Behalve de buurman, 2 deuren verder bezig met z’n tuin, & wat bewegende platte poppetjes op ‘t beeldbuis, heb ik vandaag geen mens gezien.
Ik kan me de dag niet heugen, waarschijnlijk is ‘t ook niet eerder voorgekomen, dat mij dit overkwam. Ik kan me geen andere gelegenheid voor de geest halen, al dan niet ziek, waarbij ik geïsoleerd van de rest van de wereld de dag moest door zien te komen.
Ook geen wandeling met rugzak in vreemde verlaten gebieden hebben mij tot die belevenis gebracht. Er was altijd wel iemand die ik tegenkwam, of een ontmoeting op de plek waar ik moest slapen.
Ik heb vandaag 3maal iemand aan de lijn gehad. 2 Keer m’n moeder, 1maal m’n werkgever die me op ‘t werk moest missen.
Daar moest ik ‘t communicatief mee doen vandaag.

& Toch ben ik de dag doorgekomen. Zonder ontmoeting, zonder een spiegeling van m’n menselijk bestaan, dmv ‘t gewaar worden van ‘t stadse leven in vluchtig passerende blikken.
In beroerde toestand blijk ik toch die onthouding van de medemens te kunnen doorstaan.

Misschien dat ik toch ooit op een eiland zal durven wonen.

In zoverre Zijperspace nog geen eiland is.