‘t Is alweer ½ 4. Ik begin nu eindelijk slaap te krijgen. Tot nu toe zit ik op de kussens tv te kijken, maar ik heb nu de radio aangezet. Ik denk nu aan het feit dat ik moeite heb met wachten. Ik heb er een hekel aan. Als ik dat doe, wil ik dat niet; ik wil het liefst slapen, maar weet dat ik desnoods de hele nacht wakker blijf, totdat hetgeen waar ik op wacht gebeurt.
Dus als je dit leest, moet je het me maar niet kwalijk nemen. Ik kan gewoon niet anders, omdat ik gewoon wakkeer blijf met warrelende gedachten. Een normale avond had ik om 12 uur al slaap gehad, en was ik voor 1 uur in slaap gevallen, maar nu krijg ik automaties pas rond deze tijd slaap.
En dan is het nog de vraag hoe laat ik dat daadwerkelijk in slaap weet om te zetten.

Ik heb op dit moment nog een half flesje Leeuw voor me staan. En onder het genot van een heel mooi nummer van Neil Young zal ik dat leegdrinken en me daarna te bed leggen.
Tegen die tijd zullen er wel vier andere nummers voorbij zijn gegaan.

Maar ik ben Mirjam tegengekomen, alsof ik contact heb gehad met het buitenaardse. Ik kan het niet geloven. Ik beschouw haar eigenlijk als de oorzaak van hoe het tot nu toe met mij gegaan is. Van de slechte dagen, periodes, de slechte liefdes, m’n frustraties. Maar dat is niet eerlijk.
Ik ben Ton, gevormd door vele anderen, ooit eens gelukkig.

Ton.
Zoals je wel begrijpt, was dit dus een belangrijke avond voor mij, en ik begrijp dat niet.

Ik geloof dat ze bij ‘t ochtendgloren kwam, samen met een vriendin die zou logeren. & Ik werd terstond wakker.
De relatie met Pam heeft nog enkele weken geduurd.
Mirjam heb ik nog 2 keer gezien, waarvan de laatste keer ong 8 jaar geleden.

We houden inmiddels niet meer van veranderingen in Zijperspace.