Als-ie voorbij komt lopen met z’n hond roept 1 van beiden hard ‘BUURMAN’ bij wijze van groet, waarop dat wordt beantwoord op dezelfde wijze. Vaak heb ik dan de neiging de hond ook te begroeten, maar ‘t idee dat-ie ‘buurhond’ niet als aanspreekvorm verstaat, weerhoudt me daarvan.

Vandaag kwam buurman ff bij me binnen wippen. Vriend Max was er ook & aangezien die geen blad voor de mond neemt, was de vraag al snel gesteld wat de hond nou om z’n nek had hangen.
‘Oh, da’s een buzzer. Hij was van de week jarig, dus kreeg-ie die van me kado.’
Ik dacht dat die allang afgeschaft waren, maar de hond had inderdaad iets soortgelijks om z’n nek hangen. ‘Werkt-ie ook?’ vervolgde Max. ‘Ja, tuurlijk,’ & de buurman wilde alweer vertrekken, want hij zag de bui al hangen.
We kregen ‘m echter zo ver om in ieder geval uit te leggen waarvoor ‘t diende. De hond heeft nogal de neiging even ‘t hoekie om te lopen, was de uitleg, op zoek naar wat kameraden als buurman ietwat te lang met kennissen aan ‘t kletsen is. Als buurman ‘m aldus kwijt was geraakt, hoefde hij slechts z’n mobiel te gebruiken om de buzzer te bellen & een bericht in te toetsen.

Ik was alweer ingewikkeld aan ‘t denken: ‘Zodat mensen dan kunnen zien dat-ie bij jou hoort? Dat ze ‘m vervolgens terugbrengen?’ Nee, de buzzer had een trilfunctie & dat voelde de hond aan z’n nek. Daardoor was-ie sneller geneigd om naar z’n baas terug te keren.

Na enig aandringen ging buurman de buzzer bellen. Hij gaf de telefoon aan mij, want dan kon ik een bericht intoetsen. Net op dat moment werd ik echter afgeleid door m’n eigen telefoon, dus moest de verbinding van de 1e verbreken. Na beëindiging van dat gesprek ging de buzzer aan de nek van de buurhond af, die snel z’n hoofd in m’n handen legde om ‘ns flink aangehaald te worden.

Honden voelen aan door wie ze worden gebuzzd in Zijperspace.