M’n achterburen zie ik zelden. Ze wonen in een soortemet flat, maar dan ook 3-hoog; net als ‘t huis van ons aan deze kant van de tuinen. 3 Van die appartementen kunnen mijn huis inkijken. Niet geheel, maar toch dat beetje dat ik ‘s ochtends lopend in m’n onderbroek of minder de helft van de gordijnen dichtlaat. Dan kunnen slechts m’n buren rechts, staand achterin hun tuin, zien wat ik zoal uitspook. Daar moeten ze moeite voor doen.

Ik draai geen harde muziek meer. Vind ik niet prettig als ik bezig ben. Tijdens ‘t lezen van een boek of als ik schrijf: de muziek leidt alleen maar af op een luid nivo.
Ik hoor ook zelden iets van m’n bovenbuurvrouw. Die bivakkeert vooral bij haar vriendje, aan de andere kant van de stad. Als ze thuis is, loopt ze onhoorbaar over haar vloerbedekking. Geen parket, geen schoenen.
De buren daarboven hoor ik slechts als ze de wc doortrekken, of een gesprek voeren op hun wc’s op ‘t moment dat ik comfortabel op die van mij zit.
Ingmar, die zelfde buurman van rechts, heeft een vleugel. Daar schijnt-ie regelmatig op te spelen overdag. Toevallig hoorde ik ‘t van de week, toen alles open stond & ik buiten.

M’n gordijnen aan de voorkant zijn gesloten als ik thuis ben. Ik vind ‘t niks als mensen naar binnen kunnen kijken als ik ongestoord thuis wil zitten. Men hoeft niet te zien dat ik achter de comp zit, of de tv aan heb staan.

& Ik had ‘t vanmiddag met m’n moeder nog ff over: ik heb geen behoefte meer om ‘s avonds de deur uit te gaan. Ik kan tegenwoordig gewoon de hele avond thuis zitten. Zonder de noodzaak te voelen iemand te moeten zien.

Ik zie m’n buren als ik de deur uitga of juist weer thuiskom. & Anders bij mooi weer vanuit de tuin.

& Net als Bar zou ik kunnen zeggen: ‘t zou benauwend kunnen werken. Maar ik vind ‘t wel fijn.

Er leven ondertussen slechts kluizenaars in Zijperspace.