Voor me uit kijk ik. Een enkele keer hang ik m’n hoofd naar rechts, links daarop. ‘t Geluid is uit, nog een beetje beeld pruttelt van de webcam die radioprogramma’s tegenwoordig begeleiden.
Ik moet oppassen er niet naar te kijken, die bewegende monden, dat prikkelt. M’n vingers willen dan al die kant op om een toets voor de terugkeer van ‘t programma te bewerkstelligen. Zodat m’n niet eens zo sterke nieuwsgierigheid bevredigd kan worden.

Continu ontvang ik signalen die ik vervolgens probeer te neutraliseren. Dat besef ik me nu. Ik heb andere mensen gezien die zijn zoals ik, waardoor ik mezelf kon zien. Als ik die anderen zie verzitten, dat registreer, besef ik me nu sneller hoe vaak ik dat zelf doe. & Tegelijk weet ik dat ik een methode heb gevonden om mijn bewegingen te verhullen door ontspannen houdingen aan te nemen, waarbij een ogenschijnlijk noodzakelijk gebaar me de gelegenheid geeft om de rest van m’n lichaam onopvallend in een  andere compositie te manoeuvreren. Zodat ‘t totaal van veranderingen ‘organisch’ lijkt.

Ik ken er nog 1, besef ik me terwijl ik m’n voorbije zinnen overdenk; nog een vermomming van m’n stille geheime bewegingen waar m’n lichaam mij toe dwingt.
Neem m’n baard, dat is ongemerkt een handig hulpmiddel, want nonchalant schuift m’n hand somtijds over z’n haren. In de weg die ‘t aflegt wordt een plekje dat jeukt, afleidt of waar informatie van nodig is (zit de pukkel er nog steeds, of: kan ik met m’n nagel die kriebel weg schrapen?) aangedaan & onopvallend tijdelijk ontzenuwd. Een lichtjes wrijven onderweg of een kort hakende nagel kan al soelaas bieden.

Ontzenuwen is misschien wel ‘t juiste woord. M’n lichaam zit vol met een overdosis aan zenuwen die continu flikkeren door onrustige aan- & uitknoppen die lijken toegevoegd te zijn om zich vooral te laten gelden. Ik heb geen muggenbulten nodig om constant me bewust te zijn dat iets ergens op m’n huid tintelt & roept om geneutraliseerd te worden.

Ik weet niet wie of wat er nu 1st hyper was. Gaat de schuld naar wie ik in z’n geheel ben of naar de zenuwen, de schakels in m’n lichaam, de sensoren, die overgevoelig zijn, die veels te veel proberen te communiceren met elkaar dmv seintjes, boodschappen of opdrachten met daarmee gepaard gaande onderbrekingen & iets anders van die strekking of anders de fouten in dat systeem dat zorgt dat alles snel overprikkeld raakt?

Ik heb in ieder geval continu jeuk. Dat is ‘t resultaat.
Zeker nu ik probeer te beschrijven wat dat proces eigenlijk is, waar ik denk dat ‘t gelokaliseerd kan worden & hoe ‘t de bewegingen van m’n lichaamsonderdelen dirigeert; zeker nu ik dat in woorden probeer te vatten realiseer ik me – m’n vingers, de nagels als extra instrument, doen ondertussen druk hun best de aanvallen te neutraliseren – dat ik nooit, echt nooit ervaar dat m’n lichaam iets als een hoedanigheid van totaal stil kent.

Bewegingsloosheid bestaat alleen in de dromen van Zijperspace.