Ik kwam Remco tegen.
We hadden ‘t even over m’n broer. Of die nou wel of niet in Parijs zou zitten.
& Over m’n moeder. Ik moest vooral de groeten doen.
‘Ook nog feliciteren?’ vroeg ik.
Ja, ook nog feliciteren.
Of hij ook nog Canta’s wist, vroeg ik ‘m vervolgens. Of er ook Canta’s in Den Helder te vinden waren? & Waar?
Ik moest ‘m kort uitleggen wat een Canta was, & dat-ie rood moest zijn, maar toen wist Remco antwoord.
‘Dan ga je hier gewoon rechtdoor,’ zei hij. ‘Dan kom je in de goede buurt terecht.’
‘De Visbuurt? & De Vogelbuurt?’
Precies. Daar waren de mensen minder draagkrachtig. M’n moeder zou zo’n ding nooit kunnen krijgen. Maar mensen in die wijken waren er op aangewezen.
‘Shit,’ zei Remco, ‘normaal zie je er hier elke minuut 1 voorbij komen
.’
De telefoon ging. Een geluk dat ik net naar ‘t beeldscherm keek. Weer ‘ns vergeten ‘t geluid opnieuw in te schakelen.
‘Wat ben je aan ‘t doen?’ vroeg ze.
‘Ik kijk naar Texel.’
’Ooohhh,’ reageerde ze.
Ze dacht aan vakantie. Altijd als ik Texel zeg.
‘& Ik kijk naar de Razende Bol.’
Maar de meeste mensen weten dan niet waar je ‘t over hebt. Afkomstig uit Den Helder weet je waar dat ligt: de ene keer links, de andere keer iets meer naar rechts.
Ze wilde alweer gaan praten. Haar eigen ding vertellen.
Maar ik ging door: ‘& Als ik me omkeer zie ik iets roods. Beneden aan de dijk op een parkeerplaats.’
Ik was de hele stad door gereden. Op m’n moeders fiets.
Ja, ze wilde wel weer gaan fietsen, had ze daarnet tegen visite verteld, maar ze was de laatste keer gevallen.
Nu zat ze ook weer met een verstuikte enkel. Maar m’n broer had gezegd dat dat kwam door te veel tuinieren.
Ik kwam weer terug waar ik begonnen was. Voorbij de Kringloopwinkel. Remco kwam net naar buiten, daar aan de overkant.
Hij zwaaide. Ik zwaaide terug.
Hij vroeg, door z’n hand te draaien & zn wenkbrauwen op te trekken, of ik succes had gehad.
Ik stak een vinger op.
‘1tje Gevonden,’ riep ik door de krachtige wind heen.
& Ik fietste door richting moeder.
Waar alles is zoals ‘t is & was in Zijperspace.