’t Is soms raar, te merken hoeveel mensen ik kan zijn. Enerverend, alom gewaardeerd, lief, zorgzaam voor vreemden & dan opeens ook niet begrepen. Waar dat laatste alle kanten op kan schieten.
Waar ik dan soms hekel proef. Mijn gedrag benijden. Onbegrijpbaarheid. Aan de ander ongemerkt voorbij kan gaan. Een diep in de put. ’t Willen beteugelen van binnen cirkeltjes van wie ik te veel extra ben.

Dan denk ik tegelijkertijd: wie schrijft dat nou op? Waarom laten merken dat je dit soort dingen denkt?
Wat is Zijperspace nou meer dan een louterende uitlaatklep, waar je eigenlijk je persoonlijkheid niet aan op kan hangen: sommige zinnen bij elkaar geschraapt. Vaak wetend dat tegenwoordig slechts een enkeling leest. Dit leest.

Een burbel, een prots, nog wat andere onbetekenende uitdrukkingen. Gefrummel met woorden plus een kneden om ’t te laten voegen, opgevuld met snel voegende specie, zodat alles lijkt te rijmen maar ook weer niet.
Waar alles me tegelijkertijd in de steek laat, hoe wondermooi mijn woorden me ook doen mogen klinken in de middernacht, maar alles straks gaat verzinken in eendenkroos, woest groen, daaronder diep dalend, de zuurstof afsluitend.
Me water happend, in spiegelbeeld kijkend, verwonderd van, hoe zeg je dat, misschien ben ik daar ook?

Nee, daar ben ik straks niet. Hooguit doe ik nog wat toetsenbordtoetsjes, toetjes, een laatste aanraking doen gevoelen. Als vla, de grootste verwenning, van jeugdig fijn 7 jaar oud geel genot.
Je voelde geel. Je proefde geel.
& Ik wist, tenzij straf & ’t moest missen: voorlopig is alles goed.

Vandaag is alles bevreemdend goed in Zijperspace, fijn samenzijn, net niet dronken zijn.