‘t Was als ‘t aanleggen van een collectie. Ik ging de deur uit & probeerde nieuwe te scoren. Dan kon ik ze later laten zien aan de anderen.
Van postzegels zou je tenminste nog kunnen zeggen dat elk exemplaar anders was; dat was in dit geval niet echt zo. Alleen met goed kijken, je neus erbovenop.
Daar liep je dan ‘t risico bij door de eigenaar betrapt te worden.

Maar postzegels waren ook verslavend. Dat staat me nu duidelijk bij, maar toen had ik nog niet al te vaak met een verslaving te maken gehad.
In de hoogtijdagen keek ik dagelijks toch even tussendoor hoe ‘t er voor stond met m’n postzegelalbum. Ik fietste desnoods langs om te zien bij de leverancier, waar ik een abonnement voor Noorwegen had afgesloten, of er al nieuwe waren aangekomen.

Met de Canta’s stapte ik ook op de fiets. Ging wijken langs waar ik nog niet eerder was geweest.
Van de week las ik een artikel van een man, een kunstenaar, die een app had ontwikkeld waarbij de straten van Amsterdam verdwenen als iemand daar had gelopen.
Moest je wel de app op je telefoon hebben.
& Zo werd heel Amsterdam herontdekt tot er geen straat of steeg meer onbetreden, dus verdwenen was.

Ik herontdekte Amsterdam. Die bleek groter & warriger.
Maar ik bleek nog lang niet overal te zijn geweest.

Dus arriveerde ik op een gegeven moment in Amsteldorp. Kort geleden. Nieuwsgierig geworden door ‘t omvallen van ‘t café daar in de buurt.
De begeleidende foto bij ‘t artikel toonde een man aan beademing, die klaar stond z’n Canta te betreden. Z’n laatste bezoek zat er op. Hij zou misschien wel een nieuw buurtcafé beginnen in z’n huis, want daar stond een horecavergunning op. Voor na de Omval.

‘t Zaadje was in voedzame aarde terechtgekomen. ‘t Plantje begon opnieuw te groeien.

Ik moet er bij vertellen dat je ‘t liefst enkele tegelijk op de foto wilde hebben. Maar dat voor een ziekenhuis vals spel was. Telde niet mee, want te gemakkelijk scoren.
Misschien dat ik in de loop der jaren, geheel afgekickt van weer een bevlieging, dergelijke mogelijkheden ben tegengekomen. Maar m’n hoofd wilde ze niet meer zien.
Dat is ook zo: als ik ergens mee stop, doe ik dat net zo fanatiek als dat ik er mee begonnen ben. Enkele dagen pijn, maar vervolgens een fris hoofd.

Ik trof er dus 2 in Amsteldorp. Of eigenlijk 3. Nr 3 was dus de 1e keer dat ik ‘t nieuwe model voor ogen kreeg. De 1e keer dat ik me er bewust van was.
Maar ik moest kiezen. Een zomerseizoen had ik ervan gedroomd er 2 tegelijk tegen te komen, samen passend in 1 kader. Nu was ‘t zover & ik wilde kiezen voor ‘t nieuwe model, alleen in een eenzame straat.

Ik herinnerde me opnieuw de eigenaar van de postzegelwinkel. Hij vroeg me plots waarom ik er nu alweer was. Ik had 2 dagen ervoor m’n nieuwe postzegels uit Noorwegen opgehaald.
Maar ik wilde nog even naar de stripboeken kijken, zei ik. Daar had ik de vorige keer de tijd niet voor.
Knalrode kop vanwege de halve leugen.
Dus koos ik voor de versleten kleur van de 2 canta’s oud model. Daar werd m’n afwijking minder van, besloot ik.

Echt rood kleurt niet goed in Zijperspace.