Ik wist niet eens wie Bela Lugosi was. Ik kende slechts die donkere stem van de zanger van Bauhaus, die luid liet weergalmen dat Lugosi ‘undead’ was. Betekende dat dat-ie weer levend was?

Maar alleen de hoes maakte de plaat, een 12-inch, al de moeite waard. Obscuur & vaag, een teken dat de plaat vast moeilijk te verkrijgen was. Rare pose voor een zanger, dacht ik er weliswaar bij, maar dat zou z’n live-performances wel speciaal maken.

Pas tijdens m’n studie kreeg ik door wie de man was waar ‘t nr over ging. & Pas toen bleek ik ‘m al onnoemelijk vaak gezien te hebben. In ontzettend veel pruts-films had-ie gespeeld, maar ook in ontzettend veel pruts-films waar ik later alsnog bewondering voor kreeg.

Ik heb vaak ‘t idee dat Bauhaus, of eigenlijk de mensen die goed naar ‘t nr geluisterd hebben, toendertijd de Gothen-muziek hebben uitgevonden. Sinister, zwaar, diepe echo, met zware mysterieuze stem.
Sinisterheid die later ook door Sisters of Mercy werd nagestreefd. Voor mij te zwart.

Iedereen droeg zwart, iedereen die zich maar enigszins met dit soort muziek wilde associëren. Wilde je bij de alternatieve scene horen, dan diende je zwarte kleren te dragen. Liefst met een lijntje onder je ogen, maar voor mannen niet noodzakelijk.

Ik wilde me daar niet aan conformeren. Vond ‘t belachelijk. Men wilde zich niet voegen aan de maatschappij, niet in de massa opgaan, oa door juist ándere muziek te luisteren, anders te kleden ook. & Vervolgens werd er een nieuwe massa gecreëerd. Een massa die elkaar volgde door in ‘t zwart gekleed zijn.

Ik deed niet mee. Ik was gekleed in ‘t groen, blauw of soms in ‘t rood. Er mocht in mijn kleding vooral geen zwart zitten. Want dan zou ik me conformeren aan ‘t anti-conformisme. Mij zouden ze daar niet in vangen.

‘t Aanpassen is later, véél later ontstaan in Zijperspace.
(maar toen droeg niemand meer een spijkerbroek)