Maand: juni 2020

Een Agenda bijhouden dus. Notitieboekje ook.
Ik heb er zelf een Afvinklijst bij verzonnen. Er werd ergens tijdens 1 van de gesprekken ‘afvinken’ genoemd. Dat dat lekker is.
Had ik ook al uitgevonden. Maar dat kon niet in de online Agenda die ik hanteer. In ‘t Notitieboek werd dat een rommeltje. Van de bomen & ‘t bos, zeg maar.
Een aparte Afvinklijst staat nu dicht bij ‘t eveneens online Notitieboek.

Ik schrijf ze trouwens met hoofdletter om ze instituten in m’n hoofd te laten worden. Ze moeten onlosmakelijk aan m’n dagelijks leven worden. Hard er in stampen met simpel hoofdlettersgebruik gaat vast helpen daarbij. Een andere benadrukking wordt vast irritant, ‘vette’ letter bijv. Of een kleurtje. Dat zorgt er ook voor dat ik extra handelingen moet gaan verrichten waarbij m’n vingers los komen van ‘t toetsenbord.
Dan heb ik er al minder zin in.

Zo klinkt ‘t alsof ik een brave leerling ben, maar allesbehalve.
Wekelijks kom ik met een uitleg waarom ik me weer niet heb kunnen houden aan m’n doelen & over de bewandeling van de weg richting ‘t niet gedaan hebben.
Ze begrijpen ‘t. Er wordt uitgelegd waar ‘t aan ligt, wat ik er aan kan doen. & Een week later komt ‘t volgende leermoment. Daar denk ik dan ook weer een paar dagen over na.
Geleidelijk wordt alles geïnternaliseerd. Stap voor stap, heel langzaam, bij dit soort mens.

Ergens onderweg tijdens m’n studie moet ik de agenda vaarwel gezegd hebben. Ze werden ook steeds kleiner van formaat, onnodiger dus. Ik weet dat ik tijdens Film & TV ‘t alleen nog gebruikte om bij te houden welke films ik dagelijks zag. Er was amper ruimte om iets anders te noteren. Bovenin de pagina, met een pijltje naar de 5 data die niet in ‘t weekend vielen.
Alsof studeren niet een 7-daagse werkweek was, met de bijbaantjes meegerekend dan. Plus ‘t sociaal onderhoud. Student zijn is een levensinstelling. Een tijd lang. Dag & nacht.

Aantekeningen maken heb ik nooit gekund. Ik zag anderen er druk mee bezig. Als ik door hun voorbeeld er ook aan begon, raakte ik al snel de draad van ‘t verhaal dat vanaf de kansel klonk kwijt.
Ik kan 2 dingen tegelijk, maar de combi luisteren/schrijven hoort daar niet bij. Ik raak ‘t spoor bijster van wat belangrijk is. & M’n geheugen slaat niet meer op.
Ik hoorde ooit iemand zeggen, ‘t was een wijs man, vermoedde ik. Hij had boeken geschreven & er werd naar hem geluisterd door een goede interviewer die net als ik van boeken hield.
Ik hoorde hem zeggen dat wat je schrijft makkelijker te vergeten is. Je geeft je geheugen toestemming de essentie van de boodschap opzij te zetten, waardoor registratie tijdelijker wordt.
Dat paste me wel. Geheel mijn straatje.

Nu blijkt dat mijn geheugen zo werkt.
Die van mij. Die anders is.
& Die van nog wat andere mensen.
Ik heb de uitleg nu even niet voor handen. ‘t Moet echter geen moeite zijn om dat op te zoeken. M’n aantekeningen kan ik daarbij overslaan, want daar staan dergelijke wetenswaardigheden over mezelf niet in.
M’n geheugen evenmin. Die heeft akelige deuren, die klemmen naarmate ouder.

Evengoed kiert & giert ‘t in Zijperspace.

Voor me uit kijk ik. Een enkele keer hang ik m’n hoofd naar rechts, links daarop. ‘t Geluid is uit, nog een beetje beeld pruttelt van de webcam die radioprogramma’s tegenwoordig begeleiden.
Ik moet oppassen er niet naar te kijken, die bewegende monden, dat prikkelt. M’n vingers willen dan al die kant op om een toets voor de terugkeer van ‘t programma te bewerkstelligen. Zodat m’n niet eens zo sterke nieuwsgierigheid bevredigd kan worden.

Continu ontvang ik signalen die ik vervolgens probeer te neutraliseren. Dat besef ik me nu. Ik heb andere mensen gezien die zijn zoals ik, waardoor ik mezelf kon zien. Als ik die anderen zie verzitten, dat registreer, besef ik me nu sneller hoe vaak ik dat zelf doe. & Tegelijk weet ik dat ik een methode heb gevonden om mijn bewegingen te verhullen door ontspannen houdingen aan te nemen, waarbij een ogenschijnlijk noodzakelijk gebaar me de gelegenheid geeft om de rest van m’n lichaam onopvallend in een  andere compositie te manoeuvreren. Zodat ‘t totaal van veranderingen ‘organisch’ lijkt.

Ik ken er nog 1, besef ik me terwijl ik m’n voorbije zinnen overdenk; nog een vermomming van m’n stille geheime bewegingen waar m’n lichaam mij toe dwingt.
Neem m’n baard, dat is ongemerkt een handig hulpmiddel, want nonchalant schuift m’n hand somtijds over z’n haren. In de weg die ‘t aflegt wordt een plekje dat jeukt, afleidt of waar informatie van nodig is (zit de pukkel er nog steeds, of: kan ik met m’n nagel die kriebel weg schrapen?) aangedaan & onopvallend tijdelijk ontzenuwd. Een lichtjes wrijven onderweg of een kort hakende nagel kan al soelaas bieden.

Ontzenuwen is misschien wel ‘t juiste woord. M’n lichaam zit vol met een overdosis aan zenuwen die continu flikkeren door onrustige aan- & uitknoppen die lijken toegevoegd te zijn om zich vooral te laten gelden. Ik heb geen muggenbulten nodig om constant me bewust te zijn dat iets ergens op m’n huid tintelt & roept om geneutraliseerd te worden.

Ik weet niet wie of wat er nu 1st hyper was. Gaat de schuld naar wie ik in z’n geheel ben of naar de zenuwen, de schakels in m’n lichaam, de sensoren, die overgevoelig zijn, die veels te veel proberen te communiceren met elkaar dmv seintjes, boodschappen of opdrachten met daarmee gepaard gaande onderbrekingen & iets anders van die strekking of anders de fouten in dat systeem dat zorgt dat alles snel overprikkeld raakt?

Ik heb in ieder geval continu jeuk. Dat is ‘t resultaat.
Zeker nu ik probeer te beschrijven wat dat proces eigenlijk is, waar ik denk dat ‘t gelokaliseerd kan worden & hoe ‘t de bewegingen van m’n lichaamsonderdelen dirigeert; zeker nu ik dat in woorden probeer te vatten realiseer ik me – m’n vingers, de nagels als extra instrument, doen ondertussen druk hun best de aanvallen te neutraliseren – dat ik nooit, echt nooit ervaar dat m’n lichaam iets als een hoedanigheid van totaal stil kent.

Bewegingsloosheid bestaat alleen in de dromen van Zijperspace.

Plots kan ‘t met me aan de loop gaan. Waar ik continu word afgeleid door allerlei kleine dingen word ik dan plots overvallen door besluiteloosheid.
Ik wil naar de tuin. Ik wil naar ‘t bos. Ik wil ook nog artikelen lezen & bij elkaar sorteren.
Maar eigenlijk wil ik uiteindelijk alleen maar een beslissing kunnen nemen.

Als ik dat laatste heb besloten, besloten heb een beslissing te nemen, zie ik de factuur liggen van € 90,- aan invoerrechten. Die moet ik terug vragen. Kadootjes hoef je toch geen geld over te betalen, lijkt me.
& De benauwdheid dat ik er mee aan de gang moet gaan doet me besluiten er niet meer naar te kijken.
Ik besluit om niet te besluiten & m’n ogen te verstoppen voor wat nog komen moet.

Ze hebben me verteld dat als ik 1maal gewend ben geraakt orde in die keuzemogelijkheden te zien, te sorteren, & me niet af laat leiden door wat plots voor ogen komt, me aan de agenda te houden, m’n notitieboek, ik me 1st een tijd beroerd ga voelen.
Dat klopt.
Ik wilde eigenlijk schrijven dat ‘t dan later beter zou gaan. Ik werd echter afgeleid door de rommel in m’n buik. De beroering. ‘t Brandt lichtjes & zakt langzaam naar beneden.

Toch hadden ze me dat gezegd: voordat je jezelf een nieuwe manier van omgaan met een nieuwe orde aan kan meten, zal je je er 1st 6 weken aan moeten houden, 6 weken van geen lolletje, voordat ‘t een beetje van je eigen is, & ‘t geen lolletje grootdeels verdwenen.

In andere woorden dan. Ik ben de vertaler die draalt & dwaalt om de oorspronkelijke woorden heen. Zoals de hete materie hier in m’n lichaam steeds een andere plek zoekt om me geen houvast te geven zodat iets van een strijd ertegen mogelijk zou zijn. ‘t Blijft ronddraaien, plaats wisselen, onzichtbaar zijn & toch steeds weer op de plek terugkeren waar ‘t als een zware baksteen voelt.

De thee is voor de 3e keer koud. Ik kan nog wel een keer er door de warme inhoud van de thermoskan nieuw leven in stoppen, maar weet inmiddels dat een warmteshot ook niet helpt. ‘t Vermorzelt noch vergruist dat wat van binnen zit & vast wil blijven, staan waar ‘t staat. Ondanks dat ‘t niet te lokaliseren is, geen vaste verblijfplaats in m’n hoofd, constant in een loop.

Omwentelingen in Zijperspace zitten vast.

De soul heeft me weer eens bevangen. ‘t Gebeurt me zo eens in een wijl. Dan laat de sfeer, de treurnis, de timing van de zanger niet los.
‘t Zijn bijna altijd songs over verdriet, verlies & een verlangen. Alles wat ‘ver’ is van herstel of bereik, maar tegen beter in wordt wederom een klaagzang gezongen over hoe gedacht wordt ‘t doel, de liefde, toch weer te bereiken.

‘t Maakt me melancholisch. Ik hoef niet naar de tekst te luisteren. Ik voel de treurnis zo wel aan.
Overigens niet dat alle soulnrs datzelfde thema hebben; ‘t zijn vooral dat melodramatische wat mij specifiek aantrekt. ‘t Was voor mij als een verlossing dat de serie ‘Deep Soul Treasures’ met diepe treurnis verzameld door Dave Godin op een gegeven moment verschenen.
Van de week kwam ik er achter dat er van een ander label dan Dave Godin’s Kent in 2013 ‘t album ‘Troubled Waters; Deep Soul from the Deep South’ was verschenen. Ik dook er op mijn beurt ook diep in, zoals een mens niet anders kan als je ooit in je jeugd je ziel verkocht hebt aan dramatisch verdrietige soul.

Terwijl ik teksten typte, uren achter elkaar, sleepten ‘t liefdesverdriet, de verlating & ‘t lot van opeens alleen, telkens weer aan me voorbij. Ik had ‘m op repeat kunnen zetten, maar ik deed nog liever de moeite de site opnieuw te voorschijn te halen & ‘t 1e nr te herstarten, waarop de rest vanzelf opnieuw volgde. De golven van melodrama konden herbeginnen, me zacht bewerkend met een weeë doem.

Om mezelf de volgende dag niet ‘t afstompen door herhaling te bezorgen, ging ik op zoek naar alternatieven voor Deep Soul. Dus volgden soulballads, soulduetten (bijna altijd een liefdesstrijd van laten blijken dat je bij elkaar hoort, ondanks de zware taak daar moeite voor te blijven doen) & uiteindelijk werd m’n grootste ontdekking Soul Monologues.
Ik jatte ze bij degene die zijn favorieten bij elkaar had verzameld & vulde die nog een beetje aan met ander jatwerk & wat ik toevallig tegenkwam.

Meestal is zo’n monoloog geen preek (dan wordt ‘t al snel gospel tenslotte), hoewel ‘t kan voorkomen, zonder dat een religieuze lading krijgt. Eerder een bezinning van wat er fout is gelopen, hoe iemand gehecht was aan een ander (z’n moeder bijv, maar meestal de verloren liefde) & als de gevoelens dan lyrisch ipv relatief nuchter vertellend worden, dan begint alsnog de zang.
Meestal. Want ‘t kan ook anders bij deze ‘monologues’.

‘t Was een rage toentertijd. De jaren ’70. Barry White, Isaac Hayes; hun stemmen trilden door menig huis in de tijd dat Toppop dat soort soulartiesten regelmatig over de vloer had. Dat was nog enkele jaren voordat ik door soul bevangen werd. Maar dat mocht juist niet door dat soort tv-programma’s getoond worden. Die waren al versleten door de overdaad van herhaling van dergelijke popprogramma’s.
Ik ontdekte ‘t in soul gespecialiseerde Kent Records & verzamelde al hun thema-compilaties, in zoverre m’n budget dat toeliet.
Daar zaten naar m’n herinnering mij, misschien wel bedrieglijk, vertelt geen monologen bij.

Misschien wel een geluk, want nu kan ik zonder in ‘t verleden van tevoren aangekondigde verveling onbekommerd genieten van al die voor liedjes lange speeches die je in andere stromingen niet zo snel tegenkomt.

Terwijl in Zijperspace alleen de toetsen praten.

Hij floepte gaan. Ik zag ‘t in de hoek van m’n rechteroog.
‘t Ziet nu paarsig in de tuin. Een ver paars dat ik eigenlijk niet eens zo prettig vind. Zit ik daar de hele tijd op te wachten; op m’n minst favoriete kleur? Al in m’n jeugd vond ik dat er een overdaad aan paars zat.

Ik had 1 gordijn nog niet toegetrokken, om zicht te blijven houden. Ik heb niet geteld, maar ik zal zo’n 10 keer omgekeken hebben, vanaf m’n computerstoel.
Daar zit ik al de hele middag. Ik verveel me daar nooit. Alleen m’n benen zijn ‘t daar op een gegeven moment niet mee eens. Beginnen dan te zeuren.
Kijken naar ‘t licht dat nog niet schijnt helpt. Vergeten benen levert dat op.

Er is werkelijk niets te zien. Zelfs niet als ‘t licht uiteindelijk brandt.
Geen vlinder, geen mot. ‘t Is nog veel te vroeg & m’n ogen doen ‘t bovendien niet. Niet meer van zo’n afstand.
Maar een kind zegt in me dat alles straks een grote verandering is. Als een kadootje, dat mij straks verwacht. Net ipv naar ‘t stille spannende buiten naar de binnendrukte gekeken, hoe de familie rondloopt, praat & eet, hun achteraf grote verassing omhullend met manoeuvres die alleen kinderogen niet bevatten.

‘t Is geen kadopakket. Gewoon een emmer. Maar m’n ogen kijken bij dat bedenken toch weer met door mezelf voorgekauwde hoop ‘t paars in, dat hun verlangen voor mijn emmer een totaal andere hoop moet bevredigen.
Tenminste, ik denk dat ‘t zoiets bij ze oproept. ‘t Zal ook wel verwarring voor ze zijn: van wat de maan daar nou doet & hoe kan ik die bereiken.

‘t Is morgenochtend een omhuld pakketje dat ik, zenuwachtig kinderlijk als een bij de kachel gepositioneerde schoen (niet te dichtbij, wordt er nog gezegd), ga bezoeken om te zien. Teder koester ik de aanblik dan in m’n handen, voorzichtig zodat ‘t niet verstoord wordt, niet geraakt & voor altijd goed blijft.

Die had ik vroeger niet: een camera. Om wat tijdelijk is altijd bij me te houden. Een huismoeder, een weeskind, een gele tijger, een grijze stipspanner, een vlekmoerwants.
‘t Blijft altijd feest.

Zolang de zomer duurt in Zijperspace & ‘t licht sensatie brandt.

Ik druk ‘t knopje in voor hulp.
Om de hoek van de uitgang, bij de servicebalie, hoor ik een seconde later een jongensstem roepen: ‘Ik kom zo bij u, hoor.’
Dezelfde jongen weer, zo lijkt ‘t.

Ik laat ‘t beeldscherm van m’n mobiel zien. Wijs naar de kaas, vervolgens de alfalfa.
‘Op de kaas krijg ik wel m’n persoonlijke bonus,’ m’n vinger richting ‘t mailtje van Appie dat ik open heb staan, ‘maar niet op alfalfa.’
Allebei 25 % goedkoper voor mij. Speciaal persoonlijk voor mij. Daar bewaar ik die mailtjes tegenwoordig voor.

Dat kwam zondag ook goed uit. 10 Blikken bier waren nog 1 uur in de persoonlijke bonus, maar ‘t systeem van Appie lijkt niet goed te werken met dat systeem. Elke keer kost me dat extra tijd & een beroep op m’n eerlijkheid. Want ‘t is dan wél de bedoeling dat ik naar de servicebalie doorloop, daar in de rij ga staan om dan uiteindelijk mijn verhaal opnieuw uit te leggen.
Ik kan ook onbekommerd doorlopen, heb ik gemerkt. Maar vertrouwen van zulke jonge mensen moet je niet schaden. Dan wordt de wereld al veel te vroeg in slechtheid bevestigd.
Zij van de servicebalie op zondag zei na de handeling: ‘Sorry voor die fout, meneer.’
Waarop ik reageerde: ‘Geeft niets. Ik ben juist zo blij dat jullie ‘t zo snel afhandelen.’
Ik hield haar glimlach daarna 10 min bij me die juist eerder op lichte onbegrip & zoekende naar de juiste oplossing stond.

‘Maar alfalfa zit in de bonus,’ krijg ik als reactie van hem.
Hij wijst op de rode sticker waar een dikke witte ‘1 €’ op staat gedrukt.
Ik hou ‘m nog een keer m’n mailtje voor dat ik gister heb ontvangen.
‘Hier staat dat ik 25 % korting hoor te krijgen. Daar, naast deze kaas.’
Nog wat sputteren. Hij wil opnieuw mijn meerdere zijn.
Ik vind dat mensen die je in de winkel helpen nooit je mindere mogen zijn. Net zo min andersom. Meerdere mag de winkelmedewerker slechts zijn op ‘t vlak van kennis. Macht speelt geen rol. Afhankelijkheid wel, waarbij ‘t de bedoeling is dat dmv die overdracht van kennis gelijkheid opnieuw wordt bewerkstelligd.
‘Nee,’ zet hij door, ‘als-ie al in de bonus zit kan ik er geen korting op geven.’
Ik heb nergens zien staan dat alfalfa in de bonus zit. & Zo’n eurosticker heeft niets met bonus te maken.
Maar dat zeg ik niet. Ik wacht tot hij wijzer wordt.
‘Reken alles maar even af & loop even mee naar de servicebalie,’ vraagt-commandeert-ie.

Daar staat een rij van 4 personen.
Had ik dit wel gewild, vraag ik me inmiddels af.
Maar hij sjeest de klanten erdoorheen. Onderwijl de telefoon tussen schouder & oor geklemd om te overleggen met de chef. Alfalfa & eurosticker zijn aan mijn kant van de balie te horen. Ik ben aan de beurt als hij dat gesprek beëindigt.
‘U krijgt 25 cent van me terug,’ zegt-ie.
Geen excuses. Alleen: ‘Even kijken hoe ik dat op de kassa ga doen.’
Dat doen duurt een minuut. Een minuut waarin hij mijn 25 centen in de hand blijft houden. Want de kassa moet kloppen.

”t Was me niet te doen om die 25 cent,’ ben ik uiteindelijk aan de beurt om iets te zeggen.
Maar daarbij voel ik een laag slijk over me heen druipen. Dat ik was gaan beseffen dat ‘t slechts om dat bedrag ging, dat had ik niet wereldkundig hoeven maken.
Zo klein als ‘t mannetje is, zo jong nog, zo machtwellustig is hij daarbovenop, ook nog na zijn verlies over dat luttele bedrag.
Met ‘Goedenavond, meneer,’ draagt-ie zijn verlies met 25 cent aan mij over.

Zijperspace voelt slijkbedropen.

Wat hier aan vooraf ging: Geschiedschrijving (I).

De link van Marco was waardevol voor mij. Tijdens de online weblogmeeting was ik al bezig met oude artikelen uit de Waybackmachine te slepen & te plaatsen in ‘t notitieprogramma Evernote. Tegenwoordig m’n belangrijkste archief voor alle artikelen die ik wil bewaren & een uitgangspunt voor wat ik later zelf wil gaan publiceren, dmv die artikelen of door posts van eigen hand die ik op Zijperspace of elders heb gepubliceerd.

Om tussendoor even duidelijkheid te scheppen (& irritatie over ‘t verkeerd gebruik van termen te ventileren):
– Een ‘weblog’, of kortweg ‘blog’, is ‘t medium waar je artikelen van eigen hand plaatst.
– Een ‘blog’ is niet zo’n artikel. ‘Blog’ is, zoals hierboven omschreven, ‘t grotere geheel van alle artikelen samen.
– Een ‘post’, of ‘blogpost’, is ‘t woord voor een afzonderlijk artikel dat met tijdsaanduiding van ‘t moment van publicatie op een weblog is geplaatst.

Ik had plots een heleboel afleveringen van mijn Cursus Lijfloggen, dat ik 50 afleveringen lang schreef voor about:blank (a:b). Als er elk jaar 11 afleveringen van a:b verschenen (tijdens de zomer was er vaak 1 maand rust voor de redactie), moet dat betekenen dat ik dat bijna 5 jaar heb volgehouden.
A:b was oorspronkelijk opgezet als nieuwsbrief, maar tegen de tijd dat ik deel ging uitmaken van de redactie werd die maandelijkse editie ook meteen op een daarvoor ingerichte weblog gezet. Misschien wel ‘t 1e weblog ter wereld dat over weblogs handelde. Vooral de linkdump werd voor de snelle weetjes & internationale berichten mbt ‘t bloggen gebruikt.
Nadat ik uiteindelijk stopte met m’n cursus ging ik over naar een volgende rubriek: ‘WWWW óf de Wondere Wereld van Weirde Weblogs’. Deze handelde over weblogs die over de meest vreemde onderwerpen, vaak gericht op 1 specifiek onderwerp, handelden. Hipsters met baarden, taalfouten op verkeersborden, lesbiënnes die op Justin Bieber leken. 26 Aflveringen lang schreef ik elke keer 5 verschillende van dergelijke blogs aan elkaar.
Ook daar vond ik met de Waybackmachine enkele afleveringen van terug. Doordat veel van die weblogs ondertussen ‘commercieel’ waren gegaan, geen updates meer kregen of zelfs helemaal van ‘t internet verdwenen waren, had die rubriek enigszins aan eeuwigheidswaarde verloren.
Maar juist daardoor gaf ‘t mij aan dat ‘t zonde was dat weblogs zomaar konden verdwijnen & nergens meer teruggevonden konden worden. Zelfs met die fabuleuze tijdmachine niet.

Irene stuurde me de dag na de online meeting de opmerking dat ze me helemaal vergeten was te melden dat zij op een oude computer een back-up van ‘t complete archief van a:b had. Wauw, dacht ik, dan kan ik ook aan de 10 nog ontbrekende afleveringen van m’n cursus komen!
Irene plaatste ‘t archief voor mij online, zodat ik m’n manco’s bij de reeds verzamelde afleveringen op kon slaan.

Bovendien, niet minder belangrijk, had ik nu een reden om contact op te nemen met de afdeling Digitale Collecties van de Koninklijke Bibliotheek. Ik was al een artikel van die afdeling tegengekomen, waarin de resultaten van een soort casestudy de verslaggeving van weblogs over de ramp in Enschede werd besproken. Aan ‘t eind van dit artikel werd vermeld hoe belangrijk weblogs zouden kunnen zijn in de toekomst om een beeld van bepaalde aspecten van de nederlandse samenleving te krijgen op bepaalde momenten in de tijd.
Weblogs hadden ongemerkt geschiedenis geschreven, besefte ik me. & A:b was in dat opzicht misschien wel een interessant blog omdat deze functioneerde als een soort ‘super’-blog waar informatie & actualiteiten over ‘t fenomeen gedurende enige jaren werden verzameld.

2 Weken nadat ik m’n 1e poging tot contact had verstuurd kreeg ik een reactie van Kees Teszelsky, conservator digitale collecties. Hij toonde interesse in ons about:blank-archief. & Om dat te illustreren stuurde hij me met die mail een niet officieel gepubliceerde collectieverantwoording van zijn afdeling.
IJverig begon ik te lezen.

Ik voelde me terug getrokken worden in materie die ik achter me gelaten had op ‘t moment dat ik stopte als hoofdredacteur van a:b; toentertijd waarschijnlijk oververmoeid van ‘t enkele jaren lang dag-in-dag-uit fanatiek bezig zijn met ‘t verzamelen en schrijven over weblognieuws & ‘t vullen van m’n rubrieken. Inspiratie voor m’n eigen Zijperspace leek toentertijd ook te tanen & een writer’s block had  zich doen voelen.
Keihard. Ik was bang nooit meer te kunnen schrijven.

Achteraf, in ‘t proces van erkenning dat ik afgelopen jaar aan een burn-out leed & daar de in mijn persoonlijkheid liggende oorzaken onder ogen zag, weet ik te herleiden waar dat plotse stoppen met a:b aan heeft gelegen.
Maar dat is verder voor dit verhaal niet van belang.

Onder de kop ‘Internetarcheologie wishlist’ kwam ik in de collectieverantwoording enkele namen van weblogs tegen die de KB graag zou willen verwerven. About:blank werd genoemd. Toelichting op die wens luidde:

Eerste blogtijdschrift in Nederland (2002 opgericht) met veel bekende bloggers die een bijdrage leveren. Groeit om tot een weblog (vanaf eind 2003). Het is bovendien vanaf 2003 de organiserende partij achter de Dutch Bloggies. About:blank gaat in 2007 op in de stichting Dutch Bloggies.

Ik klom direct na die woorden in ‘t toetsenbord om op Teszelsky te reageren. Een veel te lang antwoord volgt. M’n enthousiasme & uitbundigheid eindigt, net zoals m’n weblogposts al jaren bekend stonden, in net iets te ‘ellenlang’. Maar ondanks dat beschouw ik dat woord als een weblog-geuzennaam in bijvoeglijknaamwoordvorm.
Ik eindig met ‘t noemen van m’n eigen blog (sinds 9 september 2001 actief, vermeld ik er bij), waar ik aan toevoeg:

Als oud-medewerker van een openbare bibliotheek & een half jaar bibliotheekacademie vind ik dat niet onbelangrijk om nog ff te melden.

Afgelopen vrijdagochtend om 8.41 uur ontving ik een mail van Lucinda Jones, Hoofd Collecties van de KB. ‘t Lijkt een beetje een standaardbrief (ik heb dan al bij de aanhef over ‘t ontbreken van m’n naam heen gelezen), vanwege de algemeenheid waarmee enkele dingen worden uitgelegd. ‘t Zou goed kunnen, realiseerde ik me op dat moment, dat er 500 andere weblog-eigenaren eerder met dezelfde brief op de hoogte gesteld zijn van de wens van de KB om de inhoud van hun website te bewaren in de collectie.

Maar ondanks dat besef was ik die vrijdagochtend beurtelings verrast, verbaasd, trots & uiteindelijk opgelucht over de inhoud van ‘t 1e stuk van de mail:

In het kader van het initiatief van de Koninklijke Bibliotheek (KB) om een selectie van Nederlandse websites te bewaren voor toekomstig onderzoek, willen wij ook uw website archiveren en voor de lange termijn bewaren. Het gaat om de website en eventuele bijbehorende subdomeinen die toegankelijk zijn via de volgende URL(s):
https://zijperspace.nl/

& Hoewel nog steeds 1 van m’n grootste wensen blijft dat er ooit een boek van mijn hand verschijnt, besef ik dat hiermee in ieder geval mijn bezorgdheid over of Zijperspace wel voor eeuwig (als in: zolang de mensheid existeert) zal blijven bestaan teniet is gedaan.

Om te besluiten wil ik de bezoekers alhier nog 1 ding op ‘t hart drukken.
Al meermaals heb ik in ‘t verleden meegemaakt dat ik reacties die waren achtergelaten op m’n posts ben kwijtgeraakt na verbouwing en/of verhuizing van m’n weblog. Hartstikke zonde, vond ik zelf, want daarmee zijn mijns inziens belangrijke aspecten, emoties & meningen over dergelijke posts verloren gegaan.
Dergelijke comments, zoals die sinds jaar & dag in de Blogosfeer heten, kunnen belangrijk zijn voor de context van een weblog. Ze voegen iets toe. Wie las ‘t, hoe werd over ‘t geschrevene geoordeeld, wat veroorzaakte een reactie, etc…

‘t Archiveren in de collectie van ‘t KB benadrukt dat dit een groot gemis is. Toekomstig onderzoek in weblogs zal grote behoefte hebben aan de context die een ‘reageur’ heeft toegevoegd.

Niet voor niets, een ander voorbeeld, heb ik bij ‘t herbeginnen van ‘t bijhouden van Zijperspace, besloten om uitingen op andere sociale media ook op dit weblog te plaatsen. Misschien niet in dezelfde kwaliteit, als ‘t om foto’s gaat bijv, maar ‘t geeft daardoor wel een completer beeld van wat Zijperspace in totaliteit is. Oftewel: wie ik ben, wat ik schrijf, wat mij drijft (& dat in de toekomst in verleden tijd geformuleerd).

Waarbij ik dus wil verzoeken om, als men nu of later wil reageren, dit hier te doen bij ‘t comments-gedeelte dat gekoppeld is aan elke post. Of als men slechts wil laten blijken dat men een tekst waardeert, gebruik te maken van de ‘Like’-functie die onderaan elke post staat. Want dan, waarde bezoeker…

Word ook u eeuwig deel van Zijperspace & geeft u vorm aan ‘t toekomstig beeld ervan.

Vanaf m’n 16e werkte ik voor de Openbare Bibliotheek Den Helder. In ‘t begin kort vrijwillig, maar al snel kwamen er wat betaalde uren vrij voor ‘t werk dat ik op de jeugdafdeling reeds deed.
Tenminste, dat zegt m’n geheugen. Maar m’n geheugen twijfelt ook.
Zeker was dat ik daar met Ton (‘lange Ton’, waarbij ik ‘kleine Ton’ werd, een enkeling vond ‘Tonnyboy’ leuk; vond ik ook prima) zo’n 2 jaar op zaterdag de jeugdafdeling bestierde.

Net als die andere Ton besloot ik om de opleiding aan de Bibliotheekacademie te gaan volgen. Dit heeft door omstandigheden (waar ik nu pas vragen pas van zie beantwoord, maar dit terzijde) niet lang mogen duren. Binnen een half jaar was ik uitgeserveerd & ‘gek’ terug in Den Helder.
Ik bleef echter wel al die tijd & lang daarna werken voor OBA Den Helder. Des zaterdags, van 10 tot 1 uur in de middag.
Ik bleef dat doen tot op mijn 30e, toen ik vanwege ‘t stopzetten van m’n toenmalige studie, Film & TV-Wetenschap, ‘t gebruik van de OV-Studentenkaart voorbij was. 14 Jaar weekendwerk stopte, 1 van de beste jeugd/studentenbanen die je kon krijgen, dankzij ‘t ambtenarensalaris met weekendbonus.

Dit als 1e stuk geschiedenis. Vooral om te omschrijven dat ‘bibliotheek’ in m’n bloed zit.

Ik schreef een mail naar de Koninklijke Bibliotheek (KB). Door enige misverstanden & typefouten duurde ‘t even voordat er enige communicatie was opgestart, maar uiteindelijk kreeg ik een bericht van de conservator digitale collecties.
Hij wilde wel een offline kopie voor de collectie hebben van about:blank, waar ik enkele jaren een drijvende kracht was. Voor de newbies, zoals die term in blogtaal gemeengoed voor mensen die nog maar net komen kijken: about:blank schreef over wat er aan de gang was in de Blogosfeer van Nederland in 1e instantie; internationaal blognieuws werd later in de berichtgeving steeds belangrijker. Een weblog over weblogs, luidde de simpele omschrijving in de header.

Nav onze 1e online Weblogmeeting enkele weken geleden was er wat in gang gezet. Onze jaren voor about:blank werden genoemd. Irene, zeer belangrijk gedurende jaren geweest voor ontwerpen & technisch gereutel aan de achterkant van de site, roemde melancholisch die goede oude tijd. & Ik besefte weer eens dat al mijn artikelen die ik voor ‘t weblogmagazine, zoals wij ‘t ook wel afficheerden, verloren waren gaan.
De Waybackmachine werd genoemd. & Met een link tevoorschijn getoverd door Marco Raaphorst.
& De vraag kwam op wat de KB eigenlijk gearchiveerd had ihkv webloghistorie…

Wordt vervolgd in Zijperspace…

Dat haar voortgang soort van zwemmen is, waar zij doodmoe (weer die gozer met vraagtekens gekerfd in z’n kop, bij wie de normaal overdwars getekende leeftijdslijnen een bereidheid tonen van antwoord dulden, maar bij hem een vreemd soort morse seint van steeds weer onderbroken geestelijke groei) zucht dat ze ooit uit ‘t gevang van deze platte kubus wil.

Hoewel… hoe plat zijn we zelf in Zijperspace?
(Foto [in betere kwaliteit, want rottig kopiëren als je je eigen foto’s ergens anders wil plaatsen & ‘t je onmogelijk wordt gemaakt door FB] & tekst eerder geplaatst op Instagram)