Bijna nooit zie je een vogel in de lucht
zich bedenken, zwenken, terug.
(Judith Herzberg)

Ik kwam dit gedicht vandaag na bijna 2 jaar opnieuw tegen bij Actiereactie, nadat ik ‘t toendertijd gebruikt heb om te verkondigen dat ik op ‘t punt stond m’n huis te verlaten voor m’n wandelvakantie in Groningen. Toen sloot ik m’n meeltjes al op een bepaalde wijze af:

Men doet nu verwoede pogingen een vogel te imiteren in Zijperspace.

Bij (natuurlijk wegens heimwee vervroegde) thuiskomst is onmiddelijk onderstaand stukje richting dezelfde mensen gegaan:

Ik heb gerend, m’n armen gespreid, gehoopt dat de winden me op zouden nemen, gefloten, getjilpt & gekoerd, in de verwachting dat mijn broeders zouden antwoorden.
Maar over het algemeen bleef het stil, slechts in de ochtenduren vingen de vogels als een zangkoor aan, terwijl ik mijn nachtrust nog niet beëndigd dacht te hebben.
Mijn volgende pogingen zal ik ‘t zonder rugzak gaan ondernemen, misschien dat ik dan tot grotere hoogtes stijg, doordat er minder aardse gedachten mij aan de grond houden.

Voorlopig staat men weer onder invloed van de zwenkende zwaartekracht in Zijperspace.