Ik moet vroeg naar bed. M’n ouders komen morgen. Een bezoek dat ik nog tegoed heb van m’n verjaardag van vorige week.
Waarschijnlijk weet m’n vader ‘t zelf nog niet op dit moment. ‘t Wordt ‘m pas morgenochtend verteld dat hij & m’n moeder deze kant op gaan. Anders maakt-ie zich veel te druk.

‘t Is een onderdeel van Parkinson, dat drukmaken. Er tegen opzien de veiligheid van thuis te verlaten.
Als-ie 1maal begonnen is aan ‘t ‘grote avontuur’ vermaakt-ie zich vaak uitstekend (zolang m’n moeder er maar bij is). Daarom verzwijgen we soort uitstapjes liever van te voren. Dan kan m’n vader zich pas druk maken vanaf ‘t moment dat m’n moeder morgenochtend vertelt dat-ie op moet schieten, omdat de trein zo zal vertrekken.

Ik moet vroeg naar bed. M’n huis moet er goed uitzien, misschien voelt-ie plots die trots van weleer.
& Ik moet boodschappen doen, zodat ze de lekkerste lunch in jaren zullen hebben.
& Ik moet fit zijn voor een wandeling die ons ver gaat voeren. Niet ver in afstand, maar ver in van binnen.

Want ik mag ‘t niet denken & toch doe ik dat wel.
Want er komt ooit een eind aan & alles wat van minder belang leek wordt allengs van zwaar gewicht.
Want misschien is ‘t de laatste keer & stel dat ik daar geen rekening mee had gehouden.
& Ik mag niet zo denken, maar misschien is ‘t zo wel.

We verwachten hoogstaand bezoek in Zijperspace.