Ze hadden niet zoveel te doen. Dus hadden ze tijd & werd de vraag gesteld wat ik las.
‘Sorry, mag ik vragen wat u leest?’
’t Heeft me 5 minuten gekost om haar te zeggen dat ik geen ‘u’ was, maar Ton. Evengoed verliep de conversatie naar genoegen. Maar je wilt zijn wie je bent. Niet zomaar een verheven god wiens naam begint met een ‘U’.

Ik vertelde haar over de blaadjes. De vlekken daarop, de knobbeltjes & ook bijvoorbeeld puntige uitstulpingen.
Natuurlijk nadat ik hun beiden m’n boek had laten zien.

Ze waren op wacht.
‘Voor dat festival hier verderop?’
Ik wees naar waar ’t geluid vandaan kwam.
Ja, daar was niet veel te doen. Dus reden ze rondjes. Hadden ze tijd.
Er kwamen geen bliepblieps uit hun meegedragen apparatuur om dat te illustreren. Rust, verveling misschien.

‘Waarom die blaadjes?’
Omdat ik een cursus had gevolgd, legde ik uit, 11 jaar terug. Toendertijd elke 2 weken een excursie daarom, waarbij ik me steeds weer afvroeg waarom die blaadjes vlekken of knopjes hadden.

‘Meestal zijn dat insecten,’ vertelde ik over m’n opgedane kennis, ‘waardoor er vervolgens een hoezo bij me opkwam.’
Daarbij vergat ik evengoed te vertellen dat ik daardoor achter bleef hangen bij de rest van de groep cursisten: Ton die nog even de blaadjes uit probeerde te pluizen met z’n waaroms & hoezo’s.

‘Mag ik vragen waarom u hier zit met uw boek?’ zei zij. Zo begon de conversatie eigenlijk.
Duidelijk niet ter controle, maar om te weten wat ik las. De titel had ik haar reeds laten zien.

& Je weet niet waar ’t vandaan komt; ’t is al vaker gebeurd, maar die brok heeft z’n onvoorspelbaarheid, is niet te voorkomen evenzo.
Misschien dat niemand daar ooit iets aan heeft, maar wat schiet ik er mee op als ik na dergelijke belangstellende vragen die krop in m’n keel mijn spraakvermogen laat overheersen? Na een schot in de roos van mijn verblijf op deze bank, mijn leesbank.

Haar collega stond geduldig, leunend op zijn stuur, elke keer verrast door de spontaniteit van haar. Blijkbaar blij ook vanwege enige afleiding van een saaie dienst.

‘Ik heb een burn-out,’ zei ik maar een beetje hulpeloos, ‘dus als zo’n vraag wordt gesteld stopt m’n stem.’
Heel veel blanco’s, eindezinspunten plus tussendoorkomma’s die overbodig, onzin waren.

Gelukkig waren die seconden snel voorbij. Ze waren blijkbaar goed getraind in hopeloos & evengoed niet schadelijk.
Minzaam, dat waren ze. & Zij vooral ook onbevangen belangstellend in blaadjes & beestjes.
Ze wist niet dat dat ook kon.

Soms een missie in Zijperspace.