De Afwasborstel

Ik ben me terdege bewust van ‘t feit dat menigeen niet meer op de hoogte is van ‘t huidige uiterlijk van de afwasborstel. Vandaar dat ik bij wijze van uitzondering bij dit schrijven een afbeelding toegevoegd heb die mijn exemplaar vertoont, op ‘t punt staand, zo lijkt ‘t, om 2 bakjes plus wat bestek te ontdoen van etensresten.

Althans, zo lijkt ‘t.
Mijn afwasborstel heeft nl de gewoonte op onverwachte momenten, er hoeft slechts een beetje water in de wasbak te staan, pardoes zichzelf om te laten kantelen, zogenaamd onder ‘t mom dat hij bij ‘t zien van al dat vies er weer heel veel zin in heeft.
Puur schijn.

Wat zijn motivatie wel is, daar tast ik nog steeds over in ‘t duister. Wat beweegt ‘m om als een dolle hond (‘t doet me tegenwoordig denken aan de uitbundigheid die Doortje, ‘t hondje dat meestentijds onder de hoede van Tineke & haar vriend is, tentoonspreidt als die mij in ‘t vizier krijgt) vanuit een schijnbaar onmogelijke stand doldwaas in de vaat te storten?
Soms denk ik zelfs na zo’n actie een brede glimlach op de borstel te ontwaren.
Even met m’n hoofd schudden & alles lijkt weer terug normaal.

& Toch hè, ik bemerk telkens in die ultrakorte flits van deze steeds weer herhalende gebeurtenis, dat ‘t borsteldeel, de stijve haren die platter gaan staan onder de last van ‘t afwaswerk, als 1e ‘t diepe in duiken. & Dat daarbij de poot, waar ik ook de stengel zou kunnen zeggen, vloeiend daar achteraan ‘t water in schuift.
Ik weet ‘t: dit neigt naar antropomorfisme, ware ‘t niet dat ‘t in dit geval niet om een levend wezen gaat. Maar anderen, die net als ik nog regelmatig gebruik maken van een afwasborstel, al is ‘t slechts tijdens primitief kamperen tijdens de vakantie, zouden eens in de gaten moeten houden hoe vaak de borstel onverwacht al in ‘t sop ligt zonder dat men er nog maar over gedacht heeft om ‘m ter hand te nemen voor de afwasklus.

‘t Ongemakkelijke in mijn geval is dat ik doorgaans gloeiend heet water gebruik. Om ‘t alvast goed in te laten weken. & Tevens omdat ik ‘t besluit af te gaan wassen al beschouw als een behoorlijke opgave & ik de weerzin daartegen enigszins probeer af te zwakken door op mezelf een rem te zetten door gedurende een kwartier onhandelbaar heet water ‘t 1e werk in alle stilte te laten volbrengen. Terwijl ik ondertussen nog even ter ontspanning iets anders doe.
Maar de vieze troep is nog niet ondergedompeld of meneer borstel ligt alweer te poedelen, waardoor ik mijn handen alsnog brand omdat-ie verstrikt zit tussen de diverse onderdelen van de vaat.

Tuurlijk zou ik een spijker of haak in de muur kunnen slaan (elke afwasborstel is tenslotte bij ‘t ontwerp op een hangend bestaan voorbereid), maar buiten ‘t feit dat in die regio bij mij thuis weinig ruimte bestaat, daar waar wasbak & afdruiprek de ruimte moeten delen met sponsjes, dweiltje & boiler, daartussenin nog een afvalbakje gepropt plus een compostverzamelpot, zou dit mijn werkruimte voor deze akelige maar somtijds toch noodzakelijke bezigheid benauwend verkleinen.

Buiten dat, ik denk dat-ie dat als een uitdaging gaat zien & hij in stilte voorbereidingen zal treffen voor een alleronverwachts bommetje.

We willen geen mismaakte koeien hier in Zijperspace.