevoeld zo te zeggen; ze weten wel wat er bedoeld wordt)
Dus dan moeten jullie klaar staan voor vertrek, anders mag ‘t niet meer.

Ik denk een foto straks te kunnen nemen, als ik bijv toestemming heb boodschappen te doen (in Italië mag iedereen momenteel hooguit 1 x per week). Dat ik door kan fietsen voorbij de supermarkt & ‘t hek van de volkstuin kan openen voor een foto die zegt ‘de groeten aan Groningen’, terwijl ‘t wandvullend beeldscherm daar zingt van rust & weldadigheid in de wereld van Netflix & de bank gestadig haakkleedjes ademt.

& De fiets weer boodschappen dragend Zijperspace nadert.

Tuin (IV)

We verzamelen op de tuin, zo lijkt ‘t. Weg van de bewoonde wereld. Weliswaar nog midden in de wereld, de voetbal- & hockeyvelden omsluiten ons, maar komend weekend zijn dat ook geluiden uit ‘t verleden van voor Corona.

Tineke heeft een vriendin geholpen een caravan te ontruimen. Zo 1tje die eeuwig verblijfplaats heeft, al 50 jaar lang.
Had, want moeder is overleden. Die was verantwoordelijk voor de contributie. Dus een hoop moest weggegooid of anders richting ons. Een uurtje rijden met een stationwagen (ik hoor mensen nog zelden dat woord gebruiken; ben ik van de leeftijd van toen mijn vader groot was & zijn gebruik van woorden een spoor van toen?), een aanhanger er achter bungelend.

Dus staat de tuin vol van verlangen naar lente/zomer, zoals een picknicktafel van 4 personen eromheen gekruld; een bidstoeltje (‘t knielplankje ontbreekt) waar potten op kunnen rusten & korte klimmers hun ranken langs de leuning kunnen krommen; gasflessen voor de kachel zolang we nog niet zo ver zijn & ons toch kunnen warmen met ons eindedagsbier.

Hoewel we nog geen zomerse ervaring hebben, denken we dat we al weten hoe dat straks moet, of zal gaan, als er elke dag wel iemand langs zwerft, de tuin oploopt voor een kort gedag die uitloopt tot thee, koffie, bier.
We hoeden ons alvast daarvoor, maar weten dat we zullen toegeven uit genot van dit is ons tuin.

Ik droom stilletjes van m’n laptop met genoeg mogelijkheid tot dataverkeer voor middagen in ‘t huisje, teksten schrijvend als er serene stilte om mij waart. Afgewisseld met kriebelbeestjachtpartijen met fototoestel & ander vangmateriaal om te ontdekken wat met ons leeft.

Nu is ‘t een last resort. Niemand aanwezig naast buurman Ron. Wij voelen ons veilig, in de kou, onze vingers krullen in de trui die ons flesje houdt.

Later denken we dan dat dát dus Zijperspace was, tot op ‘t bot.

Instaspaced (VI)

Moet ik meer zeggen? (Dat de roodwangbromvlieg is zoals-ie is, als u & ik, dat durf ik wel te zeggen, maar dan mooier, want wie heeft er der mensen nou iets anders dan hooguit baby-roze als bovenste laag, waar een blauwglanzende kont toch van meer allure spreekt) (bovendien zie je dan de remsporen niet).

& Nu blijft men maar dromen van ‘t zijdezachte achterste dat niet remt in Zijperspace.

(Foto [in betere kwaliteit, want rottig kopiëren als je je eigen foto’s ergens anders wil plaatsen & ‘t je onmogelijk wordt gemaakt door FB] & tekst eerder geplaatst op Instagram)