Onderstaande is het in memoriam dat m’n broer Theo uitsprak op de uitvaart van Carel.
Op 17 maart 1963 werd Carel als 3e zoon van Anny en Nico in Den Helder geboren. Carel, onze parel was een koosnaampje dat Pa nog wel eens gebruikte, dat direct gevolgd werd door de opmerking dat zijn andere vijf zonen hem even lief waren. Afdeling Kinderbescherming stond nog in de kinderschoenen toen Carel, omdat hij daar zo rustig sliep, in de donkere badkamer te slapen werd gelegd.
Carel had wat met bijzondere lichamelijke ongemakken. Als driejarige viel hij uit bed en brak zijn 1e sleutelbeen. Dit zou zich nog twee keer herhalen, we laten hier in het midden of dit onder invloed van drank gebeurde. Ook had Carel last van een lui oog, waarvoor hij een lapje moest dragen. Op basis van deze oogkwaal zou hij later afgekeurd worden voor militaire dienst.
Hobbys in zijn jeugd waren het houden van een paludarium, fokken met woestijnratjes, kanovaren, de padschijterij, Minitrix en luisteren naar de Dik voor Mekaar Show.
Na de lagere school en een kort verblijf op de MAVO, waar hij met tegenzin heenging, begon Carel op de LTS. Stiekem roken in het handarbeidlokaal en andere lichte vergrijpen leidden tot schorsingen van een dag. De LTS lag Carel wel, want daar kon hij zijn handen goed gebruiken. Een technische achtergrond waar hij later met zijn familie veel van zou profiteren. In die tijd begon hij bij de Mannen van Renes, dé doe het zelfzaak destijds van Nieuw Den Helder. Na afloop van het werk dikke pret en natuurlijk een biertje.
Carel belandde op de INAS en kwam daardoor in de krant als enige jongen tussen al die meiden. Daartussen voelde hij zich als een vis in het water. Met conciërge Joop kon hij zich daar goed handhaven. En met Joop deed hij nog meer dingen zoals hardlopen, voetballen en nog een biertje drinken. Uitgaan deed hij in de Postbrug waar hij zijn muzikale smaak kon opleggen aan het lamgeslagen publiek.
In 1982 startte hij de Z-opleiding bij Noorderhaven, werk waar hij tot aan zijn dood aan verbonden zou blijven. Ook daar werd wel eens na afloop van het werk uitgegaan. Zou hij de rekening bij Veul ooit betaald hebben?
Hij ontmoette op Noorderhaven Franchette die daar in de flat woonde. Haar 1e reactie was: die knul moet ik hebben! Carel ging het ouderlijke huis uit en woonde in bij Rob en Anja. Franchette bleef daar af en toe slapen, totdat zij besloten te gaan samenwonen in de Diaconiestraat.
Na enige jaren verhuisde het stel naar Alkmaar. Zij bevestigden hun liefde voor elkaar door hun huwelijk op 19-9-1991. Carel en Franchette zagen elkaar echter altijd als maatjes. Hun bruiloft werd op bijzondere wijze in Koedijk gevierd.
Zij kregen samen twee dochters, Lola en Billy. Vol trots liet Carel dierentekeningen zien die hij met Lola, aan de hand van een boek, had gemaakt. Of hij showde de resultaten van zijn laatste verbouwing, de ouderlijke slaapkamer. Hij bekende daarbij eerlijk dat hij het verlaagd plafond dicht gewerkt had zonder dat hij de stekker van de inbouwspotjes had aangesloten. Even viel hij dan van zijn technische voetstuk. Met Marc en Rob deelde hij een fascinatie voor de geschiedenis van de 1e wereldoorlog. Hij las hier veel over en bezocht slagvelden en loopgraven.
Carel kon op Noorderhaven zijn visie en idealen kwijt. Vol trots vertelde hij over zijn belevenissen met bewoners, tijdens bijv. huifkartochten, het kanovaren in de Ardennen, of skivakanties die hij samen met zijn collega s had georganiseerd. Afstand naar zijn bewoners was er niet. Hij benaderde hen als medemensen, als vrienden. Vrienden die hij ook meenam naar huis of de Postbrug, of die met hem en Rob gingen vissen. Biertje erbij natuurlijk. Vaak ving Carel dan net een visje meer.
Hij volgde de HBO-J en andere opleidingen waardoor hij binnen Noorderhaven verder kon groeien. Hij werd teamleider en werd betrokken bij de toekomstplannen voor deze instelling. Aan de verhalen die woensdag naar voren kwamen tijdens de herdenkingsbijeenkomst op Noorderhaven bleek dat dit een tweede thuis voor hem was. Hij was bij velen bekend en geliefd. Dat doet ons goed om te horen. Hij laat daar een leegte achter.
Ook bij ons is die leegte een feit. Wij zijn overdonderd, zijn in alle vroegte op de zondagochtend uit ons bed gerukt en met de keiharde realiteit geconfronteerd. Carel is er niet meer.
Carel bedankt!
Anders zou ‘t niet compleet zijn in Zijperspace.