Dit geheel maakt het toch moeilijker om op te schrijven wat ik van plan was te vertellen. Ik probeer te achterhalen wat op dit moment de oorzaak is van m’n depressiviteit van de laatste tijd. ik denk in ieder geval dat het gevoel dat ik ouder ben als de meeste mensen om me heen, en dus ook 9 jaar ouder dan jij, een belangrijke oorzaak is. Ik wil met die mensen omgaan, maar ondertussen knaagt het in mij dat ik op deze leeftijd ergens anders mee bezig had moeten zijn.
Al die mensen van vroeger hebben een baan; hun studie afgemaakt; zijn bezig met een karrière. Ik ben onderwijl nog maar net begonnen met een studie, waarvan ik bovendien bang ben dat die te hoog gegrepen is. Ik ben bang niet intelligent genoeg, dan wel niet vasthoudend genoeg te zijn om een univeritaire studie te volbrengen. Angst dus dat ik niet net zo goed ben als al die anderen, niet zo intelligent als anderen, terwijl ik wel de universiteit ben aangegaan. Ik ben bang dat het op een mislukking uitdraait, waardoor ik m’n leven lang niets zal bereiken, m’n doel uit het oog zal verliezen.

Wat me troost is dat ik ooit vader wil worden, maar dat verplicht mij weer een relatie te hebben met een vrouw die van me houdt. Een vrouw die het langdurig met me uithoudt. Dat maakt me weer afhankelijk van die relatie, want zonder haar liefde is zo’n toekomstbeeld ook niet mogelijk.

Natuurlijk zijn er nog meer redenen waarom ik me afhankelijk opstel tegenover jou en elke andere liefde, maar dat is voor nu te lang. Ik stop hier, of ik moet straks zin hebben om toch door te gaan met schrijven. Kusje, Ton.