Van de week kwam er een engelse dame een kadootje voor Sinterklaas kopen.
‘Wat leuk, doe je aan Sinterklaas?’ vroeg ik belangstellend, met een enthousiaste ondertoon vanwege de snelle assimilatie van de nog niet bepaald vloeiend nederlands sprekende jonge vrouw.
‘Ja, dit kadootje is voor m’n schoonbroer.’
‘Nee, dat is je zwager,’ legde ik haar uit. ‘Vind je ‘t leuk om voor Goedheiligman te spelen?’ Dat verstond ze natuurlijk niet, dus dat heb ik in ‘t engels vertaald.
Dat vond ze zeker, maar ‘Christmas’ was toch wel veel leuker om kado’s te geven.

Vandaag op terugreis van m’n eigen Sint-bijeenkomst met de familie komt er op een gegeven moment een meisje van hoogstwaarschijnlijke surinaamse komaf schuin tegenover me zitten. Boven op de tas op haar schoot legt ze een speculaaspop van minstens een halve meter (‘t kon niet anders dan dat zijn, want de zijkant noemde ‘t nl ook zo). Een glimlach voel ik opwellen: zij heeft ook net pakjesavond achter de rug. Ik wist niet dat de surinaamse bevolking aan Sint-verheerlijking met bijbehorende rituelen doet & betrap me bij die gedachte op een vooroordeel. Waarom zouden ze niet aan Sinterklaas doen? Alsof Sint alleen maar bestaat voor de blanke kinderen van Nederland. Ik had toch eerder in m’n leven me ‘ns wat meer moeten verdiepen in ‘t bestaan van de man in de andere culturen die Nederland herbergt.
Buiten dat: als de surinaamse bevolking niet meegaat in deze (misschien toch wel hollandsche) traditie, wellicht komt dat meisje net terug van haar vriendje die er toevallig wel aan doet.

Ik verlaat de metro & neem de trappen naar de uitgang. Onderweg kom ik 2 vrouwen tegen druk pratend over hun gezamenlijk werk. Beiden houden eenzelfde speculaaspop in de hand van minstens een halve meter.

In Zijperspace viert iedereen Sinterklaas, niet alleen omdat de baas dat wil.