Hoe schuldig moet je je gaan voelen op ‘t moment dat een dame voor de deur staat met een mayonaise-emmer aan ‘t hengsel vastgehouden, waarbij in ‘t deksel een gleuf is uitgesneden, ihkv munten verzamelen voor ‘coins for care’ & je bedenkt dat je niets voor die aktie in je portemonnee hebt gehouden?
Daarnaast dien ik er bij aan te tekenen dat ik pas bereid was open te doen, toen ik langs ‘t gordijn naar buiten spiedend, de dame een stap naar achteren zag maken, waardoor de ontwapenende emmer tevoorschijn kwam: dit kon geen kijk & luistergeld-controle zijn (bestaat die nog wel?) of jehova-getuige. Waarmee ik bedoel te zeggen dat m’n vertrouwen reeds bij aanvang gering was.

5 Minuten later schiet ‘t spotje voorbij op ‘t tv-scherm & krijg ik de gelegenheid de naam van de aktie in m’n hoofd te prenten. Kan ik ‘t in ieder geval in een stukje gebruiken, besluit ik.

Was ‘t niet Ivo Niehe die de start van de aktie heeft aangekondigd in een speciaal programma & ben ik dan niet eigenlijk zeer politiek korrekt bezig door geen muntjes over te hebben voor die 100 doelen? 100 Doelen die waarschijnlijk genoeg geld hadden om te kunnen lobbyen, zodat ze opgenomen werden in de goede-doelen lijst die heer Niehe aan mocht kondigen.

‘t Kost wat moeite, maar m’n schuldgevoel verdwijnt gestaag. Ook al had m’n bovenbuurvrouw, zoals blijkt terwijl ze vrolijk haar buurman begroet, wel geld paraat om door ‘t gleufje te laten vallen, ik voel me opgelucht me niet met Ivo te hebben ingelaten.

Dat gez€m geld moet maar ‘ns afgelopen zijn in Zijperspace.