De hoedenman van de Westermarkt zit aan een lange tafel met enkele engelse vrienden. Van de groep is-ie degene die ‘t meest vloeiend nederlands spreekt. Z’n brede glimlach die bijna altijd z’n gezicht siert, maakt ‘m als vanzelf een sympathiek persoon.

Elke keer dat ik ‘m deze middag passeer, wenst-ie me, met zichtbare lol, een gelukkig nieuwjaar. Ik pak ‘m bij de schouder op ‘t moment dat-ie me even niet opgemerkt heeft & ik dus geen nieuwjaarswens heb gehad. Hij kijkt om, polsend wat er aan de hand zou kunnen zijn. Ik kijk ‘m enkele seconden enigszins gefronsd in alle stilte aan & wens ‘m een gelukkig nieuwjaar.
Vanaf dat moment heeft-ie nog meer lol in ‘t nieuwjaar wensen; ‘t wordt steeds moeilijker onopgemerkt voorbij de tafel te gaan.

Op een gegeven pakt-ie mij vast.
‘Voor ‘t nieuwe jaar, voor ‘t komend jaar, wens ik je de mooiste vrouw toe.’
Ik lach & vraag me ondertussen af hoe mensen altijd schijnen te kunnen zien dat ik vrijgezel ben.
‘Da’s toch een mooie wens?’ informeert-ie er achter aan.
‘Da’s de mooiste wens.’
1 van z’n vrienden gaat zich ermee bemoeien: ‘Dat je moet niet wensen. Dat je ook de mooiste vrouw gaat doen.’
Gelach. ‘Dat is een mooie wens.’ Hoedenman kijkt me lachend vragend aan.
‘Dat is een nog veel mooiere wens.’

We hebben ‘t komend jaar dus wat te doen in Zijperspace.