Elke dag weer schotel ik mezelf een leeg beeldscherm voor. Slechts enkele balken, tools, kaders, nrtjes, etc, allen om de grote leegte heen gedrapeerd, kunnen de aandacht afleiden. Zo snel mogelijk maak ik gebruik ze in zoverre nodig, om de juiste afstelling te krijgen. Juiste lettertype, juiste grootte, juiste breedte.
& Dan ga ik wachten tot de juiste openingszin me te binnen schiet. Als die er al niet was.
Of ik zet er gewoon een zin neer die ik later aan kan passen. De rest van de inhoud zit toch wel in m’n hoofd. Als alles er op een gegeven moment staat, er een sluitstuk aan de openingszin is gegeven, dan kan er vervolgens bijgeschaafd worden. Ook aan die vermaledijde openingszin.
Ik haat ’t lege beeldscherm. Ze doet me telkens denken aan de keren dat ’t niet wilde lukken. Scherm werd gesloten, om later op de dag weer geopend te worden. Zelfde ritueel. Zelfde angst.
(Alsof je de punten van de potlood slijpt. Een doekje klaarlegt voor ’t mogelijk lekken van de inkt.)
Zo ook de gedachtes voordat ’t toetsenbord ter hand wordt genomen. ’t Voelt alsof m’n hoofd zwaar is. Groter. Er moet een kraantje open gezet worden.
& Zogauw ik ‘m geleegd heb, stroomt ’t alweer vol. Maar ’t weegt dan nog niet zo zwaar. Ik heb nog een dag te gaan.
’t Enige dat ik hoef te doen is de zaak een beetje ordenen. De juiste gedachte bij de best passende vondst. Een leuk idee bij een origineel gevoel. & Andersom. Alles door elkaar gehusseld. Passen & meten. Tot ik ’t allemaal achter een openingszin kan plaatsen.
Vandaag is er geen openingszin. Maar meestal ik red ’t ook wel zonder openingszin. Dat weet ik ondertussen. Maar vandaag is er ook de rest niet.
Vandaag is er wel een hoofd. Groot. Zwaar. Niet alleen van de alcohol van gister. Een juiste conditie, zou je zeggen.
Maar er is geen orde. Geen structuur. ’t Is slechts massa. Waarin ’t moeilijk roeren is. Stijf, stram. De lepel blijft er rechtop in staan. Zoals koude erwtensoep hoort te zijn. Maar daarbinnen hoort dat niet.
We zijn met een project bezig. Ik & m’n hoofd. We zijn onszelf aan ’t wegredeneren. Zodat we geen last van elkaar hebben. ’t Is een moordend gevoel. We stappen een doodse duisternis binnen.

Vandaar een leeg beeldscherm in Zijperspace, geel weliswaar, maar tasten zullen we.