ehoiai (dl h)een moderne ‘catalogus van vrouwen’ in 26 letters

Of zoals Belle, die me dronken voerde met thee. Thee. & Nog ‘ns thee.
Alle meisjeskamers waren toenmaals van theekopjes voorzien. Ronde kommetjes, zonder oren. Bloemetjes er op geschilderd. Net als ’t theepotje, dat boven de hitte van een waxinelichtje moest hangen.
Ook de rietsuiker kwam toen helemaal in de mode. Wij jongens leerden dat via de meisjes kennen. Veel geduld moesten we daarvoor betrachten. We wilden immers meer dan alleen maar thee.

Misschien dat Belle ook wel aan ’t wachten was. Dat zij vanwege haar zenuwen te veel vocht gebruikte & zich genoodzaakt zag ’t tekort met kruidenthee aan te vullen.
Ze had ze in alle smaken & maten. Ik kon de merken & soorten bestuderen als zij door haar moeder naar beneden geroepen werd. Of toen bleek dat ik suiker er in wilde hebben & er geen lepeltje was, behalve dan om ’t uit de pot te scheppen.
Ik stelde nog voor: ‘Ik gebruik toch gewoon ‘tzelfde lepeltje.’
Dat wilde ze echter niet.
‘& Dan zeker terug in de pot stoppen,’ zei ze. ‘Waarna alle suiker aan de lepel blijft hangen. Dat vind ik toch zó vies.’
Ik was de zelfde mening toegedaan, maar vroeg me wel af waarom ze suiker in de kamer had, terwijl er geen gereedschap was om ’t te gebruiken.

Later, veel later, ik denk dat ’t na een week of 2 was, ’t was toch ‘ns tijd om elkaar weer onder ogen te komen, vroeg ze me waarom ik ’t had gedaan.
‘Wat gedaan?’
We praatten er omheen. ’t Duurde lang voordat we de juiste woorden durfden te gebruiken. ’t Had ook lang geduurd voor we die ene keer tot actie waren overgegaan. Die theekopjes stonden steeds tussen ons in.
‘Je mond kwam gewoon dicht bij mij in de buurt,’ legde ik uiteindelijk uit.
‘M’n mond?’ vroeg ze alsof ze niet wist waar dat onderdeel van haar lichaam zich bevond.
‘Ja, alsof je wilde dat ik er dichter naartoe zou komen met die van mij.’
Ik kreeg de kriebels van de hitte in m’n nek. Waarom moest ik altijd alles zo duidelijk zeggen?

‘Maar daarna heb je niets meer van je laten horen,’ was het volgende verwijt van Belle.
‘Ik wist niet wat ik moest doen,’ reageerde ik.
’t Was net zo warm als tussen al die bakken thee door. M’n gezicht gloeide. Ik had de verwarming op m’n kamer al uitgezet. Beter ook om wat afstand te kunnen behouden. Geen trui & ook geen hesje uit, schoenen bleven aangegespt.
‘Dat weet je toch best,’ zei Belle verontwaardigd. ‘Je weet toch dat je bij een meisje verwachtingen schept als je zoiets doet.’
Ze zei ’t alsof ze ’t over een klein onschuldig meisje had & stond tegelijkertijd op de barricaden om haar rechten te verdedigen.
‘Tuurlijk, tuurlijk,’ stotterde ik, ‘maar ik heb ’t ook over mezelf.’
Ik had ’t niet over verwachtingen die ik bij haar had geschept, wilde ik zeggen, maar over die bij mezelf terecht waren gekomen. Of die er wel zaten, zo wilde ik duidelijk maken, als ik over straat liep, naar de kroeg ging, in de les zat met m’n klasgenoten. In alle situaties.
Waren die gevoelens er dan wel, vroeg ik me af.

‘Je denkt dus alleen maar aan jezelf?’ vroeg Belle me onmiddellijk.
& Ik kon niet anders dan naar waarheid antwoorden: ‘Ja, eigenlijk wel. Niet altijd, hoor. Maar als ik denk, dan ben ik zelf toch wel altijd ’t uitgangspunt.’
Ik vond ’t niet anders dan vanzelfsprekend.
Belle daarentegen blijkbaar vermoeiend. Een diepe zucht ontsnapte haar.

Wat had ik nou toch verkeerd gedaan? Ik had haar borsten aangeraakt, toen die bloot kwamen te liggen. Ik had er zacht een kusje op neergezet. De 1e keer dat me dat zo snel gelukt was, zonder zelf aan ’t bloesje te hebben hoeven sleuren. Daarna was ik naar huis gegaan, omdat de moeder van Belle naar boven geroepen had dat ’t tijd was om te eten.
& Ik had 2 weken nagedacht. Dag in, dag uit. Om te weten te komen of ik wel voor zo makkelijk zou willen gaan. & Zo veel liters thee.
Ik zag ’t niet zo zitten om de rest van m’n leven te vullen met dagelijks 10 bakken. Als ’t aan haar lag, dan ook nog zonder suiker.

‘Ik wilde je ’t wel zeggen,’ kwam er eindelijk bij me uit, ‘maar wist alleen niet hoe.’
Daar had ze dan wel vrede mee. Ze accepteerde dat ik weer 1 van dezelfde was. Ook ik. Een jongen. Als de rest.
Ze stond op. Ik ging haar voor, de trappen van ons huis af. Ik opende de deur van onze hal. & Vlak voor de laatste zoen pakte zij haar jas & trok ‘m aan.
Dat ongelooflijk tuttig jasje. Zo netjes & correct. 2 Weken lang had ik me niet eens haar borsten voor de geest kunnen halen, alleen dat ding dat er strak omheen gebonden zat.

Er bestaan kledingvoorschriften om Zijperspace te mogen betreden.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *