In maart zit ik 2 jaar thuis. Ziektewet.
Niet alleen maar thuis, natuurlijk. Hoewel de lockdown, hoe intelligent ook, daar best voor had kunnen zorgen.
Toen de 1e mooie dagen van 2019 zich aandeden, ben ik de natuur in gegaan. Voornamelijk ‘t Diemerbos, hoewel ik een tijdje heb lopen zoeken wat de beste plek was om regelmatig naartoe terug te komen. ‘t Zorgde ervoor, al zoekend naar insecten, dat ik vanaf ‘t moment van aankomst aldaar de wereld, die van binnen & die van buiten, los kon laten. Niets had plots nog invloed op mij.

Tijd gaat door. Er worden door anderen processen in werking gezet. ‘t Is immers niet de bedoeling dat ik voor eeuwig in lethargie zou verkeren. Hoewel mijn onderdeel dat ‘hyper’ doet, er wel voor zorgde dat slapen niet de overhand kreeg.

Je zou denken dat je dan geholpen wordt. Maar als dat gebeurt lijkt dat meer op trekken. Soms iets aanreiken. & Steeds weer moet je ‘t zelf doen. Je mag blij zijn dat er mensen zijn die je dat extra zetje kunnen geven.
Ik kwam er achter hoe moeilijk ‘t is hulp te vragen.

Plots blijkt er dan een instantie te zijn die wél precies ‘t goede doet. Als vanzelfsprekend werd ik op sleeptouw genomen, werden er diagnoses gesteld & kreeg ik therapie. Ze zeiden daarbij tot hoever ‘t zou gaan, hun begeleiding, & gelukkig duurde ‘t toch ietsjes langer.

Ik kreeg een belletje vanochtend omdat ‘t afgesloten moest worden, ‘t document opgesteld. Of wellicht noemen ze ‘t een rapport.
Degene die daar verantwoordelijk voor was, moest mij in ieder geval 1 keer gesproken hebben. Dat was nog niet gebeurd, dus daarom belde ze me.
Of ik iets wilde zeggen…

Dan ga je bij jezelf te rade. Val ik hen niet af als ik kritiek lever? Pakken ze dat wel goed op?
Maar m’n mond was al bezig te zeggen: ‘Ik kreeg tijdens ‘t diagnose-proces al te horen dat ik een coach kon krijgen. Maar uiteindelijk sta ik na 1½ jaar pas sinds kort op een wachtlijst. Als laatste werd ik aan de laatste wachtlijst toegevoegd, omdat volgend jaar alles in Amsterdam gaat veranderen. Maar ‘t zou prettig zijn geweest als er meteen tot handelen was overgegaan in die tijd, als me eerder was verteld dat ik in actie moest komen.’
Dat was goede feedback.
‘t Heette geen kritiek.

Ik heb wel een jobcoach. Wat niet zoiets is als wat ik hierboven bedoelde. De jobcoach is mij toegewezen in ‘t kader van ‘t 2e-spoortraject. Wat zoveel betekent als dat deze persoon mij moet begeleiden bij ‘t zoeken naar werk. Sollicitatietraining plus alles wat daarbij komt kijken.
Met lichte dwang.
Er moet blijkbaar resultaat geleverd worden.
Zo’n jobcoach is anders dan de coach die ik nodig heb om normaal te kunnen functioneren. Om daadwerkelijk stapjes verder te komen. In ‘t gehele leven, zeg maar.
Tijdens de 1e telefonische gesprekken heb ik verteld wat mijn diagnose was, zodat ik een gespecialiseerde jobcoach kreeg toegewezen. Ze heeft ervaring met mijn soort gevallen. Ook een extra cursus gedaan.

Tussen mijn 20e & 24e kreeg ik ‘t regelmatig benauwd. M’n moeder heeft mij toen geholpen door uit te leggen hoe ik rustig moest ademhalen.
Hoofd naar beneden. Doe maar rustig tussen je knieën. Adem in, adem uit.
Terwijl ze over m’n rug wreef. Af & toe hand rustend op m’n schouder.
Mijn vader kon dat niet. Maar hij zag lijdzaam toe. De ongerustheid in z’n ogen als ik even omhoog keek.
Kom nu maar weer overeind, zei m’n moeder. Adem in, adem uit. & Ze liet haar handen nog steeds voelen. M’n hete adem schuurde m’n longen in.

Ik heb van m’n jobcoach opdracht gekregen 4 sollicitaties te schrijven voor de volgende ontmoeting. De 1e vandaag.
Ze weet niet hoe hard mijn longen kloppen & m’n hart ademt.
Ik heb haar in m’n hoofd al uit haar functie ontheven.

De vraag is alleen niet of ik daartoe bevoegd ben in Zijperspace.