2e intermezzo

Voor m’n vader was ‘t jaar niet kompleet als er niet minstens 2 keer vakantie was gevierd. Al mocht de 2e vakantie nog zo kort duren, voor hem was ‘t een noodzakelijkheid er even tussenuit te knijpen. M’n moeder had echter niet altijd zin om mee te gaan, benauwd als ze ‘t kreeg van een mogelijke volgende migraine-aanval.
Dus was de rest van de familie aangewezen hem daarin te begeleiden. ‘t Kostte meestal niet al te veel moeite iemand daarvoor te charteren, iedereen wilde wel een vakantietje naar ‘t buitenland extra.

Behalve ik. Ik hoefde me niet perse in den vreemde te begeven; liever lekker thuis, in eigen omgeving.
Op ‘t moment dat ik zweeds ging studeren, veranderde die houding lichtelijk: ik wilde zoveel als mogelijk de lucht van Strindberg, Sundman, Lagerkvist & Dagerman ademen. Maar na 2 maal afreizen naar ‘t zweedse was ik me wel zeer bewust van de zich immer manifesterende heimwee, die me beide keren vroegtijdig huiswaarts deed begeven.

‘t Ging eindelijk goed met me: m’n vriendin was vergeten, m’n gekte zo’n beetje voorbij, m’n studie zweeds verwisseld voor film & tv. Een geschikt moment voor m’n vader om ‘ns voor te stellen samen naar Zweden op vakantie te gaan. Onmiddelijk geaccepteerd, want samen zou immers minder snel gedwongen terugkeer betekenen.

M’n vader ontpopte zich tot een trotse vader. Hij kon ‘t niet onder stoelen of banken steken tegenover de mensen die we tegenkwamen. Hij sprak slechts een mondje engels & ik vloeiend zweeds, zo wilde hij geloven. Hij maakte grapjes over zichzelf tegenover de toevallige passanten, over z’n onnozelheid & gebrek aan kennis. Maar z’n 6 zoons daar kon-ie niet positief genoeg over zijn. ‘t Levend voorbeeld stond hier toch naast ‘m.

& Plots brak er iets in hem. Op ‘t moment dat de auto zó vreemd deed, dat we, 20 km verwijderd van ‘t volgende gehucht, stil langs de kant moesten blijven staan.
Onmiddelijk stopte er een auto naast ons & werd er geïnformeerd of hulp nodig was. & Ondanks dat ik alles vertaalde voor hem, bleef-ie onzeker, kon-ie geen beslissing nemen. Hij had totaal geen zicht op wat de auto mogelijk mankeerde, durfde daar geen beslissing over nemen, dus heb ik ‘m, na vertaling van ‘t voorstel van de helpende hand, gezegd dat ik mee zou rijden naar ‘t dorp om daar hulp in de plaatselijke garage te halen.

De daarop volgende dagen bleef m’n vader net zo onzeker, zogauw ‘t over de auto ging. Onzekerheid die ik nog nooit van ‘m gezien had. Hij ontweek ‘t onderwerp ook zoveel mogelijk; maakte ‘s ochtends een wandeling van de camping, waar we noodgedwongen een paar dagen moesten verblijven, naar de garage om te informeren hoe de stand van zaken was, maar hield voor de rest z’n mond erover.

Toen ik een paar jaar later voor ‘t 1st hoorde dat-ie Parkinson onder de leden had, dat bepaalde gedragingen van de laatste tijd mogelijk daardoor veroorzaakt werden, heb ik meteen de link met onze gezamenlijke vakantie gelegd. Alsof daar een kink in de kabel van z’n hersenen is geraakt, een ader is verbogen.

Uiteindelijk kreeg ik toch weer heimwee & was-ie zowaar maar al te bereid wat vroeger richting huis te gaan.

2e Intermezzo in Zijperspace.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *