& Soms heb ik dan een vriendin die me uit zichzelf belt. Hoef ik niks voor te doen.
Of nou ja, ik moet zelf vergeten te bellen.
Nee, da’s ook niet goed; ik vergeet niet te bellen; ik bedenk ‘t me op de verkeerde momenten.

Bijv als er 20 klanten voor me staan; als ik een mooie roodharige dame voorbij zie komen; midden in de nacht (zie gister); bij iemand anders thuis; als andere schone dame op visite is; als ik in een veel te druk café zit; of juist in een veel te rustig café op een tijdstip dat ik zeker weet dat zij werkt. Op zo’n ongeschikt moment bel ik dus niet & vergeet ik vervolgens voor een veel te lange tijd ‘t wel te doen.

Deze vriendin blijft me trouw. & Dan bedoel ik ‘t niet in de zin dat ik een relatie met ‘r heb, maar dat ze me belt om af te spreken wat te gaan eten &/of te drinken.

Nadeel is weliswaar dat ik aan ‘t eind van zo’n avond met haar me weer helemaal verliefd voel. Me weer totaal ondergedompeld voel in de heerlijkheid van vrouwelijk gezelschap. Dat soort avonden mogen dan nooit stoppen, maar bij ‘t begin ervan is ‘t einde al in zicht. & Ik voel de noodzaak om tegen dat einde aan haar die betrekkelijkheid uit te leggen, de behoefte dat met ‘t eeuwige te verruilen in zoverre dat mogelijk is in ‘t tijdelijke menselijke.

& De volgende dag word ik weer net zo wakker als al die andere, alleen met ‘t besluit niet te snel terug te bellen. Waarna ‘t geschikte moment zich weer wat moeilijker voordoet.

De avonden zijn in zulke gevallen veel te kort in Zijperspace.