De mensen die ik vlak ervoor te woord had gestaan bleven een kort moment gebiologeerd kijken.
We kennen ‘m, we kennen ‘m, zag ik ze denken, maar we laten zo goed mogelijk merken dat we ‘m met rust kunnen laten. Ondertussen hadden ze hun gezicht voor een tel stilgezet, nog net niet met de mond opengevallen, blik op hem gericht, als om na te denken om zodoende tot dat besluit te komen.

Ik was daar veel beter in. Vanaf de 1e maanden dat ik mij in ’t amsterdamse begaf. Ik wist hoe je bekende mensen moest negeren, ze niet ’t gevoel moest geven dat ze herkend werden. Ik wist hoe ik beroemdheden voor een kort moment hun vrijheid terug moest geven. & Ik wist bovendien dat als ik dat maar lang genoeg volhield de sterren onderling ’t zouden gaan hebben over die ene jongen, hij zoeft zeer snel voorbij over de amsterdamse grachten, keurt hen geen blik waardig, lijkt hun bekendheid te ontkennen & reduceert daardoor hun roem tot nul.
Ik zou op den duur voor hen de grote onbekende worden.

Je kan echter moeilijk iemands aanwezigheid negeren als-ie voor je neus staat blijkbaar met ’t plan iets bij jou te gaan kopen.
Hij staarde langs me heen.
‘Je staart?’ vroeg ik daarom maar.
Hij schrok wakker.
‘Je staart naar de glazen?’ vroeg ik daarom voor alle duidelijkheid.
‘Ja, ik staar naar pullen met van die deksels,’ zei hij. ‘Tenminste, daar zoek ik eigenlijk naar.’
‘Oh, van die duitse bierpullen met tinnen deksel. Die zijn hartstikke duur. Ik heb er toevallig 1 staan.’
Ik haalde ’t exemplaar tevoorschijn. Hield ’t hem voor.
‘Kijk, ’t prijsje zit er op,’ zei ik. ‘€ 35,-. Je betaalt dus ongeveer € 30,- voor ’t tinnen deksel. ’t Glas zelf kost niet zoveel.’
‘Da’s inderdaad hartstikke duur. ’t Moet wel een cadeautje blijven. & Eigenlijk wilde ik ook zo’n echte stenen, zoals die duitsers altijd gebruiken.’
‘Ja, ik heb wel 2 stenen pullen staan. Maar zonder deksel.’
Ik wees weer achter me & hij begon opnieuw te staren. Naar daar waar m’n vinger naar wees.
‘Nee, is niks,’ zei hij op gegeven moment.
Hij trok de blik die ik van ‘m kende. Van tv, van foto’s. Alsof-ie elk moment iets kan zeggen. Kreukelige mond. & Dat je datgene dat-ie zegt zal ondergaan, door z’n lijzige stem. Je hebt de neiging die blik te ontwijken, maar je weet dat je ’t niet kan.

Ik heb ‘m ook wel ‘ns bij m’n platenboer gezien. Ook aan de toonbank. Hij had net afgerekend. Daar deed-ie niet moeilijk over. Hij maakte een gebaar met z’n portemonnee wat erop wees dat-ie geen moeite met betalen had.
‘Zeg, schatten,’ zei hij toen op een nichterige manier, ‘ik vond ’t weer hartstikke leuk.’
Waarop-ie parmantig richting uitgang liep, cd in z’n hand geklemd.

‘Dan vind ik die glazen leuker.’
Hij wees. ’t Was zijn beurt om te wijzen. Ik keek achterom. Probeerde te achterhalen wat-ie wees voordat-ie ’t met woorden zou duiden.
‘Die Maes-glazen,’ legde hij uit.
‘Oh, deze,’ zei ik, & haalde een glas uit de doos die voor me stond tevoorschijn.
Ik had net op ’t punt gestaan die glazen in ’t schap bij te vullen, maar was er door vragen van klanten niet aan toegekomen.
Ik hield een Maes-glas voor z’n neus.
‘Ik stond op ’t punt deze doos op te ruimen,’ legde ik uit.
Alsof ‘m dat iets zou schelen, dacht ik erbij.
‘Ja, precies. Doe daar dan maar 6 van.’
‘Ik had ze bij wijze van spreken voor je klaar gezet. Dit is een doos van 6.’
‘Ha, dat komt goed uit, want dan is ’t makkelijker inpakken. Hoe duur zijn ze trouwens?’
‘Even kijken,’ zei ik & haalde de catalogus erbij. ‘€ 1,50 per stuk.’
‘Oh, dat kan ik wel lijden.’
‘Bovendien krijg je 10 % korting als je hier een hele doos koopt.’
‘Wauw.’
Hij keek olijk naar z’n doosje glazen.
‘Ik krijg anders nooit korting.’
‘Dan doet ’t me deugd dat ik je voor ‘t 1st in je leven korting mag geven. De cadeauverpakking krijg je er ook nog gratis bij.’
‘Ik word werkelijk verwend.’
Hij wachtte af tot ik klaar was met inpakken & overhandigde me vervolgens ’t benodigde geld.
‘Nu alleen nog een tasje.’
‘Ja, maar daar moet ik 20 cent voor rekenen.’
‘Dat kan er ook nog wel vanaf.’
Een zweetdruppel droop van m’n voorhoofd. Zou ik ’t vragen, zou ik ’t vragen?
‘Martin, martin,’ schoot ’t door m’n hoofd, ‘als jij nou ook een stukje hierover schrijft, zullen we dan wedstrijdje doen welke ’t leukst is?’

& Een spetter kwam oorverdovend hard aan, op een toonbank, ergens in Zijperspace.