‘Heb jij een klusje voor me? Misschien iets wat dringend gedaan moet worden?’
Hij valt plotseling binnen met deze vraag. Z’n gezicht staat op lichte wanhoop, verontwaardiging & smeken tegelijk. Zonder daarbij z’n eigenwaarde schijnbaar te verliezen. Nee, krachtdadig lijkt-ie: hij zal zich niet op z’n kop laten zitten.

Maar toch moet ik antwoorden: ‘Nee, sorry. We werken slechts met een paar mensen. & We doen alles zelf.’
‘Ook niet iets wat al een hele tijd is blijven liggen; dat toch gedaan moet worden?’
‘Nee, helaas.’

Z’n verklaring volgt: ‘Kijk, ‘t komt doordat ze bij de HVA nu € 3,50 voor overnachting aan daklozen gaan vragen. Dat kan toch niet? Kunnen ze toch niet maken?’
‘Nee, da’s wel heel veel.’
Hij doet de deur weer open om naar buiten te gaan, maar wil nog 1 ding kwijt: ‘Maar bedankt in ieder geval dat je wel wilde luisteren. De meeste mensen aan wie ik ‘t tot nu toe vroeg, werden kwaad.’
Hij steekt z’n duim op & sluit de deur.

Verbazing overheerst in Zijperspace.