’t Zijn er nu zo veel dat ze me aan ballonnen doen denken. Opstijgende ballonnen.
Ik heb nu al een 50-tal foto’s genomen om die ballonnen te ‘vangen’. Alsof ’t ook echt ballonnen zijn.
Maar ’t toestel werkt niet altijd mee.
Soms ziet ’t er uit als een wolk opstijgende ballonnen, maar dan is de foto zelf niet mooi. Of staat er geen enkele bloem scherp in beeld.

Ik wil nu juist ’t moment terug krijgen van de 1000-en ballonnen die ooit bij de speeltuin de lucht in werden gelaten.
Ze hadden weliswaar allemaal andere kleuren, maar ’t effect was ‘tzelfde. Als een schoorsteen die zijn rook naar boven zag vlieden. Langzaam uitdijend.
Maar dan in kleine bollen. Veel kleine bollen. Kleurrijk.

We mochten met z’n 3-en meedoen. M’n neefjes ook. Ik denk dat we er met 6 neven aanwezig waren. 3 Moeders.
Misschien zelfs iets meer.
’t Was een feestelijke aangelegenheid. De speeltuin bestond 5 jaar.

Nieuw Den Helder was nog een jonge buurt. Maar voor ons leek dat 5-jarig bestaan al een eeuwigheid. Dat was net een paar jaar korter dan dat wij bestonden.
Ons eigen bestaan was toen al niet meer te overzien.

De speeltuin was de plek waar elk kind na schooltijd kwam. Omheind spelen. Met wippen, schommels & een draaimolen.
Als je de beheerder lief aankeek, kon je desnoods ook nog stelten krijgen. Moest je toestemming van je ouders voor hebben. Of een duppie. 1 Van 2-en. ’t Was in ieder geval niet vanzelfsprekend dat die stelten uit de schuur van de beheerder werden gehaald.

Op die speeltuin speelde zich ook nog m’n 1e liefde af. M’n 1e teleurstelling in de liefde eigenlijk.
Waarom dat niet gewoon in ’t klaslokaal of op ’t schoolterrein kon, ze zat tenslotte bij mij in de klas, ik zou ’t niet meer weten. Maar blijkbaar speelt de schommel in de liefde net wat meer tot de verbeelding dan de banken & tafels tijdens de les.

M’n moeder & 2 tantes. Die waren met ons meegekomen.
We ontmoetren elkaar die zaterdagmorgen op ’t pleintje achter ’t overdekte winkelcentrum, vóór ’t speelterrein. 3 Neefjes, 3 broers, 2 tantes & onze moeder.

De beheerder zei dat speciaal voor ’t goede doel, een nieuwe grote glijbaan, er ballonnen verkocht gingen worden.
Je kon prijzen winnen. De ballon die ’t verste weg gevonden zou worden had gewonnen. Als ’t kaartje tenminste teruggestuurd werd.

We kregen allemaal 2 dubbeltjes. & Omdat ’t zo druk was bij de beheerder, moest 1 persoon ze halen.
Frank. De oudste.
Hij kwam terug met 12 ballonnen & 12 kaartjes.

M’n tante haalde een pen uit haar handtas & wij vulden onze namen & adressen in. Zoals de beheerder ons had uitgelegd & onze moeders meermaals zijn woorden hadden herhaald.
Daarna volgde ’t knopen. Alle kaartjes vast aan de touwtjes van de ballonnen.
Frank had ze nog steeds vast. Z’n broertje had de naam van Frank op 2 kaartjes ingevuld.
Om beurten legden wij een knoop. Als iemand ’t niet stevig kon, stond 1 van de moeders ‘m bij.

Toen mocht Frank ons ieder zijn eigen ballonnen geven. We zouden allemaal tegelijk de ballonnen laten gaan. 1000-en. Voor onze nieuwe glijbaan. Of een leuke prijs voor jou alleen.
Dat laatste, daar was ’t ons eigenlijk meer om te doen.

Maar Frank zat vast. De touwtjes zaten met elkaar verweven. Door al die knopen, al die kaartjes, al dat gewacht.
‘Dan moeten ze allemaal tegelijk,’ zei 1 van de moeders snel.
Anders waren we te laat.
‘Maar dat wil ik dan doen,’ klonk er uit 5 kelen tegelijk.
Dus gaf mijn moeder Frank een teken & liet hij de hele bos in 1 keer gaan.

Verontwaardigd keerden wij ons af.
We gingen aan de overkant staan, omdat we niet meer mee wilden doen. Af & toe kijkend hoe onze tros als laatste hoogte begon te krijgen.
M’n oom was ondertussen gearriveerd.
‘Die gaat ’t extra lang volhouden,’ probeerde de man de mislukking goed te maken, ‘want als 1tje ’t begeeft, dan nemen de anderen ‘m evengoed mee.’
‘Of hij sleurt de anderen met zijn gewicht mee naar beneden,’ zei de oudste onder ons vroegwijs.
Maar dat was Frank. Naar hem wilden we zowiezo niet meer luisteren.

Ze zijn niet weergekeerd in Zijperspace.