Verwacht van mij geen commentaar. Ik kan dat niet zo goed.

Vanaf gister had ik ‘t gevoel (of moet ik vorige week zeggen) dat ‘t onbegonnen werk was; ‘t hek was van de dam.
Als ik 1maal op dat gevoel gereageerd heb, m’n ei kwijt ben & de ontwikkeling zich toch voortzet, krijg ik de neiging om m’n kop in ‘t zand te steken. Heb dan geen zin meer om er woorden aan vuil te maken.
Weg, weg met alles wat er mee te maken heeft, niets mag m’n gedachten over andere zaken nog bedoezelen.

Ik kan tegen m’n verlies, maar dan moet er niet meer over gesproken worden.
Net als dat ‘t nederlands 11-tal op ‘t punt stond te verliezen. Ik ben naar buiten gerend & wilde niks meer horen. Ik wilde snel ergens anders over praten.

Nederland verliest, maar in Zijperspace wil men niet toekijken.