Of zoals ik Des zei, waar haar vriendinnen Dees gebruikten, met een zo lang mogelijk uitgesmeerde é. Dat was om de vertrouwelijkheid tussen hen te bevestigen. Haar docenten & andere officiële instanties konden niet anders dan haar volledige naam hanteren.
Maar ik dus Des. Dat klonk harder. Dat klonk als een afspraak. Dat klonk als de risicos die ik liep.
Zondagmiddag maakten we bij haar thuis een tafel vol ontbijtspullen voor onszelf klaar terwijl haar ouders naar de sport op tv keken. Alles werd uit de koelkast gehaald wat mogelijk gebruikt zou kunnen worden. De tafel werd gevuld met koffie, thee, melk, mokken, kopjes, messen & lepels. Een enkele keer een vork. Voor een eventueel gebakken ei.
Uiteindelijk aten we beiden 2 boterhammen & konden we alles weer gaan opruimen.
Als de mosterd de koelkast weer in ging moest ik oppassen. Des bleef de truc met t theelepeltje fantastisch vinden. Achter de koelkastdeur hoorde ik haar al grinniken. Dan schoot ze plots te voorschijn & katapultte ze een theelepel mosterd op me af.
Ze gierde t uit, terwijl ik de mosterd zo snel mogelijk uit mn ogen probeerde te wrijven.
Toen haar grootmoeder op bezoek kwam, zijn we richting duinen gevlucht. Ergens tussen de duinpannen zijn we gaan liggen, 10 minuten lopen vanaf haar huis.
Bij t opstaan hadden we t idee dat 2 kinderen ons een tijd lang in de gaten hadden gehouden. Plots waren we weer preuts & wisten we niet hoe snel we onze kleren aan moesten krijgen.
Bij t afscheid nemen s nachts, voor de deur van mijn ouders (ik had er opnieuw een bed op zolder, sinds t uit was met Rien), stak ze haar hand in mn broek.
Ik zei: Doe nou niet.
Dan dook ze nog even wat dieper met haar hand. & Kwam niet meer bij van t lachen.
In de stad liet ze de portieken zien waar ze nog geen 2 weken voor ze mij was tegen gekomen met andere jongens had gefrommeld.
Frommelen, zo noemde ze dat. & Omdat ze er zo leuk bij lachte, kon ik niet anders dan dat woord ook te gaan gebruiken.
Nog geen 20 meter voorbij die portieken kwamen we wel 1 van die jongens tegen in de kroeg.
Hai, hoe is t nou? vroeg ze dan belangstellend, mijn hand voor geen seconde loslatend.
Des dronk normaliter in een andere kroeg. Ze moest met haar vriendinnen samen kunnen zijn.
Na 12-en kon ik langskomen. Dan was de band klaar met spelen, zat mijn avond er op. Zij hield niet van die muziek.
Ik kwam binnen, keek om me heen.
Hé, lekker ding! klonk t boven de muziek uit.
We sprongen tegelijkertijd, stootten onze hoofden & flikkerden op de grond.
Men liet ons gaan. Ze waren t gewend.
De fietsen stonden bij haar tante.
Saai wijf.
Maar wel handig. 100 Meter van de stad. In een schuur.
Voordat we een eind konden maken aan de nacht moesten we nog een tijdje tegen de muur van dat schuurtje staan. Om alles nog even te bespreken. De afgelopen avond, de kroegen, de vrienden, de muziek.
Staan werd liggen. Van liggen kwamen blauwe plekken.
Altijd. Overal. Niet alleen op die stenen ondergrond.
Maar deze bleven zeker 3 weken prominent aanwezig op mn beide knieën.
Haar ouders vonden alles best. Als ik maar niet zat te mauwen.
Mauwen? vroeg ik haar.
Zeuren dat je pijn hebt, legde ze uit.
Deuren gingen niet op slot. Als er maar wel geklopt werd, had Des bedongen bij haar ouders.
t Stinkt hier naar seks, kwam haar vader ons een keer mededelen.
Zonder kloppen was dat.
Des sprong op om haar vader achterna te gaan. Die heus wel door had dat-ie dat niet had mogen zien. Poedelnaakt ging Des haar vader vertellen dat dit toch niet de bedoeling was.
Hij gaf die middag nagenoeg geen commentaar bij de sport.
Toen was t uit. Ik had haar niet van de trein mogen halen toen ze na 4 weken terugkwam van vakantie.
Evengoed ging ze mee. Of ik met haar. t Was maar hoe je t wilde zien.
We hebben gepraat. We hebben gevreeën. Zij gooide zout in mn thee. Ik smeerde sambal op haar boterham. We lachten. We waren blij elkaar te zien. We wisten wie we waren, tov elkaar.
Maar t einde van haar vakantie betekende evengoed t einde van ons.
Voordeel was dat Zijperspace minder blauw, groen & dan geel zag.