Afgelopen zomer heb ik ‘Keizers van Rome’ van Suetonius (u krijgt hierboven gratis een illustratie van deze vroege biograaf bijgeleverd, met authentieke vlekken in de prent verdigitaliseerd) gelezen & me daarbij vooral verbaasd over ‘t feit dat er elke keer weer nieuwe machtswellustelingen opstonden om die romeinse troon te bestijgen, terwijl ze wisten dat bijna alle voorgangers door geweld om ‘t leven waren gekomen. Die verbazing werd nog wat meer gevoed door een film (waarvan ik de naam vergeten ben), waarin ook minstens 2 keizers vermoord werden & toevallig ‘t relaas ter ore komen over Keizer Heliogabalus, die minstens zo gestoord & gehaat moet zijn geweest als Calligula.

Zagen die mensen bij aantreden dan niet dat dit onherroepelijk tot hun dood zou leiden? Was hun motivatie, hun lust naar macht zo groot dat ze ‘t voor lief namen gewelddadig te sterven? Of stierf men in die tijd zowiezo voortijdig & was ‘t leven & de weg naar ‘t sterven nou eenmaal aangenamer als men bovenaan de maatschappelijke ladder stond?

Ik kan m’n verwondering laten verbreden mbt dit onderwerp. ‘Keizers sterven niet in bed’ is zojuist verschenen/in mijn bezit gekomen. Ik kan m’n lol op: slechts een enkeling stierf vredig in bed & van de rest wordt beschreven hoe ze aan hun gewelddadig eind zijn gekomen. & Ik weet dat ik bij elke al lezend voorbijtrekkende dood ik me weer afvraag wat mensen zo aantrekt in macht dat ze er een korter & van paranoïa doorweven leven voor verkiezen.

Misschien sterven we hier ook wel voortijdig, maar we zijn zeer veilig alleen/heerser in Zijperspace.