Vanaf heden is reizen naar & van IJmuiden (vooral in die volgorde) in de avonduren niet mijn favoriete bezigheid. ‘t Gezelschap kan veel goed maken, & daar was ik dan ook behoorlijk tevreden over, maar zij zelf beëindigde ons samenzijn met de verzuchting dat ze wel een verschrikkelijke zeur was geweest (met zo’n vrouw wil ik later, als ik de huwbare leeftijd heb bereikt, in de echt treden).

We hebben veel gereisd; of anders gezegd: we hebben veel tijd aan de reis moeten besteden. Om u niet al te veel te vervelen een korte & bondige samenvatting:
-bus 82 naar IJmuiden deed er 3 kwartier over.
-laatste bus 82 naar A’dam passeerde de bushalte 2 minuten te vroeg.
-bus naar Haarlem liet 20 minuten op zich wachten.
-aansluitende trein misten we dankzij deze verbinding op 2 minuten.
Dit was ‘t oninteressante gedeelte, volgt nu de rest.

We passeerden Station Sloterdijk met de bus. Ze begon te vertellen over een afspraak met een vriend, die een ziekenauto bestuurde. Die middag kreeg ze een telefoontje dat hij plots nog een psychiatrische patiënt moest vervoeren: of ze bij Sloterdijk klaar wilde staan. ‘t Probleem met deze patiënt was dermate groot, dat ze echter niet konden stoppen, dus moest ze bij een bepaald stoplicht klaarstaan om in de rijdende ziekenwagen te springen. Onderweg naar Rotterdam waren er bovendien wegwerkzaamheden, waardoor ze niet via de vluchtstrook, maar tussen 2 rijen auto’s in moesten rijden. Ze zag de auto’s als de golven voor Mozes uiteenwijken.

Waarna ik met een mager verhaaltje kwam, over hoe ik ooit, op weg naar een feest op Ruigoord, met een vriendin besloten had om vanaf Sloterdijk te gaan liften. De auto die uiteindelijk stopte bleek bestuurd te worden door 1 van de organisatoren van ‘t feest te zijn. (De anti-climax was stuitender op ‘t moment dat ik ‘t haar gedurende de busreis vertelde).

Maar daardoor schoten haar wel haar lift-avonturen te binnen. Van jaren her, richting Groningen met een vriendin, & terug in haar 1tje. Op de heenweg had ze een lekke band gekregen, waardoor de fiets, ‘t oorspronkelijke vervoermiddel, achtergelaten moest worden. Die moest ze natuurlijk wel op de terugweg weer ophalen, maar dat betekende in haar 1tje liften.
5 Maal werd ze in no time opgepikt, elke keer door vrouwen die haar zeiden dat ‘t toch behoorlijk riskant was als meisje alleen te gaan liften, ‘maar weet je wat, ik zet je wel daar af, dan ben je er sneller.’

‘Ik maak altijd wel wat mee,’ zei ze ook nog in de loop van de avond.

‘t Dreigt dat ze Zijperspace willen sluiten bij gebrek aan spanning.