Een stel limburgers zag voor aanvang van ‘t concert hun kennis Leo bovenin de zaal zitten.
‘Leo!’
Leo reageerde niet.
‘Leo!’ maar ditmaal geen limburgs accent.
‘Leo!’ klonk de stem er vlak naast.
‘Hé Leo!’ riep iemand vanaf de andere kant van Carré.
‘Leo!’ ‘LEO.’ ‘Leeeeooooo.’ ‘Leo!’ Leeééejoooo!’
Overal vandaan werd Leo aangeroepen. De hele zaal deed mee. Z’n vrienden doken gehaast weg in de massa.
Ik kon ‘t zelf ook niet laten ff Leo te roepen. Kreeg daarop al snel een por van Lange Ton, die er niet van hield de aandacht te trekken.

Dan was Lange Ton in zijn kledij toch ff op de verkeerde plek, vond ik. Een concert van Devo, waar geheel alternatief Amsterdam op afkwam, & 2 jochies uit Den Helder, waarbij iedereen, op 1 na, de burgerlijke kledij van ribbroek & blokjesblouse & degelijke zwarte schoenen allang al had afgezworen. Alleen de linnen schoudertas was een concessie die Lange Ton naar de moderne tijd had gedaan. Omdat hij daarmee nou 1maal makkelijker z’n platenaankopen kon dragen. & Af & toe er een hengst mee kon geven als ik een te snedige opmerking over hem maakte.

‘t Was een prachtig concert, dat 1e concert van ons in de grote stad. We liepen verdoofd gehaast naar de laatste trein bestemming Den Helder terug. Zelfs toen ik 2 uur later in bed stapte was ik nog verdoofd; ‘t bleef piepen in m’n oren.
M’n 1e concert, m’n 1e gehoorbeschadiging.

Maar we zijn allang niet meer devoot in Zijperspace.