Hij is dood. De man waarvan ik bijna alle films heb gezien. Wiens films ook bijna allemaal, zo’n 3 kwart van z’n gehele oeuvre, in m’n kast staan. M’n videobandkast. Waarvan ik waarschijnlijk niets meer zal kunnen bekijken, want ze zijn inmiddels alweer 15 jaar oud. Vergaan. Zoals z’n maker weg is gegaan, vergeten zal worden, onbekeken ook, omdat er niets meer aan hem te bekijken valt.
Ik wilde ooit nog naar z’n eiland. Fårö. Een klein eilandje boven Öland.
Ik wilde ook ooit nog de film zien die hij over ‘t eiland had gemaakt. Zo’n beetje de enige docu die hij heeft gemaakt.
Beide plannen, dromen, zijn niet gelukt.
Hij was m’n held. 1 Van de weinige helden die ik mezelf kon bedenken. Een sjachrijnige man, gevoelig, snel uit z’n humeur, maar iemand die alles bij anderen voor elkaar wist te krijgen. & Iemand die gevoelens naar ‘t witte doek wist te vertalen.
Ik zat uren in de filmzaal van ‘t Filmmuseum. Ik moest zo snel mogelijk al z’n films hebben gezien. Ze hadden me afgewezen bij Kriterion, als filmprogrammeringmedewerker. Ik nam wraak door alles over films te weten te komen. Meer te weten dan zij die mij afgewezen hadden. & Ik begon bij Bergman.
Film is daarna niet meer wat ‘t geweest is, mijn filmbeleving in ieder geval. Er was niemand die zoveel verborgen tranen in een film wist te stoppen als hij. Ik bewonderde hem om die verborgenheid.
Hij is dood, 1 van de laatste helden van Zijperspace.