Ik kan me slechts 1 keer eerder herinneren dat ik er een compliment over kreeg. Lex & Loes zaten aan de bar. In ’t hoekje, zodat ze al onze activiteiten volop konden aanschouwen van de zijkant. & 1 Van ons erbij geroepen kon worden als er commentaar was. Ze hadden volop zicht & namen net als anders, minstens zo belangrijk, bijna geen blad voor de mond.
Lex riep: ‘Hé, Ton. Loes wil je wat zeggen.’
‘Nee, hoor,’ zei Loes snel, met een blos op haar wangen.
Lex zat er met een brede glimlach. Z’n vrouw in de maling nemen, dat was z’n grootste sport. Zelf door Loes voor schut gezet worden kwam op een goede 2e.
‘Nee, echt hoor,’ ging Lex verder, ‘Loes wilde wat over jou zeggen.’
‘Ga maar lekker door met je werk,’ zei Loes, licht gegeneerd, ‘dan kan ik daar van genieten.’
Waarna haar blos nog wat roder werd. Haar blik had zich daarbij op een bepaald deel van m’n lichaam gevestigd, waardoor ik ’t vermoeden kreeg dat er een smerige vlek zich ergens bevond, onzichtbaar voor mij.
Ik ging door met m’n werk, maar wist dat ik binnen niet al te lange tijd te horen zou krijgen waar Loes & Lex lol om hadden, wat ’t ook was.

‘Hé, Ton.’
Lex stak z’n neus over de bar. Wuifde met z’n hand dat-ie me wat toe moest fluisteren. Dichterbij gekomen pakte hij me bij de schouder & bewoog z’n mond richting mijn oor.
‘Nee, dan kan ik ’t net zogoed zelf vertellen,’ zei Loes kordaat.
’t Was een warme dag. Mensen zaten in grote getale op ’t terras. Met z’n 4-en konden we de drukte net aan. Om zoveel mogelijk van de warmte kwijt te raken waren m’n collega’s luchtig gekleed. Ik had m’n gewoonlijke kloffie aan. Een t-shirt met lange broek.
Loes leunde iets naar voren, met haar neus naar de benen van Jeroen wijzend, die onder z’n stoere korte broek uitstaken.
‘Jeroen heeft prachtige kuiten, kan ik uren naar kijken; vind ik heel mooi bij een man,’ bekende ze, ‘maar ik ben ook gek op billen. & Jij hebt de mooiste billen achter de bar.’
Ik dacht voor een moment terug aan al m’n ex-vriendinnen. Hun handen. Hun zwoele handen. & Hun commentaar dat ik niets om vast te pakken had, daar van achteren.

Gister, terwijl ze alle spieren & ’t beetje extra vulling dat zich daar bevindt onder handen nam om de beklemde zenuw te ontlasten, zei m’n fysio-therapeute dat ik strakke billen had.
‘Je bedoelt,’ zei ik, om ’t enigszins te relativeren; zij was professioneel bezig tenslotte, ‘voor mijn leeftijd valt ’t nog best wel mee?’
Haar antwoord klonk ietwat bedachtzamer dan haar spontane opmerking: ‘Ik kan meteen voelen waar ik moet zijn. Er zit niets te veel aan. & Ze zijn toch gespierd. Ja, inderdaad dus: je billen vallen best mee voor je leeftijd, lekker strak.’
Ik kon haar blik niet zien, met m’n gezicht van haar af gewend, terwijl ze m’n derrière duchtig onder handen nam, maar ik geloof dat ze licht opgelucht was dat ze ’t correct had weten te zeggen.

Maar de manier van lopen is wel enigszins veranderd in Zijperspace.