’t Moet een wervelende show zijn geweest.
Woest & onstuimig, maar met een eeuwige joie de vivre-lach op de lippen, stormden we door de kroeg. Menig schouder, barkruk, of brandende peuk werd daarbij niet ontzien; alles ging opzij of werd gedwongen door ons onbesuisd slingeren in de niet aflatende roes van elkaar meesleuren tot ’t uiterste.
& Blauw was ons liefdeslied, waarbij ’t begrip ‘ontzag voor je medemens’ niet meer bestond. We rolden 3 maanden lang over de vloer, door de straat, over de dijk, de duinen, of de bospaden. Niets kon ons stoppen, behalve wijzelf.
& Blauw was onze huid, verloren de roze gloed van onnozelheid. Verwoestend blauw: een topsporter zou de verwondingen niet kunnen dragen. Tenslotte waren wij slechts amateurs.

& Dat zijn we gebleven in Zijperspace.